Lolitka

+18

Dzień pierwszy

Widzę mleczną biel nawet wtedy, kiedy zamykam oczy, mój umysł jest jak kartka papieru. Niezapisana. To chyba ją widzę. Nie potrafię sobie przypomnieć żadnych zdarzeń, jakbym się dopiero urodziła, chociaż pamiętam, że nazywam się Hermiona Granger i jestem czarownicą. Szlamą, ale jednak czarownicą. To, że nie pamiętam nic więcej, musi mieć chyba jakiś związek z moim statusem krwi, bo słowo szlama nie brzmi zbyt pozytywnie. Jakbym komuś z tego powodu zalazła za skórę. Chyba nadal jestem pod wpływem tego czegoś, bo myślę zbyt powolnie, a czuję, że stać mnie na więcej. Wydaje mi się, że znam swój temperament. I to chłodne podejście do obecnej sytuacji nie jest ani ludzkie, ani tym bardziej typowe dla mnie. Przecież oślepłam. To powoli na mnie spływa, ale wciąż nie robi żadnego wrażenia, bo przecież nie pamiętam, jak to jest widzieć, choć wiem, że się widzi. Że to coś zdrowego.

Musiałam chwilę wcześniej spać, bo kojarzę uczucie powolnego rozbudzania. I to się właśnie dzieje. Doszło do mnie, że uszy wypełnia mi jakieś dzwonienie, ale dopiero teraz to wychwyciłam, jakbym po kolei uruchamiała otępiałe zmysły. Z tym że nadal niczego nie widziałam i niczego nie słyszałam, a dodatkowo właśnie poczułam brak czucia w kończynach. Odczuwanie szło zbyt mozolnie i nadal bez grama emocji. Choć wiem, że to nienaturalne, czuję, że mam tak od początku. Pytanie — jakiego. Bo przecież nie urodziłam się dzisiaj.

Przeraża mnie ta znieczulica, choć tak naprawdę nie odczuwam żadnego strachu, jedynie pamiętam, jak to jest się bać. Najprawdopodobniej źle zinterpretowałam czas, bo nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to najwyższa pora, aby ktoś się mną zainteresował. Bo przecież muszą jeszcze istnieć jakieś ktosie, choć teraz nie mogę sobie przypomnieć, jak wygląda ludzka twarz. Ale wiem, że człowiek posiada twarz. Znów pojawiło się wspomnienie uczucia, tym razem frustracji — niewiedza mnie drażni. Przez jakiś czas (jakiś jest dobrym pojęciem) oswajałam się z tą nowinką i wywnioskowałam, że im więcej myślę, tym bardziej oplatają mnie liny. Tak. Liny to chyba najlepsze porównanie.

Zrobiłam mały eksperyment i powiódł się. Przestałam wytężać pamięć i nareszcie coś puściło — poczułam się lekka. I to jest przyjemne. Jakbym była zawieszona w próżni, a dodatkowo odkryłam coś nowego — nie czuję nóg ani rąk. Jestem samym korpusem. Wiszę z tą myślą już od dosyć dawna i nadal niepokojąco przeżywam tę lekką świadomość swojego chyba kalectwa. To poczucie było najbliższe poczuciu wiszenia.

Dzień drugi

Chyba. Uznałam, że drugie małe odkrycie będzie wyznacznikiem rozpoczęcia kolejnego dnia. Wszystko kręci się dookoła uczuć, ale nie tych pamiętanych, wyższych, lecz tych wychodzących z ciała. Jeszcze kilka razy próbowałam wyplątać się z lin, ale nic z tego. Do tego zaczęłam podejrzewać, że one muszą mieć świadomość podobną do mojej i kontrolują mnie. Wystarczyło, że pomyślałam za mocno, a już jakiś magiczny sznureczek się budził. Magiczny. To dobre słowo. Powiszę jeszcze jakiś czas, może wymyślę coś przydatnego. Ale ostrożnie, żeby nie budzić sznureczków.

Dzień trzeci

I znowu nikogo. Trzeci dzień liczę od chwili pierwszego głodu, chociaż nie wydaje mi się, żeby naprawdę minęło aż tyle czasu od mojego przebudzenia, bo nadal jestem wypoczęta. Wspomnienie jedzenia było jedynie przebłyskiem, ale wystarczyło, żeby żołądek skręcił się nieprzyjemnie. Co chwilę czuję, jak burczy mi w brzuchu, ale tego nie słyszę, bo w uszach dalej mi brzęczy. Już do tego przywykłam, choć na początku wydawało się to nieprzyjemne — w przeszłości musiałam być trochę drażliwa. A może nadal jestem, tylko nie potrafię tego obudzić?

Mam dużo czasu na myślenie. O dziwo, wcale nie myślę. Bierność drażni.

Dzień czwarty

Przeliczyłam swoje siły. Spałam, kiedy ktoś się przy mnie znalazł, ale to nie ma znaczenia, bo i tak niczego nie słyszę. Pierwszy dotyk wywołał przyjemny dreszcz na karku, ponieważ był delikatny. Jeszcze jeden dotyk, tym razem…

Dłoń w moich ustach!

Jedno zdecydowane szarpnięcie i nie mam zębów. Potrzebowałam chwili, żeby ustalić, że to, co uznałam za knebel, jest protezą. Przesuwam językiem po zagojonych dziąsłach i powoli to sobie uświadamiam. Przecież to tylko zęby. Ślepota i brak kończyn — to oddziałuje na wyobraźnię znacznie mocniej, ale ja przejmuję się utratą zębów. Nie mogę ustalić, dlaczego to mną tak wstrząsn…

Ten ktoś właśnie wetknął mi coś między wargi i podrażnił podniebienie. To jest wąskie i śliskie. Od tego bije miłe ciepło. Coś jakby… słomka? Instynktownie pociągnęłam, a usta wypełnił mi jakiś słodki, gorący płyn. Ma taki znajomy smak… nie wiem… Wydaje mi się, że gdyby miał przywołać jakieś wspomnienia, dotyczyłyby one czegoś sielskiego.

Dopiero w tej chwili zdałam sobie sprawę z tego, jak jestem wygłodniała. Ssę, a w głowie kręci się ta mleczna biel. Ciało mi ciąży, ciążą mi powieki. I nieważne, że dopiero się obudziłam. Nie dbam o to, czy ktoś poza mną i „dobrymi rękami” tu jest. W tym przyjemnym wirowaniu czułam jeszcze przez chwilę jakiś powolny dotyk — dłonie na czole, policzkach, na oczach, ustach… Palce są wilgotne, nerwowe, trochę zbyt inwazyjne… ale przyjemne. Dają oparcie w tej niekończącej się bieli.

Dzień piąty

Właśnie się obudziłam i znów jestem głodna. Po napoju nie został nawet ślad. Wytrzeszczam oczy i próbuję wychwycić jakiś ruch, ale to na nic, choć wczoraj wydawało mi się, że mignął mi jakiś cień, ale teraz znowu jest całkowicie biało. Podejrzewam, że w tym słodkim soku było coś… coś… Nie wiem. Moje myśli są jak zanurzone w smole. Po przebudzeniu z trudem sobie przypomniałam, że to już piąty dzień.

Poznałam „dobre ręce” zaraz po tym, kiedy wetknęły mi słomkę do ust. Może i bym się zawahała, gdybym nie była tak wygłodzona. Powtórzył się scenariusz z wczoraj: wysiorbałam łapczywie ostatnią kroplę płynu, a teraz „dobre ręce” gładzą. Niepewnie i delikatnie, nieco dłużej. Nie chcą mnie skrzywdzić. Chociaż… poznałam w nich frustrację, ale znów zawirowało mi w głowie… dotyk zniknął… o, i jeszcze raz. Mocniej niż wczoraj…

Dzień szósty

Wyczekiwałam „dobrych rąk” od momentu, kiedy się obudziłam, ale nie przyszły. I dalej czekam. Nie dlatego, że przyniosą jedzenie, nie. Od kiedy odkryłam, że gdzieś może kończyć się granica bieli, nie chciałam już być sama. Myślenie jest uciążliwe. Nadal jestem w kotle pełnym smoły.

