Marmurowy jak posąg cz. 1

~ muzyka ~

 

Ponure kamienne zamczysko majaczyło gdzieś w mroku nocy na tle gór, których wierzchołki pokrywał już śnieg. Porywisty, niespokojny wiatr szarpał bezwzględnie korony drzew, z których sypały się zeschłe liście mieszając się z wielkimi jak ziarna grochu kroplami deszczu. Czarne, matowe niebo co jakiś czas rozdzierał srebrny blask błyskawicy, a niski huk grzmotów niósł się po szkolnych błoniach niczym zawołanie jakiegoś starożytnego boga. Burza na terenie Hogwartu przypominała scenę jak z właśnie rozpoczynającego się horroru.

Jednak wnętrze zamku wypełniała zupełnie inna atmosfera. Kamienne podłogi pokryte były trochę już wysłużonymi, przydeptanymi, ale wciąż pięknymi czerwonymi wykładzinami, na ścianach wisiały złocone, bogato zdobione ramy, a portrety dostojnych kobiet, mężczyzn i dzieci z każdej epoki odwiedzały się nawzajem. Do tego wypucowane przez woźnego Filcha zbroje lśniły w ciepłym blasku płonących pochodni. Wnętrze zamku wydawało się być w takie wieczory jeszcze przytulniejsze niż zwykle.

W wieży Gryfonów, mimo tak wczesnej pory, grupa siódmoklasistów uczyła się do owutemów. Był dopiero październik, jednak egzaminy ze wszystkich siedmiu lat to nie byle co. Od nich zależała przyszłość każdego ucznia. SUMY przy okropnie wyczerpujących testach magicznych wydawały się dziecinną igraszką.  

Ginny leżała na ziemi z „Prorokiem Wieczornym” przed nosem, do egzaminów miała przecież jeszcze dwa lata; była jedyną szóstoklasistką w pokoju wspólnym i najbardziej rzucała się w oczy. Miała na sobie zrobiony przez własną matkę szmaragdowozielony wełniany sweter z dużą, ozdobną, złotą literą G na piersiach, a jej długie, rude, proste jak druty włosy płonęły niczym ogień w pomarańczowym świetle bijącym z kominka. Harry siedział na piętach tuż obok niej i kiwał się w przód i w tył, pochłaniając wiadomości zgromadzone w podręczniku do transmutacji z piątej klasy. Ron leżał rozłożony na wysiedzianej skórzanej sofie i powtarzał bezgłośnie formułki zaklęć, obgryzając co jakiś czas paznokcie, a jego wzrok błądził bezwiednie po zgromadzonych w salonie Gryfonach. Najciszej zachowywała się Hermiona Granger. Siedziała w kąciku, koncentrując się tylko i wyłącznie na nauce. To od wielu lat było dla niej najważniejsze, chciała nadrobić swoje mugolskiej pochodzenie wiedzą i ciężką pracą. Choć wakacje spędziła wraz z rodzicami w Paryżu w bardzo drogim hotelu, poza delikatną opalenizną nadal była tą samą Hermioną. Jej kasztanowe, lśniące loki wiły się na ramionach i plecach, miodowe, teraz lekko zamglone oczy utraciły już ten naiwny dziecięcy wyraz. Nogi podciągnięte miała pod samą brodę, a na kolanach trzymała ciągnące się po ziemi pergaminy wypełnione własnym pismem. Miała na sobie zwyczajną granatową bluzkę i wąskie spodnie — na co dzień porzucała czarne surowe szkolne szaty, odzież stanowiła dla niej wartość drugorzędną, zwłaszcza wtedy, kiedy się uczyła. Jej oczy utkwione były w tekście, więc nawet nie widziały, jak Ron co jakiś czas ukradkiem na nią zerka. Od dawien dawna wiadome było, że między tą dwójką coś się zaczynało dziać, jednak Hermiona od zawsze udawała niedostępną. Na początku niby była chętna i przede wszystkim niesamowicie zazdrosna, ale później tak jakby… Wycofywała się. I tak było od jakiegoś czasu. Wiedziała, że nie powinna dłużej zwodzić Rona, ale czasami nie potrafiła zrozumieć własnych intencji. Może po prostu była nieśmiała? 

W pewnej chwili Harry uniósł głowę i ziewnął szeroko. Zdjął na chwilę okulary, przetarł oczy i powstał, składając książki.

— Chyba pójdę spać, nic mi już nie wchodzi — oświadczył.

Chwycił torbę, pożegnał się z przyjaciółmi, pocałował Ginny (Ron zmarszczył brwi) i udał się krętymi schodami na górę, gdzie znajdowało się dormitorium. Jako pierwszy z chłopców ze swojej klasy poszedł spać. Mimo że nie było aż tak późno, siedzący w salonie siódmoklasiści nadal męczyli się z piekielnie nudnymi tekstami z historii magii, transmutacji i obrony przed czarną magią, a końca nie było widać. Chwilę później Ginny złożyła „Proroka Wieczornego”, pochowała swoje rzeczy i również udała się na górę, mówiąc na odchodnym: 

— Też się chyba położę. Nie siedźcie długo.

