Czar paryskiej nocy

+18

~ muzyka ~

Duże płatki śniegu opadały na ulice pełne ludzi spieszących tu i tam, dźwigając różnokolorowe paczki. Dookoła pełno było tęgich, brodatych, odzianych w szkarłat Świętych Mikołajów z czerwonymi od mrozu nosami, słodyczy, zabawek i gier komputerowych na witrynach sklepów udekorowanych sztucznym śniegiem, bombkami, wstążkami oraz iglastymi wieńcami, a na zewnątrz unosił się zapach jabłek w cynamonie i słodkiego karmelu, a te urocze widoki i bajeczne zapachy mieszały się z dźwiękiem kolęd. Choć było już bardzo późno, ulice wciąż tętniły życiem, jednak ten radosny gwar bardzo różnił się od codziennego hałasu. Nikt na siebie nie krzyczał, nie trąbił, nikt nikogo nie popychał — każdy był po prostu szczęśliwy i traktował mijanych na ulicy ludzi z taką serdecznością, że aż przyjemnie było popatrzeć. Nawet tkwienie w korkach nie przyprawiało o ból głowy.

Pewna Gryfonka o brązowych, puszystych włosach pełnych złotych, a nierzadko także i rudych refleksów, ubrana w gustowny kasztanowy płaszczyk z mankietami, ze skórzanymi, ciemnymi trzewiczkami na nogach, wełnianą czapką z pomponem na głowie i z rękawiczkami do kompletu spacerowała właśnie ulicami Paryża, zachwycając się bogactwem zapachów, które ją otaczały, pięknem francuskich, świątecznych pieśni i powszechnie panującym szczęściem. Oplotła szyję wełnianym szalikiem własnej roboty. Włóczka była barwy jej domu — szkarłat i złoto, duma Godryka Gryffindora. Na drutach robiła już doskonale, wiele już lat minęło od momentu, kiedy siedziała przed kominkiem z książką na kolanach i drutami w dłoniach, tworząc coś, co — według Rona — przypominało wełniane pęcherze. Uśmiechnęła się do siebie na wspomnienie tego odległego wydarzenia i czasów, do których mocno zatęskniła. Jej orzechowe oczy wypełniały się delikatną mgłą, gdy myślała o swej dawnej szkole. Absolwentką Hogwartu była już od ponad trzech lat. Znalazła się w tym mieszanina słodkiego szczęścia i żalu; tylko ona z całej trójki powróciła, aby ukończyć ostatni rok i zasłużyć na świadectwo, które otrzymała, kiedy skończyło się to wszystko. Ale…

Nie.

Hermiona Granger przyjechała do Paryża, aby świętować Gwiazdkę. Aby się radować.

Wybrała się na ostatnią samotną przechadzkę. Jutro będzie Boże Narodzenie, które miała spędzić w mieście miłości razem z Ginny, Harrym i Ronem. W duchu wierzyła, że romantyczna atmosfera Paryża, przytulne wnętrze pokoju w pięciogwiazdkowym Grand Hotel Amelot, okna oblepione śniegiem i świąteczne dzwoneczki sprawią, że Ronald poprosi ją o rękę. Od ich pamiętnego pocałunku w Komnacie Tajemnic minęło już tyle czasu, a ich związek rozwijał się w naprawdę ślimaczym tempie. Jej zauroczenie piegowatym rudzielcem dawno już minęło, od jakiegoś czasu zaczęła planować… Albo raczej marzyć o wspólnej przyszłości. Między jawą a snem rozmyślała, jak będą wyglądać ich wspólne wakacje, święta, jak ich wyimaginowane dzieci wyjeżdżają do szkoły, jak wracają początkiem lata, witają się z matką i ojcem… Fantazjowała także o ich wspólnej starości. Ona — siwa, ze zmarszczkami w kącikach oczu, pomarszczonymi, lecz wciąż bardzo zadbanymi dłońmi. On — łysiejący, leciutko przygarbiony, jednak nadal z tymi swymi żywymi, zawsze pełnymi szczerości błękitnymi oczami i piegami na pomarszczonych policzkach. Tak wyglądał dla niej raj. Harmonia, ustatkowane życie, szczęśliwa rodzina, przyjaciele…

Ale później znów myślała o Hogwarcie, a w sercu poczuła krótkotrwałe, lecz przeszywające ukłucie. Coś blokowało ją przed odczuwaniem pełnej radości. W duszy (ostatnio tak bardzo wypełnionej blaskiem) miała jakiś mroczy kącik, do którego jeszcze nigdy nie ośmieliła się zajrzeć, gdyż wiedziała, że wtedy ciemność pochłonie ją całkowicie.

Szybko wyrzuciła to wspomnienie z głowy, bo właśnie minęła przytulną, uroczą knajpkę, w której była kilka lat temu z rodzicami. Miała ją ominąć, jednak pomyślała sobie, że warto byłoby na chwile wstąpić na jakąś małą kawę z bitą śmietaną i kawałek czekoladowego ciasta z posypką. Zawahała się przez moment, jednak w końcu zadecydowała: dlaczego nie? Pchnęła drzwi, a dzwoneczek wydał z siebie melodyjny, wysoki dźwięk. Pulchna, uśmiechnięta kelnerka natychmiast poderwała głowę, a uśmiech rozciągnął jej szerokie, czerwone wargi.