Dzień siódmy

Staram się spać jak najwięcej. Nie czuję wtedy głodu. Próbuję wypluć tę gumową nakładkę, ale jest przyczepiona zaklęciem. Chyba. Nie czuję jej, ale świadomość, że to nie należy do mnie, jest nie do zniesienia. Po napoju nie ma już śladu, ale w głowie dalej mi wiruje. Jestem wściekle głodna, ale myślę swobodniej. Teraz już wiem na sto procent — w soku było coś, co mnie otępiało. Otwieram i zamykam usta, ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. Dobrze wiedzieć. Straciłam mowę. Dotknęłam językiem dolnej wargi — jest spękana i ma dziwny smak. Wytężanie pamięci nic nie daje, ale przynajmniej nie tracę ciągłości myślenia. Chociaż… nie jestem pewna, czy świadomość w takim stanie to coś dobrego. Chyba spróbuję jeszcze się zdrzemnąć.

Dzień ósmy

Człowiek może przeżyć bez wody pięć dni.

Dzień dziewiąty

„Dobre ręce” chyba nie do końca są takie dobre. Czy to jakiś test? Jak długo przyjdzie mi tu tkwić? Po co to wszystko? Coś się zmieniło, nie mam już żadnych wspomnień uczuć, bo te uczucia powoli budzą się ze snu. I wcale nie jest mi z tym lepiej.

Pomyślałam o śmierci.

I wpadłam w panikę.

Przed utratą pamięci musiałam mieć jakieś poglądy co do najlepszego i najgorszego sposobu umierania, ale nawet gdybym sobie je przypomniało, w tej chwili perspektywa śmierci z głodu przeraża mnie bardziej niż wszystkie inne śmierci razem wzięte. Jest mi zimno ze strachu. Wytrzeszczam oczy i mrugam powiekami, ale uparta biel nie ustępuje. Wytężam słuch, ale dociera do mnie tylko ciche brzęczenie. Za plecami mam coś twardego i płaskiego, pewnie ścianę. Próbuję wierzgnąć, ale to na nic, bo przecież nie czuję nóg. Mam ochotę płakać, ale nie mogę się skrzywić ani wydać z siebie najlżejszego dźwięku. Jakby ktoś zamroził mi twarz.

Coś mignęło dokładnie naprzeciwko mnie. Tak! Jakiś delikatnie ciemniejszy kształt, jakaś szarość na tle wyprasowanej bieli! Poruszyłam się lekko, ale wiem, że i bez tego „dobre ręce” zaraz przy mnie będą, zaraz mnie nakarmią. To nic, że znów przestanę myśleć, ważne, żeby napełnić żołądek, żeby na chwilę zabić ten ból. I nie pomyliłam się, zimne palce spoczęły na moim policzku, dotknęły… prawie się uśmiechnęłam… Ale zaraz. To nie są „dobre ręce”. Dotyk właśnie się urwał, potrwał zaledwie momencik, ale to nie to, poznałam! Albo raczej… nie poznałam.

Zaczęłam poruszać się niespokojnie, przerażona, że nie mogę umiejscowić osoby, do której należą dłonie. Chcę wiedzieć. Tylko wiedzieć! Od dziewięciu dni ani raz tak bardzo nie pragnęłam przejrzeć! Obecność nie zniknęła, nie, ona nadal tu jest, widzę falującą szarość załamującą inne szarości, których wcześniej tu nie było.

I dopadła do mnie raz, zdecydowanie.

Odwracam głowę, chcąc na oślep unikać zetknięcia z tą postacią, ale od początku byłam na przegranej pozycji. Dłonie są wszędzie na moim ciele, jakby były ich dziesiątki, a ja nie mogę się ruszyć, bo ten dotyk jest znajomy, choć nie pamiętam go sprzed dziewięciu dni. To są „złe ręce”. Natarczywe. Zimne. Nie błądzą jak te dobre, one doskonale wiedzą, gdzie i w jakim celu się udać. Szarpią, popychają na ścianę, a ja co chwilę odbijam się od niej i natrafiam na jakiś pofałdowany, żywy mur. Dłonie chwytają każdą część mojego ciała, parzą swoim dotykiem, a ja właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że jestem naga. W głowie mi zaszumiało i to był pierwszy dźwięk, który usłyszałam.

Pojawiło się coś jeszcze. „Złe ręce” trzymają mnie mocno, są niecierpliwe, jedna z nich chyba na chwilę zniknęła, ale tylko na chwileczkę. I po to, żeby sprowadzić kolejne nieszczęście. Coś mnie przeszyło. Fizycznie, boleśnie, cholernie boleśnie! To… a ja nigdy… Chcę krzyczeć, żeby to znalazło ujście!

W tej chwili jestem tym miejscem, które mam między nogami, jestem jednym nieznanym dotąd typem bólu, który rozdziera, wwierca się prawie do wnętrzności. Nóż — do tego to podobne.

…regularne fale gorącego powietrza…

To się nie skończy.

Dzień dziesiąty

Skończyło się. Czuję, jak coś ze mnie wypływa. Nie ma już głodu i bolesnych skurczy żołądka, bo ja cała jestem bólem. Ten ból jest największy na dole, w środku, ale rozchodzi się na plecy. Ale najgorzej jest z myśleniem — myślę. I muszę znosić obojętność, choć cały czas mam wrażenie, że powinnam być przerażona. Zhańbiona. To brzmi naturalnie, a ja od tego odstaję. Jestem przerażona. Straciłam resztki człowieczeństwa. „Złe ręce” wciąż są tak realne.

Bez przerwy próbuję zasnąć, żeby nie musieć się znosić.

Za dużo czasu na myślenie. Zdecydowanie za dużo czasu. Mój umysł chyba robi to złośliwie. Pełno słów, urwanych frazesów… byle nie dopuścić do siebie tego, że chyba jestem nienormalna, skoro potrafię tak wisieć i być spokojna.

Kątem oka dostrzegłam, jak plamka szarości drgnęła i zaciemniła się.

Zmroziło mnie.

Drży mi cała twarz, ale ja nie mogę się ruszyć, nie mogę się cofnąć, choć najchętniej stałabym się częścią ściany. Automatycznie strzelam oczami we wszystkie strony, byle tylko mieć wzrok poza zasięgiem twarzy tego kogoś. Zaskakująco silne palce wepchnęły mi do ust słomkę — natychmiast poznałam jej kształt i zaczęłam ssać. Po tylu dniach. Tyle czekania…

Mam ochotę się rozpłakać.

„Dobre ręce” wróciły. Po czterech…? Po pięciu…? Ciągnie mnie na wymioty, ale łapczywie piję, wszystko skupia się na ssaniu, jakbym sama stała się ustami. Kilka ogromnych łyków i już po wszystkim, jeszcze na koniec zakrztusiłam się ostatnim łykiem i przez dobrą chwilę kaszlałam, a „dobre ręce” odsunęły się i pozwoliły mi dojść do siebie.

Sapię, a w głowie mi się kręci, ale raczej od nadmiaru tlenu. Szara, bezkształtna plama, którą są „dobre ręce”, jest teraz trzema szarymi, bezkształtnymi plamami. Chyba lepsza była ta biel, chociaż widzenie cieni znaczy jedno — nadal mam swoje oczy.

Wciąż nie mogę przeboleć zębów.

Kolejny dotyk mnie sparaliżował. Tym razem nie było miłego głaskania ani słomki, ale wilgotne wargi na policzku, później niżej, niżej… w kąciku moich ust… I spocone palce na szyi, na piersiach, biodrach… czuję je przez cienką warstwę ubrania… Serce chce mi się wcisnąć do gardła. Czuję ten znajomy zapach słodkiej lemoniady — tak, to są „dobre ręce”, ale robią mi to samo, co te złe. Tamte cuchnęły cygarami, czystą szatą… a później jeszcze czymś. Krwią i czymś mdłym, co później ze mnie wyciekło. I do tej pory ja tak cuchnęłam, właśnie to sobie uświadomiłam. „Dobre ręce” chyba też, bo oderwały się ode mnie, owionęły zimnym powietrzem, a przeraźliwie letnie, obojętne macanko się skończyło.

Jak i skończył się ten dzień, ale ja nadal wiszę i myślę. Powtarzam sobie, że to już dziesięć dni. A ile jeszcze przede mną?

DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ.

Dziesięć.

Po kilkunastu powtórzeniach to słowo przestaje cokolwiek znaczyć.