Ron tylko pokiwał głową, zerknął na nią i powrócił do powtarzania zaklęć, obgryzając zawzięcie kciuka. Hermiona natomiast odprowadziła wzrokiem swą rudowłosą przyjaciółkę do samych schodów i z satysfakcją zauważyła, że Ginny nie poszła prosto do dormitorium dziewczyn, tylko skręciła w prawo, gdzie znajdowały się drzwi do sypialni chłopców. Uśmiechnęła się do siebie i powróciła do nauki, mając gdzieś z tyłu głowy wspomnienia setek rozmów z młodszą koleżanką o Harrym i jej uczuciu do niego. Cieszyła się, że chociaż Ginny udało się znaleźć miłość swojego życia.

*

Następnego ranka Hermionę wyrwały ze snu grzmoty piorunów. W nocy burza nieco ucichła, lecz tylko po to, aby obudzić się o brzasku i rozgrzmieć na nowo. Dziewczyna ziewnęła i przetarła oczy. Wszystkie dziewczęta jeszcze spały, nic zresztą dziwnego. Budzik wskazywał godzinę czwartą trzydzieści pięć. Dziewczyna przez kwadrans przewracała się z boku na bok, jednak rozbudziła się już całkowicie. Odrzuciła więc w złości kołdrę i zaczęła się ubierać. Stwierdziła, że uda się przed śniadaniem do biblioteki, miała jeszcze co najmniej trzy godziny, które mogła skutecznie spożytkować na naukę.

Szła powoli, rozkoszując się ciepłem panującym w zamku. Po szybach ciekły wielkie krople deszczu, niebo zaś pokrywały granatowe, gęste chmury, a martwą ciszę przerywał co chwilę huk uderzających gdzieś w oddali piorunów. Hermiona bardzo nie chciałaby znaleźć się na zewnątrz.

Po drodze natknęła się tylko na Krwawego Barona, który jak zwykle nie zwrócił na nią uwagi, a także na Irytka rechoczącego jak wariat i latającego tuż nad wielkim żyrandolem. Z całą pewnością planował jakiś nowy złośliwy dowcip, dlatego minęła go szybko, na wszelki wypadek zasłaniając dyskretnie dłońmi głowę; nigdy nie ufała temu irytującemu duszkowi, który w każdej chwili mógł coś na nią zrzucić. Za zakrętem zaś wpadła na jakąś odzianą w głęboką czerń, wysoką, bardzo szczupłą postać. Odbiła się od męskiej piersi i prawie się przewróciła. Chwyciła ogromną, żelazną, błyszczącą tarczę opartą o ścianę tuż obok wielkiej, skrzypiącej i nucącej coś zbroi. Owym czarodziejem okazał się Severus Snape, który stał nieporuszony, może tylko lekko zdziwiony, że natknął się na kogoś na korytarzu szkolnym o godzinie piątej nad ranem, kiedy za oknem szalała burza, a na korytarzach wciąż musiały palić się pochodnie.

— Och, panna Granger — zawołał cicho, unosząc brwi i ledwo poruszając ustami. Chłód bijący z niego paraliżował. — Co tutaj robisz? Formalnie mamy jeszcze ciszę nocną, więc nie ma pani prawa przebywać poza wieżą Gryffindoru.

— Przepraszam bardzo, ja…

— Jednakże jest pani prefektem, więc tym razem jestem w stanie przymknąć na to oko — przerwał jej, unosząc lekko głos. — Niemniej jednak, jeśli jeszcze raz zobaczę panią poza dormitorium o tak wczesnej porze bez powodu, ukarzę panią szlabanem.

Minął ją bez choćby jednego słowa pożegnania, a jego długa czarna peleryna łopotała za nim niczym wielkie, pierzaste skrzydła drapieżnego kruka. Patrzyła, jak znika za zakrętem, a odgłos jego kroków prędko umilkł. Przez chwilę stała jak wryta, oddychając płytko i zastanawiając się, co właściwie się wydarzyło. Spotkała Severusa Snape’a, ten skarcił ją za coś, sama do końca nie wiedziała, za co, a później czym prędzej odszedł, jakby nie chciał już na nią patrzeć. Nie była to pierwsza taka sytuacja, Mistrz Eliksirów łajał ją tak często, jak się tylko dało, a ona widywała go na szkolnych korytarzach co najmniej kilka razy w ciągu tygodnia. Snape jak Snape. Zaśmiała się nerwowo, kiedy przypomniała sobie swoją dziecięcą fascynację tym surowym nauczycielem, a później pokręciła pobłażliwie głową nad wspomnieniem młodszej siebie.