Wigilia Bożego Narodzenia — dzień, w którym wszyscy są dla siebie mili bez względu na wcześniejsze uprzedzenia.

Hermiona podeszła do lady i złożyła po francusku zamówienie, a kobieta zaszczebiotała:

— À votre service!

Gryfonka usiadła przy wolnym stoliku i zdjęła wierzchnią odzież, którą powiesiła na sąsiednim krześle.

Kawiarenka na Boże Narodzenie okazała się jeszcze bardziej urocza i przytulna, niż Hermiona się spodziewała. Lekko przyciemnione żarówki osłonięte były koronkowymi, brązowymi abażurami, bordowa, aksamitna tapeta delikatnie połyskiwała w półmroku, wszędzie zaś wisiały czerwone wstążeczki, pachnące, iglaste wieńce ozdobione prawdziwymi płonącymi świecami i bombkami, w kącie zaś stała wielka, wonna żywa choinka, której gałęzie aż uginały się od ciężaru migoczących światełek, pierników w kształcie aniołków, złotych łańcuchów i przeróżnych ozdóbek. Na zaparowanych już mocno szybach widniały bałwanki, gwiazdy i francuskie życzenia wymalowane sztucznym śniegiem. Do tego ciężkie rzeźbione stoły i krzesła z drewna w starym stylu, piękne, wysokie lampy i obrazy w ciężkich ramach dopełniały piękna lokalu. Choć Hermiona preferowała gustowną prostotę, ta barokowa przesada ucieszyła ją na swój sposób.

Pulchna kelnerka ubrana w kremową, satynową bluzeczkę przyniosła Hermionie gorącą kawę i spory kawałek pachnącego ciasta, mówiąc na wydechu:

— Bon appétit!

Odeszła do swoich zajęć, a Gryfonka odprowadziła ją wzrokiem. W lokaliku, choć bardzo małym i drogim, znajdowało się całe mnóstwo osób, mało tego, nie został już ani jeden wolny stolik. Ze stojącego na uroczym taborecie radia płynęły delikatne dźwięki francuskiego utworu Petit papa Noël. Hermiona zasłuchała się w nie, sącząc powoli kawę i dziobiąc z rozkoszą ciasto. Jego smak przypomniał jej wakacje z rodzicami, co sprawiło, że dziewczyna zatopiła się w przyjemnych wspomnieniach. Dopiero teraz poczuła, że jest w Paryżu. Kochała to miasto, mimo że zawsze na pierwszym miejscu w jej sercu znajdował się Londyn. To tam znajdowała się ulica Pokątna, na której kiedyś śledziła z przyjaciółmi Dracona Malfoya, tam jadła przepyszne lody u Floriana Fortescue, kupiła swego ukochanego kota Krzywołapa…

Już prawie dopiła kawę, kiedy na nowo rozległ się wysoki dźwięk srebrnego dzwonka nad drzwiami. 

Doskonale, pomyślała. Akurat skończyłam jeść ciasto, zwolnię mu stolik.

Nawet nie zdążyła wstać lub chociaż obejrzeć się, a już ktoś rzucił na stolik jej płaszcz i wełnianą czapkę z pomponem, rozlewając dookoła resztki letniej już kawy.

— Wychodzisz już, Granger. — Usłyszała chłodny, cichy, przepełniony drwiną męski głos. 

Znajomy głos.

Poderwała momentalnie głowę, a żołądek napełnił jej narastający szybko gniew. Stanął przed nią Draco Malfoya we własnej osobie. Jego platynowe włosy jak zwykle nienagannie ułożone, zaczesane lekko na bok, połyskiwały w ciepłym, lecz słabym świetle przysłoniętych lamp, jakby były czymś natłuszczone. Sam Ślizgon miał na sobie idealnie dopasowany butelkowo zielony garnitur, pod szyją zawiązany ciemny krawat i śnieżnobiałą, zapiętą na ostatni guzik koszulę. Prezentował się w tym jak bajecznie bogaty, wykształcony mugol, a trzymał się tak sztywno, że Hermiona prawie pomyślała, że ma klasę. Coś intrygującego zabłysło w jego stalowoszarych oczach, kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały. Hermiona natychmiast spuściła szybko wzrok, widząc, jak ironiczny uśmieszek wdrapuje się na jego wąskie wargi. Minęło już cztery lata, kiedy widzieli się po raz ostatni. Najwyraźniej Draco już dawno zapomniał, w jak tragicznym położeniu wtedy się znalazł, ponieważ dawno temu powrócił do dawnej formy. Najwyraźniej złoto i przeprowadzka do Europy bardzo dobrze na niego wpłynęła.

Wsunął smukłe dłonie do kieszeni (Hermiona ujrzała na jednym z jego palców srebrny pierścień w kształcie zwiniętego węża; błysnęły maleńkie szmaragdy znajdujące się w ciemnych oczodołach) i dodał:

— Wypiłaś już swoją kawę.