Dzień jedenasty

Jasność, która rozeszła się po moim umyśle, na moment mnie zamroczyła. Obudziłam się i od razu spostrzegłam szarość, nie biel, jak to było na początku każdego poprzedniego dnia. Szarość jest od jakiegoś czasu trochę ciemniejsza, co pewnie znaczy, że w pokoju jest zgaszone światło. No tak, przecież jestem tu sama, nie potrzebuję wiele, bo przecież nie myślę. Przynajmniej oni tak sądzą, inaczej nie pozwoliliby mi tutaj siedzieć samej. Myślenie jest niebezpieczne, a ja myślę coraz sprawniej. Albo smoła nie jest już tak gęsta, albo ja nauczyłam się w niej poruszać.

Tak, mój umysł jest dziś zdecydowanie sprawniejszy, choć ja wolałabym powrócić do prostej, błogiej tępoty. Na ciele nadal czuję „złe ręce”. Naprawdę zdarzenie sprzed prawie dwóch dni wydaje mi się prawie nieinwazyjne, prawie tak normalne, jak jedzenie czy wiszenie pod ścianą, ale coraz bardziej mnie to przeraża. Jestem nienormalna, skoro tak myślę! Albo to myślenie nie jest normalne, dlatego tak o sobie myślę… Za dużo myślenia o samym myśleniu, żeby tylko nie myśleć o „złych rękach”.

O tym, że to tylko konsternacja. Nic więcej.

Cień jest tym razem dużo mniejszy i o wiele bardziej ruchliwy, ręce też ma mniejsze, kościste i długopalczaste. Dosyć przyjemne i neutralne, ale bardzo suche. Jedna dłoń ostrożnie musnęła moje usta, które posłusznie otworzyłam, bo wiedziałam, że to oznacza karmienie. Nakładka odkleiła się od moich dziąseł z wilgotnym plaśnięciem. Prawie je usłyszałam. Słomka bardzo delikatnie dotknęła moich warg i tkwiła tak, dopóki sama jej nie pochwyciłam. Stworzenie, które przyszło mnie nakarmić, jest chyba całkiem uprzejme. Albo po prostu się wstydzi. Wydaje mi się, że skądś znam ten eskapizm, to musi być jakieś odbicie mojego życia sprzed tej cudacznej rzeczywistości.

Ostatni łyk, a słomka wysunęła mi się z ust. Jak poprzedniego dnia — zero wirowania, a żołądek wypełniony na kilka godzin.

Dzień dwunasty

Teraz już jestem pewna, że nie umieszczono mnie tutaj przez przypadek. Otworzyłam oczy i po prostu to wiedziałam, wiem, że do pewnego momentu pojono mnie jakąś odurzającą miksturą i albo przestano mi ją podawać, albo ja stałam się na nią coraz bardziej odporna. Przypuszczam, że raczej to drugie, bo czuję… naprawdę czuję, że jestem silna. Staram się nie myśleć o „złych rękach” i dość dobrze mi to wychodzi, aczkolwiek przypuszczam, że moment konfrontacji z prawdą jest dopiero przede mną. Chcę to jak najbardziej odwlec, ponieważ zaczęłam widzieć dla siebie szansę na całkowite odzyskanie zmysłów.

Dzień trzynasty

Pechowy. Skądś to wiem, a to znaczy, że BYĆ MOŻE wraca mi pamięć. Nadal nie mogę wywnioskować, dlaczego niektóre sprawy są dla mnie całkiem oczywiste, a niektóre znajdują się poza tą powoli zapisywaną kartką. Pojawiła się taka myśl… całkiem prawdopodobna… że może ktoś zmodyfikował mi postrzeganie świata. Skoro mógł wymazać pamięć, zatrzymać myślenie, to musiał doskonale władać magią.

Ech, cały czas zapominam, że moje życie toczy się w społeczności czarodziejów. To upokarzające, że jako czarownica jestem skazana na to powolne, mugolskie… nawet nie mogę tego nazwać życiem.

Nakarmiono mnie w dokładnie taki sam neutralny i płochliwy sposób, jak dzień wcześniej, choć nadal za każdym razem, kiedy ten ktoś wchodzi do pokoju, drżę, że tym razem przyjdą „złe ręce” i znów to zrobią. Ale one przyszły tylko raz i już więcej się nie pokazały. Niepokoi mnie jedno. „Dobre ręce” też przestały przychodzić. Od chwili, kiedy próbowały posunąć się dalej, nawet się nie pojawiły. Przez zdecydowaną większość czasu nie czułam żadnej obecności — ani tej krzywdzącej, ani tej przynoszącej ulgę. To śmieszne, ale zaczęłam… mam jakieś absurdalne wyrzuty sumienia.

Dzień czternasty

Dostałam pić zaraz po przebudzeniu i już to wydało mi się złowieszcze. Mały cień przyniósł ze sobą strach i zaraził mnie nim, więc wiszę i boję się, oczekując najgorszego. Wiem, że „złe ręce” dzisiaj przyjdą. Wiem to. Albo będzie to jeszcze coś gorszego, o czym przecież nie mogę pamiętać. Te czternaście dni ciągnie się jak wieczność, największą udręką jest czekanie. Nie, ja się na to nie godzę! Myślę już tak logicznie, żeby to wiedzieć! To nieludzkie, nikt nie zasłużył na to, żeby go uwięzić, pozbawić zmysłów i bawić się jak lalką, zapomniawszy, że ta lalka czuje i myśli. Przede wszystkim myśli, i to całkiem trzeźwo!

Ja zaraz oszaleję.

Coś mignęło.

Zastygłam w bezruchu. Nie mogę się ruszyć, choć ciało podpowiada mi: uciekaj. Czuję serce w gardle, jeszcze chwila, a je zwymiotuję. Już czuję ten zapach czystej szaty, cygara… a teraz jeszcze wody po goleniu. A więc jest ranek.

Na ciele zjeżyły mi się wszystkie włoski, a ja próbuję przylgnąć do ściany, żeby zwiększyć dystans między mną a „złymi rękami”.

Teraz robi to powoli, czuję, jak każda warstwa moich ubrań zsuwa się ze mnie i opada gdzieś w nicość. Na podłogę. Dotknął mnie lodowatym palcem tam, gdzie za pierwszym razem czułam nóż, a mieszanka dreszczy o różnych nasileniach obrzydliwości przebiegła przeze mnie we wszystkich kierunkach. Nie mogę na to pozwolić! Do jasnej kurwy, nie mogę, żeby to się znowu stało! Ty… pieprzony… kurwa… pierdolonyskurwyjebany!

I rozdziera mnie raz za razem, język jest wszędzie na mojej twarzy, a to centrum, „złe dłonie”, na piersiach, wszędzie, na pośladkach, wszędzie, wszędzie, nie odsunę się, bo jestem między ścianą a tym, co porusza się tak… obleśnie… zwierzęco…

Kiedy ten język był wystarczająco blisko, pochwyciłam go między gumowe nakładki. Zacisnęłam ze wszystkich sił, ale to na nic, bo wyślizgnął się bez większego problemu…

Zapiekło.

Powieka, oko i chyba część policzka. „Zła ręka” uderzyła tylko raz, bo „złe coś” dalej rozdziera. Jakieś sensacje dzieją się między moimi nogami, coś łaskocze, szaleje… sama już nie wiem, co to jest! Boję się reakcji mojego ciała, „złe ręce” nie są już tak istotne, bo są jedynie albo AŻ sprawcą, podjudzaczem… To jest złe do granic możliwości, mam ochotę się wyrzygać, byle tylko ten ode mnie odstąpił! Ryczę bezgłośnie w rytm tego.

I wszystko gwałtownie ustało, na koniec jeszcze tylko wypełnił mnie ogień.

Dzień piętnasty

Albo jakiś inny. Walić to.

Walić, walić, walić, walić, walić, walić, walić.

Wszystko, byle znów nie przyszły. Mogę zdechnąć z głodu, byle tylko nie przyszły! Skoro to jest cena za wolne myślenie, to ja nie chcę myśleć! Merlinie, Jezu, Allahu, Jahwe, Buddo, Zeusie, Ra czy ki…

Coś się poruszyło.

Nie…

Dzień szesnasty

Już wiem, po co tu jestem. Nie dopuszczałam do siebie tej myśli, ale… to… prawda.