Szybko otrząsnęła się z szoku i natychmiast udała się prosto do biblioteki. Przecież właśnie dlatego opuściła wieżę Gryffindoru.

*

Ostatnią lekcją dla siódmoklasistów tego dnia miały być eliksiry. Ron marudził przez całą drogę do lochów, jednak nikt już tego nie słuchał. Od kiedy cała trójka poznała się na nauczycielu eliksirów, Gryfon narzekał na niego przed każdymi zajęciami przez całe sześć lat. Harry wymienił z Hermioną szybkie, znaczące, pełne znużenia spojrzenia, ale nic nie powiedział. Nawet jego znudziło mamrotanie najlepszego przyjaciela.

Kiedy dotarli na miejsce, pozajmowali swoje krzesła przy stołach i wyciągnęli podręczniki, Potter przemówił:

— Rozgnieciemy Ślizgonów w nadchodzącym meczu, więc to ostatnie chwile, kiedy Malfoy się tak głupio szczerzy.

Cała trójka zerknęła na puszącego się groteskowo Dracona siedzącego jak zwykle w towarzystwie ciemnoskórego Blaise’a Zabiniego oraz mopsowatej, jadowitej niczym żmija Pansy Parkinson. Ani Crabbe, ani Goyle nie zdali SUMÓW z eliksirów na tyle dobrze, aby móc nadal uczęszczać na te zajęcia. Bywały dni, że obie małe grupki ignorowały się nawzajem, jednak często wybuchały między nimi tak nieprzyjemne sytuacje, że dużo by opowiadać. Gryfoni byli już tym bardzo zmęczeni, a Ślizgoni tylko wypatrywali okazji do dalszych żartów. Quidditch tylko wszystko napędzał.

Ron przełknął ślinę w taki sposób, jakby coś ostrego i nieprzyjemnego zaległo mu w gardle i nie mógł tego za żadne skarby usunąć. Hermiona od razu zauważyła, że pomyślał o czwartkowym meczu. Wielokrotnie udowodnił, że jest świetnym bramkarzem, no, może nieco zbyt nerwowym, ale zawsze dawał sobie radę w bardzo trudnych sytuacjach. Nie mogła zrozumieć, z jakiego powodu ogarniała go przez każdym meczem tak wielka trema.

Do klasy wszedł Snape, zatrzaskując za sobą z hukiem nieheblowane, drewniane drzwi, co szybko sprowadziło Rona na ziemię — jego twarz z prędkością światła pozieleniała, a później poszarzała. Nauczyciel przemknął przez klasę i stanął obok tablicy, w którą uderzył mocno różdżką; litery rozbłysły bielą, układając się w receptę jakiegoś kolejnego eliksiru, który mieli tego dnia uwarzyć. Hermiona rozpaliła ogień pod swoim kociołkiem, wciąż przyglądając się nauczycielowi. Był tak zimny i odpychający, jego tłuste, sięgające ramion włosy obrzydzały ją, a lodowate, puste, przypominające dwa mroczne tunele oczy porażały całe jej ciało, dlatego starała się unikać jego wzroku.

Jednak poza tą zewnętrzną, niezbyt atrakcyjną powłoką, było w nim coś niezwykle pociągającego. Coś takiego, co sprawiało, że Hermiona zamierała. Dobroć od zawsze prowadziła ją przez życia, jednak czuła w niej swego rodzaju niedosyt. Natomiast w momencie, kiedy przypominała sobie, że Mistrz Eliksirów miał ongiś do czynienia z czarną magią, tą nęcącą, szatańską potęgą… Dreszcz przechodził jej po plecach.

Wzdrygnęła się lekko, gdy Snape ogłosił termin oddawania prac domowych. W panice rzuciła się po swoją torbę, aby zapisać w notesie temat eseju. Duszę miała dobrą, lecz serce słabe, kobiece. Westchnęła ciężko i powróciła do lekcji. Musiała być skupiona, ale on ją rozpraszał… Często czuła taką niepewność, ale od początku tego semestru to poczucie coraz bardziej się nasilało. Budził jednocześnie negatywne, jak i pozytywne emocje. A wątłe, mizerne ciało uległoby, gdyby tylko miało okazję. Jedyne, w czym była nadzieja, to w rozumie, który panował nad jej członkami. Jeden nieporadny ruch i mógł łatwo zostać przyćmiony przez pragnienia.