Dziewczyna spojrzała na swój przybrudzony kawą płaszcz i zacisnęła wargi, usiłując opanować rozdrażnienie.

— Mnie również miło cię widzieć, dobry wieczór. Co u mnie? A, świetnie! Skończyłam szkołę, znalazłam pracę… — zadrwiła, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. — Draco Malfoy w mugolskiej kawiarni? Coś mi w tym obrazku nie pasuje. Ostatnio nie byłeś fanem ani mugolskich restauracji, ani mugolskich przyodziewków.

Złośliwy uśmieszek spełzł z twarzy Ślizgona, kiedy dotarł do niego sens tych słów. Chwycił mocno, lecz dyskretnie, ramię bardzo zadowolonej z siebie Granger i wyszeptał przez zaciśnięte zęby:

— Hamuj się, nie jesteśmy u ciebie na wsi. A tylko głupcy pozostają przy swoich poglądach, kiedy im się to nie opłaca. Wszystko się zmienia.

— To się jakoś nazywa. Zaraz, niech pomyślę… Tchórzostwo? 

Malfoy puścił ją, rzucił w jej stronę jeszcze ostatnie, przepełnione niechęcią spojrzenie i ruszył szybkim krokiem w stronę drzwi, po drodze zarzucając na grzbiet ładną, skórzaną kurtkę i szmaragdowozielony szalik wyszywany srebrną nicią. On również nie wyparł się dawnych domowych barw, choć faktycznie jego poglądy bardzo się zmieniły, ale Granger w to nie uwierzyła. Wciąż był tym samym przebiegłym, irytującym Ślizgonem, który swego czasu napsuł Hermionie tyle krwi, którego tak bardzo nienawidziła, choć… Było coś pociągającego w tym jego ironicznym wyrazie twarzy, jego nieco nonszalanckich ruchach… No i od zawsze był zakazanym owocem o którym nie śmiała myśleć, kiedy chodzili razem do szkoły. Dopiero cztery lata temu pozwoliła sobie na pierwsze pobłażliwe uśmieszki dla młodszej naiwnej siebie. 

Oboje już dawno dorośli, a ich idiotyczne spory wydały im się teraz niesamowicie infantylne. Draco Malfoy był teraz jedyną znajomą jej osobą w tym obcym mieście, gdzie wiele osób znało tylko i wyłącznie język francuski, miało inne zwyczaje… No i były święta. To czas, w którym nikt nie powinien się kłócić, nawet dawni wrogowie powinni na ten okres zakopać topór wojenny.

Dlatego Hermiona porwała ze stołu swój płaszcz i wybiegła z kawiarni za Ślizgonem, zapominając swojego ulubionego szalika. Wspomnienia dawnych czasów musiały go bardzo mierzić, a może nawet i boleć. Możliwe było także i to, że Draco po prostu niesamowicie się zmienił od ich ostatniego spotkania w Hogwarcie. Hermiona była w szoku. On po prostu odpuścił, nie wdał się w kłótnię tak, jakby to zrobił jeszcze kilka lat temu.

— Nie, Draco, nie musimy się kłócić… Przepraszam! — zawołała za nim, wybiegając z lokalu.

Mróz uderzył ją boleśnie w twarz, aż się skrzywiła, zaciągając się mocno chłodnym powietrzem. Nie pachniało już karmelem i wonnymi świecami płonącymi w prawie każdym sklepie lub w kawiarni. Na ulicy natknęła się na tłum ludzi, wśród których szybko znalazła błyszczące w miejskim półmroku platynowe, idealnie przylizane włosy Malfoya. Natychmiast rzuciła się za nim w pogoń, ale nie musiała długo biec. Dogoniła go zaraz po drugiej stronie drogi i chwyciła za rękaw, na co Ślizgon momentalnie się odwrócił.

— Było, minęło… Nie możemy być chociaż raz dla siebie mili? — zapytała z nadzieją w oczach i dopiero teraz zauważyła, że Malfoy się śmieje.

— Co? — zapytała wyzywająco, ale chłopak tylko pokręcił głową.

Draco nie mógł ukryć rozbawienia. Poznał ją już przez oblepioną sztucznym śniegiem witrynę kawiarni i po prostu nie mógł się powstrzymać. Skłamałby, gdyby powiedział, że przez te cztery lata nie myślał o świętym Harrym Potterze, o którym nie przestawało być głośno, o Ronie Weasleyu, no i o tej przemądrzałej Granger. Od jakiegoś czasu zaczął z dystansem podchodzić do przeszłości i dawnych sporów, a dzisiaj zauważył, że Hermiona także trochę się zmieniła. Jej błyszczące, brązowe loki nie były już tak niesforne, jak za czasów Hogwartu, oczy nabrały bardziej kobiecego, delikatnego wyrazu, choć wciąż biła z nich porażająca inteligencja i mądrość. Kiedy patrzył w jej miodowe, pełne blasku tęczówki, widział w nich wiedzę, która kryła się pod tymi rozwianymi włosami, której przez wszystkie szkolne lata jej zazdrościł, za którą nie mógł jej znieść. Mógł przez nie spojrzeć prosto w jej duszę i serce, w których kryło się tyle emocji i uczuć, tyle wspomnień… Zapragnął nagle stać się dla niej echem obecnych wydarzeń, o którym mogłaby myśleć nie tak, jak zwykle, ze wstrętem i niechęcią, lecz z przyjemnością, mogłaby kojarzyć go z czymś… subtelnym.