Jestem lalką. Nie mam prawa myśleć. Przeżywać. Istnieję, by służyć.

Dzień siedemnasty

Może… może to… eksperyment…? Eksperyment. Eksperyment. Eksperyment.

Dzień osiemnasty

Nie może być inaczej. Za dobrze mi szło.

Dzień dziewiętnasty

Ile razy jeszcze przyjdziecie?!

Dzień dwudziesty

Pierdol się.

PIERDOL.

PIER-DOL.

Możecie sobie przychodzić.

Dzień dwudziesty trzeci

Już dwa dni nic. Ale to tylko chwila. Dziura w paśmie gwałtów, które nie mają prawa się tak nazywać, bo przecież ja nie myślę, nie żyję, nie mam prawa do siebie samej. To jednostronna aktywność. Zanim jeszcze otworzyłam oczy, pytam tylko o jedno: czy „złe ręce” mnie… kupiły? Czy to możliwe?

Chłodny, sztywny dotyk. Nawet nie zauważyłam, żeby cokolwiek się ruszało, nic, żadnej ciemniejszej plamki. To „dobre ręce”, ale nie są już takie dobre, skoro pozwalają, aby „złe ręce” robiły mi to wszystko. Posłusznie wypiłam swoją porcję soku, ale w środku wszystko mam ściśnięte, nie jestem głodna, mimo że nie jadłam od… nie pamiętam. Nie czuję, żebym miała ciało. Nie ma granicy między mną z tej ślepej, głuchej głowy a mną gwałconą, wiszącą. Chyba przestanę pić. Zdychanie z pragnienia to zawsze jakiś cel. A teraz zasnę.

Pierwszy raz czuję ból w karku.

Dzień dwudziesty czwarty

Obudziło mnie jakieś dudnienie. Głosy jak spod wody.

I ten sakramencki ból w całym ciele… no wszędzie, wszędzie, każda kostka pali, jakby mnie rozciągano… To nie do zniesienia! Próbuję jakoś się przesunąć, zmienić pozycję, ale nie ma w moim ciele cząsteczki, która zniosłaby dodatkowe obciążenie. Boli. Za bardzo. Nawet myślenie.

Otwieram oczy. Raz. Drugi. Jeszcze raz. Albo raczej próbuję, bo widzę ciemność.

Zaraz, moment… Ciemność. Ciemność.

Otworzyłam, tym razem naprawdę. I widzę to — jakiś wąski, długi pokój… Jest ciemno, a moje oczy nie są przyzwyczajone do takiego mroku, ale widzę! Nieregularności przede mną, niskie, czarne sklepienie, a na końcu chyba zamazane schody…

Coś podskoczyło mi w żołądku, a serce bije jak szalone… chyba z podniecenia. Od dawna… od początku aż do tej chwili towarzyszyła mi jedynie neutralność. Ta cholernie przerażająca neutralność, znieczulica, a potem regularna beznamiętność na ból, głód, upokorzenie i strach. A teraz, kiedy nareszcie widzę… widzę! I myślę całkiem czysto… coś dudni. I chyba słyszę, to musi być to! Wiem, że to, co teraz wypełnia mi uszy, nie pochodzi z mojej głowy, a gdzieś z zewnątrz. Z… pokoju nad moim? Jakby… kroki? Ale nie całkiem wyraźne kroki, takie bardziej stłumione, jakbym faktycznie była pod wodą.

Ale nadal nie mam zębów. Ani nóg. Ani rąk. Ani… honoru.

Nie mam już swojej tożsamości. Jestem jak wydrążona skorupa.

I to się już nie zmieni, bo moja sytuacja się nie zmieni.

Chwila radosnego uniesienia się skończyła.

Skończyła się… wraz z ciszą! Choć szum w moich uszach nadal poważnie zakłóca odbiór, wyraźnie słyszę kroki. Ten dźwięk jest coraz wyraźniejszy, nie może być inaczej! Ktoś tu idzie.

Pierwsza myśl — „złe ręce”.

Nie jestem pewna, czy chcę zobaczyć, co znajduje się za dłońmi, które spieprzyły we mnie wszystko… i to dosłownie. Ale nie mogę nic na to poradzić, bo faktycznie powieszono mnie pod ścianą. To uczucie okazało się całkiem trafne. Pytanie — ZA CO?

Kroki narastają. Poznałam, że właściciel skradających się stóp nie należy do najcięższych. Odetchnęłam z ulgą. „Złe ręce” od zawsze były dla mnie uosobieniem tężyzny i ogromnej siły.

Oślepiający blask… a zaraz po nim znowu mrok i łagodne, ciepłe światło. To zapłonęły kandelabry pod niskim sufitem. Choć i to światło trochę mnie razi, bez problemu mogę odróżnić sylwetkę jakiegoś wysokiego, chudego chłopaka od kanciastych mebli, którymi zawalona była… chyba piwnica. Ściany są ciemne, a ja na plecach już dawno wyczułam nierówną, chropowatą fakturę kamienia.

— Słyszysz mnie?

Z gardła wyrwał mi się niemy okrzyk, który… nie okazał się tak wcale… niemy! W jedną noc odzyskałam wszystkie zmysły! Wczoraj nie było niczego, a dziś jest już… nie, wszystko nie chce się tak gładko pomyśleć.

Ledwo to usłyszałam. Słowa były mocno stłumione, zniekształcone, brzmiały śmiesznie wibrująco, ale zrozumiałam. Zrozumiałam ten słodki angielski wypowiedziany na głos, a nie brzmiący symbolicznie tylko w moich myślach! Nie dałam rady odpowiedzieć. Kiwnęłam głową.

— To słuchaj — powiedział jeszcze ciszej i mniej wyraźnie. — Nic nie mów. Ty nadal nie widzisz, nie słyszysz, nie mówisz. Rozumiesz? Mój ojciec wyjechał na jakiś czas… poczekaj chwilę…

Podszedł na tyle blisko, że mogę patrzeć na jego bladą twarz i rozpoznać zarys oczu, nosa i nawet kształt wąskich warg. Ma chyba bardzo jasne włosy, bo nad jego czołem zauważyłam coś na kształt prawie białej grzywy. Mrużę oczy, ale nie jestem w stanie dostrzec więcej.

Chyba zauważył, jak się krzywię i próbuję ułożyć się w pozycji, która sprawiałaby jak najmniej bólu, bo bez słowa objął mnie jedną ręką, a drugą zaczął majstrować za moimi plecami. Wystarczył jeden dotyk. Zwyczajne muśnięcie bez znaczenia, ale ja poznałam. On był tymi rękami, które mnie karmiły. Które były moim jedynym oparciem, kiedy pozostawałam sama sobie. To był… jest. To jest mój anioł. Doświadczyłam najprawdziwszego cudu.

Przeniósł mnie na najbliższy mebel (po dotyku i rozmazanym kształcie poznałam, że to jakaś kanapa obleczona jakimś chropowatym i sztywnym materiałem), mamrocząc coś o fatalnych warunkach, ale to jest najwygodniejsze, najbardziej kojące dla obolałego ciała miejsce. Ta twarda kanapa. Odchyliłam na moment głowę i zamknęłam oczy. Oddałam się temu rozkosznemu uczuciu mijającego bólu.

Bardzo chcę werbalizacji.

— Dziękuję.

Mój głos nie brzmi tak, jak sobie to wyobrażałam. Jest ciężki i niski, o wiele za niski w porównaniu do jego głosu. I te nakładki… Powietrze między nimi furkocze. Świszczy.

— Ty? Ty dziękujesz?

Te słowa zapadły mi w pamięci tak głęboko, że jeszcze przez chwile brzmiały.

Ty dziękujesz? Ty? TY? Dziękujesz?

Ironia w najczystszej postaci. To nie pasuje do dobroci, którą mnie obdarowywał. I nagle poczułam, że wcale tak bardzo go nie lubię, bo przecież mógł zrobić dla mnie więcej. Na przykład powstrzymać tego potwora, mógł przyjść do mnie dużo wcześniej, mógł powstrzymać… nawet nie wiem, kogo powstrzymać, ale mógł nie dopuścić do tego, że się tu znalazłam!

— Niczego nie pamiętasz, prawda? — zapytał mniej więcej w ten sposób. — To dlatego, że wyczyszczono ci pamięć.