Po eliksirach cała trójka udała się prosto do Wielkiej Sali na obiad. Tam czekała już na nich Ginny. Pocałowała namiętnie Harry’ego, gdy ten usiadł obok niej, a Ron zmarszczył nieco brwi, lecz nie powiedział na ten temat ani słowa. Oficjalnie zaakceptował związek swojej siostry i najlepszego przyjaciela, ale wszyscy wiedzieli, że lepiej było go nie drażnić. Hermiona nałożyła sobie na czysty talerz wielki kawałek gorącej, pachnącej zapiekanki. Już przywykła do dziwnego zachowania rudowłosego przyjaciela, dlatego nie skomentowała jego zachowania. Zerkała na niego co jakiś czas. On również bardzo się zmienił od ich pierwszego spotkania. Był teraz o wiele bardziej przystojny, jego piegi zjaśniały i nie szpeciły go, wręcz przeciwnie, dodawały mu uroku, natomiast jasne, czyste, błękitne oczy wypełniały roziskrzone, przyjacielskie iskierki. Tak, te oczy zawsze najbardziej ją rozczulały. Jednak to jej nie wystarczało. Chciała, aby był chociaż raz w jakiś sposób zaborczy wobec niej. Niestety zawsze, kiedy tylko patrzyła w te pełne emocji, błyszczące oczy, widziała tylko harmonię. Tyle lat żyła rozsądnie. Chciała, aby chociaż raz poniosły ją uczucia.

— Ziemia do Hermiony. Ziemia do Hermiony. Chcesz kompotu?

Granger wzdrygnęła się lekko i uniosła głowę. Zdała sobie sprawę z tego, że od jakiegoś czasu wpatruje się bezmyślnie w pożółkłą, zakurzoną stronę ogromnej książki, którą wypożyczyła tuż po obiedzie, aby napisać esej dla profesora Snape’a, a Ginny macha jej przed nosem dzbankiem z jakimś czerwonym napojem. Chłopcy udali się wieczorem na boisko, aby jeszcze trochę poćwiczyć przed pierwszym tego roku meczem ze Ślizgonami. Hermiona zaś nadal uparcie brnęła przez tę książkę, usiłując się jeszcze trochę pouczyć, choć nie potrafiła już się skupić.

— Ach, jestem dziś tak zmęczona… — westchnęła i zamknęła księgę. — Chyba już nic z tego nie będzie. Powiedz mi, co tam u ciebie i Harry’ego? Wasz związek się rozwija. Widziałam wczoraj…

Uśmiechnęła się znacząco, a policzki Ginny zapłonęły czerwienią tak, że jej włosy i twarz zlały się w jedno. Przypominały teraz wielką, ognistą kulę. Tylko oczy błyszczały jak w gorączce. Spuściła na chwilę wzrok, jakby wspomnienie poprzedniej nocy nieco ją zawstydziło.

— Bardzo się nam układa. Bardzo. Miałaś rację, warto było tyle czekać — odparła, a jej usta rozciągnęły się w kobiecym uśmiechu, który rzadko gościł na jej wargach. Odetchnęła, a kolor jej twarzy powrócił do normy, kiedy zapytała ostrożnie: — Nie chcę się mieszać, ale… Jak sobie radzi Ron? Ta historia z Lavender…

— Daj spokój, to już historia… Poza tym nigdy nie byliśmy razem — przerwała jej szybko. Nie chciała, aby Ginny uznała ją za słabą. — Chociaż się z nią rozstał, nigdy nie poprosił mnie o chodzenie, więc chyba mu tak bardzo nie zależy. Przez jakiś czas myślałam, że coś może być między nami, ale mamy jeszcze czas. Nie chcę starać się na marne, robić sobie nadzieję… A później się okaże, że jestem dla niego tylko przyjaciółką. Nie wiem… Chociaż ostatnio faktycznie czuję się taka…

Urwała i zaczerwieniła się gwałtownie. Nie mogła uwierzyć, że prawie powiedziała to na głos. Rozmawiały z Ginny na wiele bardzo osobistych tematów, ale ten był stanowczo zbyt intymny.

Młoda Weasleyówna parsknęła tylko śmiechem, a jej ciepłe, brązowe oczy zaiskrzyły figlarnie. Nic już jej nie powiedziała, ale tyle razy widziała, jak jej najmłodszy brat ukradkiem zerkał na Hermionę, wzdychał, starał się przebywać jak najbliżej niej… Po prostu był zakochany, ale także niesamowicie nieśmiały, co wszystko psuło. Miała jednak nadzieję, że szybko to się zmieni. Nie mogła patrzeć, jak dwoje bliskich jej ludzi cierpi z powodu swojej nieśmiałości. 

~ koniec części pierwszej ~

Jak już wiecie, jest to miniaturka o Severusie i Hermionie.

Oczywiście jest to dopiero nudna, pierwsza część, w zasadzie, to nawet wprowadzenie, ale tak bardzo mnie męczyliście, abym coś wstawiła, więc to robię. Nie martwcie się jednak, po niedzieli możecie się spodziewać drugiej, ostatniej części.
Tekst zbetowany.