Zaskoczyła go także swoją naturalnością. Przestała być łopatozębną dziewuchą z niechlujną fryzurą, piegowatymi policzkami i wiecznie podkrążonymi oczami. Poruszała się też jakoś inaczej, jakby nabrała więcej gracji i ogłady (a może po prostu nie miała ze sobą wypchanej książkami torby?). Nie przypominała dawnej Gryfonki. Lekki makijaż podkreślał jej urodę (Draco stwierdził, że nie jest aż tak brzydka, za jaką miał ją w Hogwarcie), a śmieszne wełniane rękawiczki z jednym palcem i czapka z pomponem prawie go rozczuliły. Teraz mróz dodał jej policzkom słodkich, delikatnych rumieńców. Przez chwilę poczuł coś dziwnego w żołądku, widząc w jej oczach przyjazny, a nawet uległy błysk.

Opanował leciutkie drżenie rąk, mocno zaciskając je w pięści. Nigdy nie był tak blisko niej, no, może pomijając ten moment, kiedy Gryfonka trzasnęła do z rozpostartej dłoni w twarz. Było to w trzeciej klasie, mieli po trzynaście lat i zachowywali się niezbyt rozsądnie, a przez długie lata to wspomnienie wywoływało w nim gniew. Jednak teraz, kiedy o tym pomyślał, poczuł coś zupełnie innego: rozbawienie. Kąciki jego ust zadrgały lekko, kiedy próbował ukryć uśmiech. Nie miał on być złośliwy i drwiący, lecz przyjacielski, taki, jaki niezwykle rzadko rozciągał jego wargi.

— Mógłbym zrobić wyjątek ten jeden jedyny raz — odparł tak cicho, że Hermiona ledwo dosłyszała jego głos pośród tego paryskiego wieczornego zgiełku.

Przez chwilę pomyślała nawet, że jego głos pozbawiony był cynizmu. Pierwszy raz, kiedy z nią rozmawiał, przemówił do niej jak do kobiety. Jak do człowieka równego sobie. Nie mogła powstrzymać nieśmiałego uśmiechu, ukazując ładne, kształtne zęby. Poczuła się tak, jakby rozmawiała z zupełnie innym człowiekiem, którego dobrze zna i chce spędzać z nim czas.

Draco natychmiast przypomniał sobie jeszcze jedną sytuację, równie nieprzyjemną, jednak tym razem wygraną dla niego. Było to w czwartej klasie. Posprzeczał się z Potterem i Longbottomem o jakąś nieistotną głupotę. Kłótnie zamieniła się w swego rodzaju pojedynek, podczas którego Malfoy powiększył przez przypadek zęby Gryfonki. Przez bardzo długi czas naśmiewał się z niej ze swoimi ślizgońskimi towarzyszami. Wspomnienie tej historii nadal wywoływało w nim rozbawienie, jednak zabrakło w tym prostackiej drwiny, która była nieodłączną przyjaciółką jego czynów.

— Myślisz, że propozycja spaceru to przesada? — zapytała Granger, siląc się na spokój.

W środku jednak była prawie roztrzęsiona; nagle zdała sobie sprawę ze swojej nienaturalnej śmiałości. Czuła jednak, że ta noc nie była podobna do poprzednich czy nawet przyszłych nocy, których miała doświadczyć. Postanowiła poddać się romantyzmowi panującemu w tym magicznym mieście. Spotkanie Dracona właśnie tutaj nie mogło być przypadkowe. Może miał być to początek pięknej przyjaźni?

Malfoy nic jej nie odpowiedział, tylko zaoferował swoje lewe ramię. Hermiona zawahała się — poczuła się trochę zdezorientowana, bo taki gest ani trochę nie pasował do Ślizgona, lecz, widząc jego zachęcające spojrzenie i znaczący uśmiech, chwyciła je tak delikatnie, jak tylko mogła, błogosławiąc grubą rękawicę, która oddzielała jej dłoń od lewego przedramienia chłopaka. Próbowała odsunąć od siebie myśl, że pod rękawem tej bez wątpienia drogiej kurtki znajduje się Mroczny Znak. Na początku pomyślała, że śni, nawet dyskretnie wbiła paznokcie we wnętrze własnej dłoni, aby się upewnić, że to wszystko to nie tylko jakieś chore fantazje, ale najprawdziwsza rzeczywistość. Zerknęła na niego w nadziei, że ich spojrzenia znowu się spotkają, jednak on patrzył przed siebie, najwyraźniej celowo się z nią drażniąc. Złośliwość tak go przesiąkła, że nawet teraz nie mógł sobie odpuścić.