Tak wiele przewidziałam. Ale to nie było trudne. Teraz, kiedy już prawie nic nie hamuje moich myśli, wydaje mi się to całkiem oczywiste. Zapytałam go, czy można to cofnąć, ale on chyba tego nie wie. Nie odpowiedział, a ja zobaczyłam tylko niedbały ruch ramionami.

Milczymy. Teraz, kiedy nareszcie zobaczyłam twarz „dobrych rąk”, teraz, kiedy możemy o wszystkim pomówić… Milczymy. Jemu chyba jest głupio. Jest zmieszany. Nie widzę, gdzie patrzą jego oczy, ale on sam ma zwieszoną głowę. Czuję, że nie chce na mnie patrzeć. Irytuje mnie. A ja chcę już, już coś zrobić, cokolwiek! Poinformował mnie o nieobecności swojego ojca, to musi coś znaczyć!

Ale po chwili powiedział, że nie wie, jak można przywrócić mi pamięć. I czy w ogóle. Coś jeszcze mamrotał, coś o eliksirach, ale znów zakręciło mi się w głowie. Tego jest za dużo. Zbyt dużo bodźców na raz. A ja głupia chcę uciekać… Nie mam dokąd. Nie znam nikogo. Nie znam nawet siebie, ale ubzdurałam sobie wielką ucieczkę, kiedy tylko zauważyłam pierwsze kształty.

Moje oczy już całkiem przyzwyczaiły się do ciepłego półmroku. Powoli odzyskiwałam ostrość, ale dzieje się to zbyt ociężale. Ospale. Moje oczy dopiero się budzą, choć ja nie śpię już od dwudziestu czterech dni. Zadrżałam na samą myśl, że nareszcie mogę zobaczyć… I znów wiruje mi w głowie. Ale nie mogę być dalej nieświadoma, bo zaraz zwariuję, o ile już nie zwariowałam.

Wychyliłam się lekko, czując każdy kręg i każdy mięsień w plecach. Setki, tysiące noży wbitych w każdą jedną komórkę mojego ciała. Ale spojrzałam.

I zapowietrzyłam się z podniecenia, przerażenia czy jakiejkolwiek innej emocji, ale to nieważne, bo mam nogi! Merlinie, mam obie nogi! I ręce! Leżą na kanapie jak plastikowe części manekina, ale są na swoim miejscu! I tylko, TYLKO nic nie czują!

Zapytałam go o to, ale on powiedział coś w stylu:

— Dam ci na to eliksir. I przejdzie.

Eliksir dobry na wszystko. Dobry na to, żeby odebrać zmysły, pamięć i tożsamość, dobry na to, żeby zastąpić posiłek, naprawić zepsute kończyny… ale nie dość dobry, żeby oddać mi siebie. Wciąż jestem pusta. Nie znam siebie, bo nie zdążyłam siebie poznać przez te dwadzieścia cztery dni.

Chłopak kuca przy mnie. Głowę nadal ma spuszczoną, ale czuję, że mi się przygląda. Powiedział, że ma na imię Draco. Nawet zawiesił na chwilę głos, chyba oczekuje jakiejś odpowiedzi… Ale ja się nie przedstawię. Nie mam już imienia. Jestem zupełnie kimś innym, ale jeśli jest inaczej, to on o tym wie. I wie, jak się nazywam. Nazywałam.

Obiecał, że skrzat przyjdzie… ale kiedy… tego już nie dosłyszałam. Ważne, że przyjdzie. Kazał mi być cicho, po czym wyszedł, a światła same pogasły. Znów prawie niczego nie widzę, ale teraz zamiast bieli jest czerń. To taka miła odmiana.

Dzień dwudziesty ósmy

Jest w nim coś odpychającego, a ja nie mogę oprzeć się temu wrażeniu, że skądś go znam. I wcale się nie mylę. Draco. To imię z trudem przechodzi mi przez myśli. Draco przychodzi do mnie codziennie, ale o nieregularnych porach. Wczoraj był dwa razy. Dziś tylko raz, ale sporo powiedział. Ja jak zwykle milczałam. Wydaje mi się, że on też nie chce, żebym mówiła. Widzę już na tyle dobrze, że mogę spostrzec, gdzie patrzy. Ma szare oczy. Dzisiaj zauważyłam kilka piegów na jasnych policzkach. Jego szczurza uroda pasuje do tego, co robi — kryje się ze mną w piwnicy. On przed czymś ucieka. I naprawdę nie mam zielonego pojęcia, dlaczego mi pomaga, ale wiem, że pytanie go o to nie ma najmniejszego sensu. I tak nie odpowie.

Ale odważyłam się na jedno pytanie. Przed wyjściem znów poprosił, bym była cicho — to już nasza niepisana tradycja trwająca od pięciu dni. Ale tym razem dodał, że jego matka o mnie nie wie. Nieświadomie codziennie po troszku się przede mną otwiera. A ja spytałam, dlaczego nie uciszy mnie zaklęciem. Jak się spodziewałam — nie odpowiedział.

Dzień dwudziesty dziewiąty

Mam czuć. Albo raczej… miałam. Nic więcej. I czuję. Moje ciało dochodzi do siebie, z dnia na dzień jest lepiej. I nie boli tak koszmarnie. Powoli odzyskuję czucie w nogach, a palcami u prawej ręki już prawie poruszam. Draco to widzi i coraz bardziej się boi, bo to oznacza podjęcie decyzji. Ja wiem, że „złe ręce” to jego ojciec. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że to naprawdę jakiś test, a oni wszyscy tylko czekają, żeby zadać mi nowy ból, upokorzyć, a na koniec odebrać to, co udało mi się odbudować w tym więzieniu.

Staram się nie myśleć za dużo, o ile nie mam konkretów. I — jak wcześniej — dużo spać. Byle nie myśleć. Nie przypominać sobie, jak to się… Całe szczęście, że nie mam snów. Wtedy nie byłoby ucieczki już nigdy i nigdzie. A tak — mogę uciec od myśli do swojej głowy.

Dzień trzydziesty

Za dużo tego wszystkiego. Obudziłam się na kanapie, wczoraj nie mogłam znieść samej siebie, a dziś rozpiera mnie energia — pierwszy raz pozytywna. Chyba noc poukładała mi w głowie niektóre sprawy, aczkolwiek wolę myśleć, że to ja mam kontrolę przynajmniej nad swoimi emocjami. Czuję się już prawie pewnie. Wydaje mi się… wiem, że jeśli Draco się nie wycofa, wszystko się uda. Ufam mu, choć czuję, że chyba nie powinnam. Ze spotkania na spotkanie utwierdzam się w przekonaniu, że jest w nim coś takiego… Nienawiść do szlam? To za proste, a Draco z pewnością prosty nie jest, ale widzę to — on ma potworne wyrzuty sumienia. Myśli, że widzę zbyt słabo, żeby to zauważyć, a i on sam o to nie pyta, więc milczę. Milczę i przyglądam mu się, jak unika patrzenia mi w oczy, jak blednie, gdy udaje mi się poruszyć kolejnym palcem, jak jest zażenowany, kiedy wymienia mi cewnik… Nie, ostatnia sytuacja odpada, każdy byłby zażenowany. Ale teraz jestem już prawie pewna, że w przeszłości się znaliśmy… znamy. Z tym że ja tego nie pamiętam. Osiągnęłam już pierwszy podstawowy cel, nie potrafię myśleć o niczym innym — chcę znów pamiętać. Na wszystkich bogów, skręca mnie na samą myśl, że nie wiem, dlaczego to wszystko… jak… i skąd ja tutaj?! Mam ochotę już zerwać się z tej kanapy, choć ledwo poruszam palcami u stóp, i pobiec. Po prostu. Chcę, żeby moim światem przestała być ta piwnica!

Ciche, regularne dudnienie…

Idzie Draco.

Nauczyłam się rozpoznawać go po krokach, choć nikt poza nim i skrzatem domowym nie zapuszcza się tu. Draco budzi we mnie mieszane uczucia, już dawno przestał być po prostu „dobrymi rękami”, nie idealizuję go jak wcześniej. Ale skrzat to co innego. Jest milczący, dokładny i nigdy nie podnosi wzroku. Choć z niecierpliwością czekam na każdą wizytę Dracona, obecność skrzata zawsze sprawia mi tę tylko moją małą radość. Ten mały człowieczek budzi współczucie, a ja za każdym razem myślę, że nie powinien być tak zapatrzony w swoich panów, powinien sam o sobie decydować, skoro ma sprawne ręce. Za każdym razem próbuję się do niego odezwać, ale on udaje, że nie słyszy.

Ech, gdybym tylko miała zęby…

Draco ma tego dnia dobry humor. Tuż przed wejściem chyba nawet się uśmiechał, tak, być może, widzę, jak kąciki jego ust opadają. Z oczu ucieka światło. Z przyjemnością dostrzegłam te detale. Od dwóch dni uświadamiam sobie, jak to miło odzyskać coś, co przeciętny człowiek postrzega jako dane mu na wieczność. Ot, wzrok. Takie nic, a jednak coś.

W końcu zdobyłam się na odwagę.

— My sę znalysmy, tak?

Chłopak powoli odłożył dzbanek na wieko ogromnego kufra, który do połowy zastawiał dojście do mojej kanapy. Mojej kanapy.

No i dobry humor Dracona właśnie się ulotnił, ale ja o to nie dbam. Muszę w końcu poznać prawdę. Draco patrzy na mnie, a ja patrzę na niego. I tak to już trwa jakąś dłuższą chwilę, nic się nie zmienia, tylko pomiędzy jego lekko wygiętymi brwiami pojawia się pionowa zmarszczka. Oboje wiemy, że tak.

Odpowiedział:

— Chodziliśmy razem do szkoły, ale raczej się nie lubiliśmy. Wiesz, mieliśmy… trochę inne poglądy.

Czy coś podobnego.

A ja po prostu nie mogłam się powstrzymać.

— Moje poglądy okazaly sę chyba mnej oplacalne.

Nie chciałam zabrzmieć ironicznie. Po prostu tak wyszło. Wbrew wszystkiemu byłam Draconowi wdzięczna za to, co dla mnie zrobił i robi nadal, innym razem… On naprawdę nie jest złym człowiekiem.

— Przepraszam.

Musiałam to dodać. Czuję, że to właśnie jest po mojemu.

Ale on chyba się trochę na mnie obraził, bo nic już nie powiedział, tylko dał mi pić i poszedł sobie, jak zwykle nie obiecując, że jutro się zjawi, ale ja wiem, że przyjdzie. Zawsze przychodzi. W głowie wykluło mi się kolejne pytanie, ale obiecuję sobie, że nigdy mu go nie zadam.

Kiedy przychodził do mnie i głaskał mnie po twarzy, chciał zrobić to samo, co jego ojciec?

Dzień trzydziesty pierwszy

Odważyłam się na kolejną rzecz.

Draco przyniósł lusterko.

Siedzę z zamkniętymi oczami i czekam, aż nadejdzie odpowiednia chwila. Wydaje mi się, że to już, już teraz, ale coś mnie powstrzymuje. Żołądek skręca mi się boleśnie, a ja drżę przed ujrzeniem swojego odbicia, choć wiem… po prostu wiem, że wygląd… to nie jest najistotniejsze. Ale jednak się boję.

Otworzyłam oczy.

I widzę przerażoną, pociągłą twarz, masę gęstych, brązowych włosów, które nie mieszczą się w lustrze, upstrzonych kolorowymi spineczkami… Oczy okolone ciemną kredką, rzęsy mocno uczernione, policzki pokryte różem. Czerwone usta. Choć przez trzydzieści jeden dni makijażu nikt nie odświeżał, wyglądał perfekcyjnie, jakby wymalowano go… na twarzy lalki.

Zadrżałam, a wraz ze mną moje odbicie. Odwróciłam głowę. Nie mogę na siebie patrzeć, choć tak naprawdę wyglądałam… nieznajomo. Obco. Nie mogłabym powiedzieć, że dziewczyna, która przed chwilą wpatrywała się we mnie z tego małego lusterka, jest mną. Nawet przez myśl mi nie przyszło, aby rozchylić usta. Na samo wyobrażenie gumowej nakładki na dziąsła ściska mnie w gardle.

Nie przypuszczałam, że tak bardzo przeżyję widok swojego odbicia. Ta cała charakteryzacja, te sparaliżowane kończyny, pozbawienie zmysłów… to wszystko spadło na mnie i przytłoczyło, tak że nie jestem w stanie pojąć, jak bardzo trzeba być chorym, żeby wpaść na coś takiego! Żywa lalka! Na dodatek znajoma lalka, którą miało się gwałcić, dopóki się nie znudzi, a wtedy… wtedy cisnąć w kąt… niech zdycha z głodu…!

Grzecznie poprosiłam Dracona, żeby mnie zostawił. I zostawił, o dziwo. A ja staram się zasnąć, choć pierwszy raz to mi nie wychodzi.

Chyba zaklęcia na dobre przestały działać. Albo zostały sprytnie wyłączone. Tak, Draco wygląda na takiego… niepozorny, ale musi być zdolnym czarodziejem. Jest tyle rzeczy, o które chciałabym go zapytać, gdyby wszystko wyglądało inaczej. Ale nie wygląda i już nie będzie.

Straciłam ducha walki. Wiem to.

Niepotrzebnie poprosiłam Dracona o to lusterko…

Dzień trzydziesty drugi

A może jeszcze nie… Krótko spałam. Obudziło mnie coś głośnego… jakby… trzaśnięcie? I ostre światło. A ja jestem jeszcze śpiąca… Spać…

— Gran… Hermiono?

Dźwięk mojego imienia jest jak kubeł zimnej wody.

Natychmiast otworzyłam oczy, i choć obraz nadal jest nieco zamazany, spostrzegłam zarys sylwetki Dracona. Idzie ku mnie raczej nerwowo, jakby nie było dość czasu… Zaraz… moment…

— Wrócił ojciec…

Z początku nie miałam pojęcia, co te dwa słowa znaczą, ale kiedy do mnie dotarły…

„Złe ręce”… a ja głupia uwierzyłam, że to może się udać! I znów… Sinusoida. Skończyło się dobre, więc muszę odcierpieć swoje!

Głos uwiązł mi w gardle. Coś ciepłego piecze pod powiekami. Łzy — pierwszy raz. Chciałam wykrzyczeć Draconowi tyle pytań… Co teraz? Czy on tu przyjdzie? Gdzie jest? I, do cholery jasnej, dlaczego? Dlaczego akurat teraz? Teraz, kiedy już prawie wszystko jest gotowe, kiedy nadzieja urosła na tyle, że nie mogę się pogodzić z utratą…?

Chyba uderzył mnie w twarz, nie wiem, bo musiałam wpaść w panikę. Na moment mnie zamroczyło, w uszach na nowo zabrzmiało znajome dźwięczenie.

Mówił, że to nic, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, ale ja mam być silna. Że on wie, że jestem silna i odważna, że to udźwignę, tylko muszę o tym pamiętać. Widzę jedynie urywki tego, co robi Draco, słyszę tylko fragmenty zdań… On chyba też jest przerażony. Obiecał, że wszystko będzie dobrze, byle bym mu zaufała.

No i zaufałam.

Mam inne wyjście?

To jedyny przebłysk rozsądku, bo już, już teraz wrzucono mnie na głęboką wodę. Już brzmią nad nami kroki… ale nie jednej osoby, a kilku… Dwóch? Nie, więcej… Raz, dwa, trzy… i jeszcze jakieś krótkie, urywane… kobiece?

Drzwi trzasnęły, a Draco już gładzi mnie po twarzy. Jak wcześniej, ale ręce strasznie mu się trzęsą. Twarz ma spiętą, ale oczy spokojne. A ja… ja cała drżę, serce chce wyrwać mi się z piersi…

Nie widzę.

Jestem ślepa.

Na miłość boską, przypomnij sobie, jak to jest nie widzieć!

I nie słyszeć…

Wchodzą.

„Złe ręce” poznałam od razu, wparowały do piwnicy jako pierwsze. I wcale nie ukrywają się ze swoim zadowoleniem, coś głośno komentują… Kątem oka go dostrzegłam. Mignęły mi tylko prawie białe włosy, bo na moment znowu praktycznie straciłam wzrok, kiedy tylko poczułam znajomy smród cygar i świeżutkiej szaty. Krew… i krew! Chcę uciec, ale Draco mocno trzyma mnie za nadgarstek. Chyba poczuł lekkie szarpnięcie.