Poprowadził ją przez maleńki, pięknie oświetlony park. Korony wydawały się być pulchne od puszystego śniegu, który oblepił ich nagie, czarne gałęzie, mieszając się z elektrycznymi lampkami. Tutaj również można było spotkać mnóstwo ludzi, którzy postanowili wybrać się na świąteczny, miły spacer przed powrotem do domu; zdecydowaną większość stanowiły pary.

— Przyjechałeś tu z rodzicami? — zapytała Hermiona, znów zerkając na Malfoya, który tym razem odwzajemnił spojrzenie.

— Nie — odrzekł krótko. — Jestem tutaj zupełnie sam. Ale ty zapewne przybyłaś do Paryża z nieodłączną grupą, zgadza się? Święty Potter i Król Weasley. Od zawsze zastanawiałem się, jak to jest, że rudy ma aż dwójkę przyjaciół.

Hermiona roześmiała się mimowolnie. Wszystko powoli zaczęło się klarować, a w towarzystwie Malfoya czuła się coraz bardziej naturalnie. Szła pod rękę ze swoim dawnym wrogiem, oboje wesoło ze sobą gawędzili, nie zważając na dawne uprzedzenia. Ona przestała o nim myśleć jak o śmierciożercy, dla niego zaś przestał mieć znaczenie jej status krwi. Granger poczuła się, jakby Bóg obdarował ją w prezencie anielskimi skrzydłami. Tej nocy mogła zrobić wszystko. To był jej czas.

— Charakterem można nadrobić ubytki w wyglądzie. — Ten argument trochę zaskoczył Dracona, który co chwilę przyłapywał się na tym, że zapominał, z jak inteligentną czarownicą ma do czynienia. — Mylisz się, jestem tutaj sama. Harry, Ginny i Ron przyjeżdżają jutro, musiałam załatwić na miejscu jeszcze parę spraw. Najwyraźniej w tej przyjaźni to ja noszę spodnie.

Przez chwilę oboje milczeli, pogrążeni we własnych myślach, którymi z nikim nie chcieli się dzielić. Draco zastanawiał się, o czym mógł jeszcze porozmawiać z Hermioną, którą od jakiegoś czasu oczami wyobraźni widział w zupełnie innym miejscu i odzieniu. Nie potrafił zrozumieć, jakie czary opanowały jego umysł. Nigdy przedtem nie podejrzewał, że będzie naprawdę fantazjował o tej zwykłej, prostej szlamie, jakich setki chodzi po całej planecie. Owszem, od zawsze przez myśl przemykały mu pewne wizje, jednak były to raczej nieokreślony wyobrażenia niż plany. Tak. Teraz zaczął już planować.

— Wstąpisz do mnie na kawę? — zapytał. — Wiem, że jedną już piłaś, ale chciałbym się pochwalić, jak mieszkam.

Oboje cicho się zaśmiali.

— Och, czyli przeniosłeś się do Paryża! — Granger ucieszyła się niezmiernie, a na jej policzki na nowo wystąpiły urocze  różane barwy.

Kochała Francję, lecz od zawsze wiedziała, że nie potrafiłaby żyć poza Wielką Brytanią, która była jej ukochaną i świętą Ojczyzną. Nie protestowała, kiedy blondyn poprowadził ją hałaśliwymi, pełnymi ludzi uliczkami przed wielki, elegancki gmach Hiltona. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. Wynajęcie pokoju w tym hotelu musiało kosztować bajecznie dużo pieniędzy.

Malfoy uśmiechnął się, widząc jej rozchylone z zachwytu usta.

— Mieszkasz tu na stałe? — zapytała, starając się ostrożnie wybadać sytuację.

— Tułam się po świecie. Ostatnio wolę podróże od sterczenia w jednym miejscu. Poznaję ciekawych ludzi, odwiedzam interesujące miejsca… A czasami nawet spotykam starych znajomych — odparł, a w jego oczach zamigotały radosne iskierki.

Otworzył przed nią drzwi, a Hermiona przekroczyła próg hotelu z taką miną, jakby właśnie wchodziła do świątyni, w której czekają na nią odpowiedzi na odwieczne pytania. Natomiast dla Dracona była to codzienność. Bogactwo i przepych już od dawien dawna przestały robić na nim wrażenie. Bardziej intrygowało go coś zupełnie przeciwnego niż to, do czego był przyzwyczajony. Bieda. Nędza. Brud. Patologia. To pragnął zrozumieć, choć życie takich osób go przerażało. Za nic na świecie nie chciałby znaleźć się na ich miejscu, choć jeszcze nie tak dawno nimi gardził.

Gryfonka rozejrzała się po holu, podczas gdy Malfoy odbierał od recepcjonisty klucz do swoich komnat. Szkarłatny, gruby dywan pokrywał marmurową podłogę i schody prowadzące na piętro. Ściany obklejone najprawdziwszą jedwabną kremową tapetą lśniły w blasku dziesiątek maleńkich żarówek wkręconych w ogromny, kryształowy, wiszący pod wysokim sufitem żyrandol. Ciężkie, drewniane meble z wyrzeźbionymi na nóżkach kwiatami były z całą pewnością bardzo stare i nieziemsko drogie jak wszystko tutaj. Idąc za Draconem po szerokich, marmurowych schodach, rozglądała się dookoła, podziwiając coraz to nowe cudowności. Wspięli się na drugie piętro, które nie różniło się zbyt wiele od holu, choć panował tu przytulny półmrok. Co kilka kroków pod ścianą stały małe okrągłe stoliczki na pajęczych nóżkach, na których ktoś umieścił piękne, ręcznie malowane wazony ze świeżymi kwiatami. Malfoy zatrzymał się przy drzwiach z numerem pięćdziesiąt dziewięć i przez chwilę majstrował przy zamku, który kliknął mechanicznie.