Salwa śmiechu. Komentarze silnie przeciągającego sylaby głosu… to ojciec Dracona, on też mówi w ten sposób… Jakiś nerwowy chichot… wzięłam te kroki za kobiece, ale to jakiś niski mężczyzna… I jeszcze dwóch wysokich… jeden z nich rudy…

Błądzę wzrokiem po ścianach, żeby to wyglądało naturalnie, ale wiem, że nie wygląda. Jestem cała spięta. To dziwne, że oni wciąż się śmieją, że nie wyczuli smrodu mojego strachu… Pocę się, cienki materiał przykleja mi się do skóry…

On przyprowadził tu tych wszystkich mężczyzn…

Na miłość boską… Nie wierzę, że to się tak skończy…

— Draco, a cóż to? Widzę, że nie możesz się odkleić od naszej uroczej laleczki…

Zwymiotuję. Zarzygam kanapę, Dracona, wszystko się wyda i to będzie koniec mojej ucieczki. Koniec. Koniec wszystkiego. Ja tego nie przeżyję.

Znów śmiechy. Słyszę je jak przez mgłę, ale rozróżniam głosy.

— O, przyjaciółeczka Pottera? — Jazgoczący, nieprzyjemny. — Myślałby kto… Ładniutka.

— Draco, pozwól, Lestrange jest naszym gościem, ty dokończysz później. — Znudzony. Przeciągający sylaby. „Złe ręce”.

Draco puścił moją rękę, ale się nie odsunął.

— Zwariowałeś, Malfoy! — Ostry. Tyle w nim nienawiści! — Nie tknę szlamy, choćby była nie wiem jak gorącą laską. A to-to raczej nie powala urodą… Ile byś za to nie dał, powiem ci, przepłaciłeś.

— Szkoda, że Potter gryzie ziemię, chętnie bym go sobie powiesił w swojej piwnicy. — Głęboki. Jadowity. Kurwa… to jest chore!

Coś mocno ścisnęło mój policzek. Zaleciało ciężkimi perfumami, chyba jakimś alkoholem… Szarpnęłam się do tyłu, z przerażeniem odkrywszy, że Dracona już przy mnie nie ma, ale jest mężczyzna… Boże kochany… Mignęły mi rude włosy…

— Jak mówiłem, nic specjalnego. Mogłeś sobie sprawić czystokrwistą, doprawdy nie mam pojęcia, co ty sobie ubzdurałeś, Malfoy.

Kolejny chichot, gardłowy śmiech ojca Dracona… Cyrk. A ja jestem na jakiejś cholernej karuzeli, która nie przestaje się kręcić, wręcz przeciwnie, nabiera rozpędu… Naprawdę niczego już nie widzę, jest tylko mieszanina barw. Jest mi od niej niedobrze, a to wirowanie wcale nie pomaga. Wszystkie granice zostały już przekroczone.

Ale mężczyzna cofnął rękę i wstał.

— Na wolności masz jeszcze jednego z naszej Upadłej Trójcy, jestem pewien, że Czarny Pan pozwoli ci go powiesić w piwnicy, jeśli tylko go złapiesz, Yaxley.

Chore… Zboczone… Pojebane…

— Nie popisałeś się, Malfoy.

— Lestrange, daj już spokój… Zapraszam na partyjkę i coś mocniejszego. A ty, Draco…

Śmiech. Śmiech narastający, ale zaraz potem słabnący, cichnący… Mieszający się z krokami. Aż ustał.

Dookoła nadal tylko barwy.

A on jest już przy mnie, równie trzęsący się i przerażony, ale z o wiele jaśniejszym umysłem. Rozsądniejszy. Silniejszy. Nie, nie dam rady, nie zaufam mu, coś z niego wylazło… coś takiego… jestem tu sama, choć on stara się mnie tulić. Jego ramiona mnie parzą, parzą jego dłonie, wszystko, czym mnie dotyka. Coś szepcze… Że wszystko jest już dobrze, ale to gówno prawda, bo w domu jestem tylko ja przeciwko czterem mężczyznom, którzy mnie znowu skrzywdzą. Napiją się alkoholu i przyjdą tu… wtoczą się, cuchnący tymi drogimi cygarami, perfumami i pożądaniem, chcący znów się zabawić… jeden po drugim, a Draco będzie na to patrzył, będzie słyszał, jak się za mnie zabierają, a potem mnie opatrzy, on i skrzat, da mi nadzieję, że to wszystko może się skończyć, a potem znowu do mnie przyjdą… I znowu. Sinusoida. Karuzela nigdy nie przestanie się kręcić.

Nie myślę. Kiedyś może myślałam, ale nie teraz.

Jestem zwierzęciem.

Uciekam.

Chwyciłam coś twardego i zimnego, moja ręka zachowała się tak, jakby była czymś odrębnym. Zadźwięczało, a jakiś ciężar zwalił się na mnie, przygniótł, ale wyślizgnęłam się spod niego… jakaś lalka opadła na kanapę, na miejsce, na którym wcześniej leżałam. Poderwałam się na nogi, a piwnica zawirowała mi przed oczami.

Rozdzierający ból w kolanach, coś wilgotnego na nich… Trzeba opuścić piwnicę. Trzeba opuścić… Biec, biec jak najdalej…

Przewracam się, nogi mam jak z drewna, znów upadłam, a panika odebrała mi rozum, bo zjechałam po schodach z powrotem na dół. Jak tonący — rozpaczliwie macham rękami, czując potworny ból w każdym palcu, włamując paznokcie…

Ale wydostałam się! Światło i lżejsze powietrze… Pode mną jakaś śliska powierzchnia… Udało się stanąć na nogach, chociaż dalej ślizgam się prawie na czworakach, pełznę w kierunku światła, w kierunku zarysowanych drzwi… Wypluję serce… Ten bieg nie przypomina biegu… ale nie szkodzi… tak blisko celu… już prawie… prawie… ju…

Kurwa! Dałem za nią prawie pięć tysięcy galeonów!

~ koniec ~

Więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuję i postanawiam się poprawić.
Uwielbiam creepypasty, to zdecydowanie mój temat numer jeden, a kiedy usłyszałam Lolita Slave Toy, miałam już w głowie wszystko nakreślone. Musiałam to napisać.

To był dość ciężki tekst, ponieważ nigdy w życiu nie pisałam opowiadania w takiej formie. Czas teraźniejszy, mieszany z trzecim plus narracja pierwszoosobowa (i jeszcze z punktu widzenia Hermiony Granger), która tak naprawdę nie jest klasyczną narracją pierwszoosobową, a bardziej pamiętniko-myślami. Cholera, ciężki temat.

Jeśli ktoś chciałby zapoznać się z creepypastą, która podkusiła mnie do popełnienia tego, zapraszam na tę stronę.Dzień pierwszy

Widzę mleczną biel nawet wtedy, kiedy zamykam oczy, mój umysł jest jak kartka papieru. Niezapisana. To chyba ją widzę. Nie potrafię sobie przypomnieć żadnych zdarzeń, jakbym się dopiero urodziła, chociaż pamiętam, że nazywam się Hermiona Granger i jestem czarownicą. Szlamą, ale jednak czarownicą. To, że nie pamiętam nic więcej, musi mieć chyba jakiś związek z moim statusem krwi, bo słowo szlama nie brzmi zbyt pozytywnie. Jakbym komuś z tego powodu zalazła za skórę. Chyba nadal jestem pod wpływem tego czegoś, bo myślę zbyt powolnie, a czuję, że stać mnie na więcej. Wydaje mi się, że znam swój temperament. I to chłodne podejście do obecnej sytuacji nie jest ani ludzkie, ani tym bardziej typowe dla mnie. Przecież oślepłam. To powoli na mnie spływa, ale wciąż nie robi żadnego wrażenia, bo przecież nie pamiętam, jak to jest widzieć, choć wiem, że się widzi. Że to coś zdrowego.