W pokoju panował całkowity mrok, dopóki Ślizgon nie zapalił lampki. Ciepłe, lecz bardzo delikatne światło wypełniło komnatę, która okazała się jeszcze piękniejsza i o wiele bardziej klimatyczna, niż Hermiona się spodziewała. Wielkie, drewniane łóżko z czterema rzeźbionymi kolumnami i baldachimem znajdowało się pod ścianą naprzeciwko drzwi, a nakryte było bogato wyszywaną złotą nicą kołdrą. U ozdobionego drewnianymi, lakierowanymi różami i aniołkami wezgłowia leżały ogromne satynowe poduszki w kolorze kości słoniowej. Podłoga z najprawdziwszego twardego bambusa pokryta była w sporej części tureckim, szmaragdowozielonym dywanem. Cały apartament utrzymany był właśnie w tych barwach. Hermiona zaśmiała się w duszy, widząc kolejne oznaki tej małej obsesji Dracona. Nawet sięgające ziemi grube zasłony wykonane z ciężkiego brokatu musiały mieć barwy Domu Węża i srebrne podszycia. Jedno machnięcie różdżki Malfoya spowodowało, że ze sporego, lecz zgrabnego, ciemnego kredensu wyskoczyły dwa wysokie, pękate kieliszki i butelka najlepszego, skrzaciego, czerwonego wina.

— Mieliśmy pić kawę… — zaczęła Gryfonka, ale chłopak tylko wzruszył lekceważąco ramionami.

— Nie mamy już po dwanaście lat — stwierdził, a jeden z napełnionych szczodrze kryształowych kieliszków pofrunął w kierunku Hermiony, która pochwyciła go zgrabnie i upiła łyk.

Nigdy wcześniej nie smakowała tak wytrawnego wina. Zawsze, kiedy Ronald zapraszał ją na romantyczną kolację, zabierał ją do jakiejś przeciętnej knajpki, gdzie pili kremowe piwo, a później szli do jej małego mieszkanka niedaleko Świętego Munga i kochali się przez jakiś czas. Niby byli razem, zachowywali się jak para, ale stali w miejscu… Dlaczego myślała w tej chwili o Ronie? Czy jej umysł mechanicznie chronił się przed tym, co nieuniknione?

Draco również upił łyk, rozkoszując się smakiem wina, które doskonale już znał i naprawdę uwielbiał. Bez pytania zdjął ze swojego gościa płaszczyk i powiesił na małym żelaznym haku za drzwiami, które zamknął na klucz. Hermiona poczuła się dziwnie. Znajdowała się w jednej komnacie ze swoim byłym wrogiem. Przez chwilę naprawdę się zaniepokoiła, przeklinając w duchu swoją naiwność. A co, jeśli to miała być pułapka? Stali teraz naprzeciwko siebie, patrząc sobie w oczy i sącząc wino. Nic w postawie Malfoya nie wskazywało na to, że chciał ją skrzywdzić. Przemknęło jej przez myśl, że musiała mieć na to wpływ magia tego miejsca, nie było innego wytłumaczenia. Gdyby spotkali się w ten sposób w Londynie, z całą pewnością posprzeczaliby się, a później każde poszłoby swoją własną ścieżką.

— Czyli możemy uznać, że między nami wszystko w porządku? — zapytała, a w jej oczach rozbłysła pewność siebie.

Draco opuścił nieco kieliszek, pieszcząc długimi palcami jego kryształową, gładką nóżkę.

— Szybko wybaczasz, Granger — odparł i nagle parsknął śmiechem, jakby przypomniał sobie jakąś zabawną historię. — Ale chyba już dojrzałem do tego, aby wybaczyć ci twoje wredne zachowanie wobec mnie.

Poczucie humoru godne Malfoya, pomyślała, opuszczając kieliszek.  

— Jesteś… jesteś… niemożliwy!

Oboje uśmiechnęli się do siebie, jakby byli staruszkami, wspominającymi dawne, młodzieńcze uczynki. Ta przyjazna chwila szybko jednak minęła, kiedy Draco chwycił dłoń Gryfonki, aby odebrać jej pusty kieliszek… Coś jednak się wydarzyło.

Gorący, elektryczny impuls przeszedł przez palce Malfoya, kiedy te zetknęły się ze skórą Hermiony. Ona też to poczuła. Mimo że ten dotyk trwał zaledwie kilka sekund, wyraz jej oczu zmienił się, a w żołądku poczuła dziwną pustkę. Jakby nastąpiła na fałszywy stopień na schodach w Hogwarcie. Odetchnęła głęboko, lecz bardzo cicho, nie chcąc utwierdzić swego towarzysza w przekonaniu, że coś między nimi się zmieniło. Szybko odeszła w kierunku zawalonego książkami stolika i odłożyła kryształowy kieliszek.

Draco pochwycił ją w ramiona, kiedy tylko odwróciła się do niego. Kiedy zapraszał ją do tego pokoju hotelowego, brał pod uwagę taką ewentualność, że może wydarzyć się między nimi coś więcej, ale nie przypuszczał, że Hermiona będzie tak uległa. Przez jej twarz przebiegł cień strachu, ale szybko zmienił się w zaskoczenie pomieszane z zachwytem. Bez jakichkolwiek niedopowiedzeń pochwycił swoimi ustami te dziewczęce wargi. Słodkie i miękkie. Już nie bronił się przed jej urokiem. Wcześniej nie miał pojęcia, jak bardzo pociąga go kobiecy intelekt skryty pod przeciętną, ale wcale nieszpetną powłoką. Teraz wiedział, że pragnął tylko tej nieszczególnej z pozoru Gryfonki odzianej w zwyczajne ciemne spodnie i kremowy wełniany sweter. Piękno jej duszy i niesamowicie pociągające (jak się później okazało) ciało doprowadzało go do szaleństwa. Pragnął, aby ta noc była mocna i słodka jak wino, które pili, lecz nie bez rozkosznej brutalności, którą zawsze cechował się w tych sprawach. Porzucił ją na łóżko i momentalnie nakrył sobą, błądząc drżącymi palcami po jej nagich już ramionach, wplatając je co chwilę w wijące się w nieskończoność kasztanowe loki i zachwycając się smakiem jej warg

Natomiast Hermiona oddawała nerwowo pocałunki, starając się uporządkować szalejące w jej głowie myśli. Jej spragnione ciało wiło się pod ciepłym ciężarem Ślizgona. To przymykała oczy, to odrywała się od Malfoya, aby zajrzeć w jego błyszczące, wypełnione pożądaniem tęczówki, które widziały tej nocy tylko ją.

Uspokoiła dłonie, którymi zdjęła z Dracona najpierw marynarkę, później śnieżnobiałą koszulę… Z pewną dozą niepewności, ale i ciekawości, przesunęła palcami po jego łopatkach. Nie był ani nienaturalnie umięśniony, ani nieprzyzwoicie wychudzony. Dobrze zbudowane ramiona zamknęły ją w pełnym namiętności uścisku, ich nagie piersi zetknęły się ze sobą, przez co z gardła Hermiony wyrwało się zduszone westchnienie, które zostało stłumione przez kolejny gorący pocałunek Ślizgona. Było jej zdecydowanie za gorąco. Momentalnie pozbyła się spodni, lecz to jej nie wystarczało. Wargi jej kochanka zsunęły się na łabędzią szyję Hermiony, zaczęły ssać i przygryzać jej słonawą skórę, co sprawiło, że dziewczyna zadrżała. Pragnęła go tak, jak nigdy nie pragnęła Rona czy jakiegokolwiek mężczyzny przed nim. I wiedziała, że to pożądanie zostanie tej nocy zaspokojone, jednak jeszcze nie teraz. Ze swego rodzaju nieśmiałością, a nawet wstydem zdała sobie sprawę, że Draco łaknie jej tak samo, jak ona jego. Czuła go tuż przy swoich udach, nieświadomie napierającego na nią z całych sił.

Znalazła się pod nim całkiem naga i bezbronna, oczekując z niecierpliwością na jego kolejny ruch. Draco natomiast poczuł się prawie tak, jak podczas swojego pierwszego razu z kobietą. Myślał, że za chwilę eksploduje, z całej swojej mocy odciągał tę finalną chwilę, choć nie doszło jeszcze tak naprawdę do ich prawdziwego zbliżenia. Oboje pragnęli stać się nie tylko jednym ciałem, ale i jedną duszą, wsłuchując się w swoje westchnienia i nierówne bicia dwóch serc łopoczących w ich piersiach niczym uwięzione w klatce ptaki. Czułe pieszczoty Dracona sprawiały, że Hermiona nie mogła się skupić. Nie była sobą. Nigdy nie potrafiła sobie wyobrazić, że fizyczne pragnienia tak bardzo zawładną jej umysłem. Jedno mocne pchnięcie Dracona wystarczyło, aby złączyli się ze sobą w rozkoszy, otoczeni swymi urywanymi oddechami. Trwali w rytmicznym, bardzo płynnym tańcu, a uczucia i emocje dookoła nich były wręcz wyczuwalne. Gryfonka była już blisko osiągnięcia szczytu, czuła to, szepcząc imię swego kochanka, wbijając w jego plecy zadbane paznokcie. Nie myślała już o niczym, tylko czuła. Wiła się pod nim, a gorąco co chwilę eksplodowało w jej ciele, kiedy zaciskała uda dookoła jego poruszających się szybko bioder. Draco też był już na granicy. Plecy Hermiony wygięły się w łuk, a z gardła wydarł się urywany, przeciągły, wysoki jęk. Malfoy zamknął jej usta pocałunkiem, tuląc się do niej tak, jak tylko mógł najmocniej. Chwilę później eksplodował, zaciskając palce na biodrach dziewczyny, a cały drżał jak w febrze. To była ich chwila. Trwali w niej oboje, rozkoszując się tymi ostatnimi sekundami złotego, słodkiego uniesienia. Granger wyszeptała głosem tak poruszającym, że jedno słowo zapadło Ślizgonowi w pamięć już do końca życia:

— Draco…

Nic nie wyszło z jego ambitnych planów. Na samym początku pragnął popisać się przed nią swoimi niesamowitymi łóżkowymi umiejętnościami, które posiadł podczas swoich czteroletnich podróży. Jednak uczucia wzięły górę nie tylko nad rozsądkiem, ale także i nad prostym, zwierzęcym napięciem seksualnym, które zostało spotęgowane poprzez zauroczenie i nie do końca rozładowane, a raczej dopełnione.

Dziewczyna przylgnęła do jego piersi, wciąż zaciskając powieki. Całe jej pokryte maleńkimi kropelkami potu ciało drżało lekko, a Draco gładził jej włosy, oddychając coraz równomierniej i stabilniej. Wciąż nie mógł uwierzyć w to, co właśnie się między nimi dokonało. Nie zamienili już ze sobą ani jednego słowa, tylko zasnęli, pogrążeni w oparach swej słodkiej miłości.

Mogło to być szczęśliwe zakończenie ich historii. Jednak tak się nie stało. Minęła wigilijna noc w Paryżu, skończył się jej czar, choć blady odcisk wczorajszych czynów nie pozostał bez echa na mroźnym poranku Bożego Narodzenia.

Hermiona obudziła się pierwsza. Nigdy nie spała tak dobrze, jak dziś. Kiedy ujrzała pogrążonego we śnie nagiego Dracona leżącego spokojnie u jej boku, stwierdziła, że to jednak nie był sen. Będzie musiała o tym zapomnieć. Znów żyć normalnie… Powrócić do prawdziwego świata, od którego oderwała się na krótki moment, aby dać życie temu, co przez wiele lat było tylko marzeniem.

Obudziły go chłodne, białe promienie zimowego słońca. Było już późno, kiedy przetarł powieki zaciśniętymi pięściami. Wspomnienie poprzedniej nocy wywołało na jego twarzy uśmiech, zapragnął znów pocałować jej słodkie, miękkie usta, obdarzyć pieszczotami jej smukłą, delikatną szyję, przytulić bezbronne, szczupłe ciało… Ale kiedy otworzył oczy, jej już nie było. Zastał jedynie idealnie poskładane książki na lakierowanym stole i złożoną karteczkę na poduszce. Porwał ją błyskawicznie i przeczytał kilka pięknych, lecz niezwykle smutnych zdań napisanych jej ciepłą ręką.

Mój kochany,

wiem, że to, co się między nami stało, nie powinno było się wydarzyć. Zarówno ja, jak i Ty pochodzimy z dwóch różnych światów. Wiedz jednak, że zawsze będę o Tobie pamiętać, a wspomnienie naszej wspólnej nocy będę pielęgnować w sercu jak drogocenną perłę, którą zachowam tylko dla siebie i, od czasu do czasu, będę w samotności podziwiać. Czy jeszcze kiedyś się spotkamy — tego nie wiem. Jednej nocy odkupiłeś wszystkie swoje winy. Kiedy znów zagościsz w moich myślach, przywołam uczucie, którym obdarzyłam Cię podczas tego niezwykłego spotkania.

Zawsze Ci oddana —

Hermiona

Przeczytał ten list jeszcze kilka razy. Nie mógł uwierzyć, że przez krótki moment miał w swoich dłoniach ten drogocenny kwiat, poznał jego zapach, a później, kiedy uzależnił się od niego, utracił go bezpowrotnie. Przycisnął do warg i ucałował podpis w nadziei, że Hermiona poczuje go na swoich ustach, które tak bardzo pragnął poczuć po raz ostatni.

Ale ona była już na nowo w swoim świecie. Już wróciła do Rona, który tego dnia miał się jej oświadczyć, miał zacząć budowę nowego życia. Z nią. Z jego ukochaną, która prawdziwym uczuciem darzyła innego. Tego jasnowłosego Ślizgona, którego przez całe swoje życie nienawidziła. Jednak dzięki tej czarodziejskiej nocy wszystko się zmieniło.

Paryż był… magiczny.

~ koniec ~

Moja pierwsza miniaturka, na dodatek Draco&Hermiona.

Dlatego bardzo Was proszę o wyrozumiałość, mam wielką nadzieję, że z czasem opisywanie tego pairingu będzie wychodzić mi lepiej, ale musicie mnie wspierać. Muszę wiedzieć, że mam dla kogo pisać, ostatnio czuję, że bardzo szybko mnie opuszczacie, choć wszystko właściwie robię dla Was.

Jutro pojawi się rozdział na Siostrzenicy, natomiast kolejna miniaturka zapewne dopiero po pielgrzymce. Piszcie w komentarzach, jaką tematykę chcecie. Tę dedykuję Annie Renner :*
Tekst zbetowany.