Musiałam chwilę wcześniej spać, bo kojarzę uczucie powolnego rozbudzania. I to się właśnie dzieje. Doszło do mnie, że uszy wypełnia mi jakieś dzwonienie, ale dopiero teraz to wychwyciłam, jakbym po kolei uruchamiała otępiałe zmysły. Z tym że nadal niczego nie widziałam i niczego nie słyszałam, a dodatkowo właśnie poczułam brak czucia w kończynach. Odczuwanie szło zbyt mozolnie i nadal bez grama emocji. Choć wiem, że to nienaturalne, czuję, że mam tak od początku. Pytanie — jakiego. Bo przecież nie urodziłam się dzisiaj.

Przeraża mnie ta znieczulica, choć tak naprawdę nie odczuwam żadnego strachu, jedynie pamiętam, jak to jest się bać. Najprawdopodobniej źle zinterpretowałam czas, bo nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to najwyższa pora, aby ktoś się mną zainteresował. Bo przecież muszą jeszcze istnieć jakieś ktosie, choć teraz nie mogę sobie przypomnieć, jak wygląda ludzka twarz. Ale wiem, że człowiek posiada twarz. Znów pojawiło się wspomnienie uczucia, tym razem frustracji — niewiedza mnie drażni. Przez jakiś czas (jakiś jest dobrym pojęciem) oswajałam się z tą nowinką i wywnioskowałam, że im więcej myślę, tym bardziej oplatają mnie liny. Tak. Liny to chyba najlepsze porównanie.

Zrobiłam mały eksperyment i powiódł się. Przestałam wytężać pamięć i nareszcie coś puściło — poczułam się lekka. I to jest przyjemne. Jakbym była zawieszona w próżni, a dodatkowo odkryłam coś nowego — nie czuję nóg ani rąk. Jestem samym korpusem. Wiszę z tą myślą już od dosyć dawna i nadal niepokojąco przeżywam tę lekką świadomość swojego chyba kalectwa. To poczucie było najbliższe poczuciu wiszenia.

Dzień drugi

Chyba. Uznałam, że drugie małe odkrycie będzie wyznacznikiem rozpoczęcia kolejnego dnia. Wszystko kręci się dookoła uczuć, ale nie tych pamiętanych, wyższych, lecz tych wychodzących z ciała. Jeszcze kilka razy próbowałam wyplątać się z lin, ale nic z tego. Do tego zaczęłam podejrzewać, że one muszą mieć świadomość podobną do mojej i kontrolują mnie. Wystarczyło, że pomyślałam za mocno, a już jakiś magiczny sznureczek się budził. Magiczny. To dobre słowo. Powiszę jeszcze jakiś czas, może wymyślę coś przydatnego. Ale ostrożnie, żeby nie budzić sznureczków.

Dzień trzeci

I znowu nikogo. Trzeci dzień liczę od chwili pierwszego głodu, chociaż nie wydaje mi się, żeby naprawdę minęło aż tyle czasu od mojego przebudzenia, bo nadal jestem wypoczęta. Wspomnienie jedzenia było jedynie przebłyskiem, ale wystarczyło, żeby żołądek skręcił się nieprzyjemnie. Co chwilę czuję, jak burczy mi w brzuchu, ale tego nie słyszę, bo w uszach dalej mi brzęczy. Już do tego przywykłam, choć na początku wydawało się to nieprzyjemne — w przeszłości musiałam być trochę drażliwa. A może nadal jestem, tylko nie potrafię tego obudzić?

Mam dużo czasu na myślenie. O dziwo, wcale nie myślę. Bierność drażni.

Dzień czwarty

Przeliczyłam swoje siły. Spałam, kiedy ktoś się przy mnie znalazł, ale to nie ma znaczenia, bo i tak niczego nie słyszę. Pierwszy dotyk wywołał przyjemny dreszcz na karku, ponieważ był delikatny. Jeszcze jeden dotyk, tym razem…

Dłoń w moich ustach!

Jedno zdecydowane szarpnięcie i nie mam zębów. Potrzebowałam chwili, żeby ustalić, że to, co uznałam za knebel, jest protezą. Przesuwam językiem po zagojonych dziąsłach i powoli to sobie uświadamiam. Przecież to tylko zęby. Ślepota i brak kończyn — to oddziałuje na wyobraźnię znacznie mocniej, ale ja przejmuję się utratą zębów. Nie mogę ustalić, dlaczego to mną tak wstrząsn…

Ten ktoś właśnie wetknął mi coś między wargi i podrażnił podniebienie. To jest wąskie i śliskie. Od tego bije miłe ciepło. Coś jakby… słomka? Instynktownie pociągnęłam, a usta wypełnił mi jakiś słodki, gorący płyn. Ma taki znajomy smak… nie wiem… Wydaje mi się, że gdyby miał przywołać jakieś wspomnienia, dotyczyłyby one czegoś sielskiego.

Dopiero w tej chwili zdałam sobie sprawę z tego, jak jestem wygłodniała. Ssę, a w głowie kręci się ta mleczna biel. Ciało mi ciąży, ciążą mi powieki. I nieważne, że dopiero się obudziłam. Nie dbam o to, czy ktoś poza mną i „dobrymi rękami” tu jest. W tym przyjemnym wirowaniu czułam jeszcze przez chwilę jakiś powolny dotyk — dłonie na czole, policzkach, na oczach, ustach… Palce są wilgotne, nerwowe, trochę zbyt inwazyjne… ale przyjemne. Dają oparcie w tej niekończącej się bieli.

Dzień piąty

Właśnie się obudziłam i znów jestem głodna. Po napoju nie został nawet ślad. Wytrzeszczam oczy i próbuję wychwycić jakiś ruch, ale to na nic, choć wczoraj wydawało mi się, że mignął mi jakiś cień, ale teraz znowu jest całkowicie biało. Podejrzewam, że w tym słodkim soku było coś… coś… Nie wiem. Moje myśli są jak zanurzone w smole. Po przebudzeniu z trudem sobie przypomniałam, że to już piąty dzień.

Poznałam „dobre ręce” zaraz po tym, kiedy wetknęły mi słomkę do ust. Może i bym się zawahała, gdybym nie była tak wygłodzona. Powtórzył się scenariusz z wczoraj: wysiorbałam łapczywie ostatnią kroplę płynu, a teraz „dobre ręce” gładzą. Niepewnie i delikatnie, nieco dłużej. Nie chcą mnie skrzywdzić. Chociaż… poznałam w nich frustrację, ale znów zawirowało mi w głowie… dotyk zniknął… o, i jeszcze raz. Mocniej niż wczoraj…

Dzień szósty

Wyczekiwałam „dobrych rąk” od momentu, kiedy się obudziłam, ale nie przyszły. I dalej czekam. Nie dlatego, że przyniosą jedzenie, nie. Od kiedy odkryłam, że gdzieś może kończyć się granica bieli, nie chciałam już być sama. Myślenie jest uciążliwe. Nadal jestem w kotle pełnym smoły.

Dzień siódmy

Staram się spać jak najwięcej. Nie czuję wtedy głodu. Próbuję wypluć tę gumową nakładkę, ale jest przyczepiona zaklęciem. Chyba. Nie czuję jej, ale świadomość, że to nie należy do mnie, jest nie do zniesienia. Po napoju nie ma już śladu, ale w głowie dalej mi wiruje. Jestem wściekle głodna, ale myślę swobodniej. Teraz już wiem na sto procent — w soku było coś, co mnie otępiało. Otwieram i zamykam usta, ale nie wydobywa się z nich żaden dźwięk. Dobrze wiedzieć. Straciłam mowę. Dotknęłam językiem dolnej wargi — jest spękana i ma dziwny smak. Wytężanie pamięci nic nie daje, ale przynajmniej nie tracę ciągłości myślenia. Chociaż… nie jestem pewna, czy świadomość w takim stanie to coś dobrego. Chyba spróbuję jeszcze się zdrzemnąć.

Dzień ósmy

Człowiek może przeżyć bez wody pięć dni.

Dzień dziewiąty

„Dobre ręce” chyba nie do końca są takie dobre. Czy to jakiś test? Jak długo przyjdzie mi tu tkwić? Po co to wszystko? Coś się zmieniło, nie mam już żadnych wspomnień uczuć, bo te uczucia powoli budzą się ze snu. I wcale nie jest mi z tym lepiej.

Pomyślałam o śmierci.

I wpadłam w panikę.

Przed utratą pamięci musiałam mieć jakieś poglądy co do najlepszego i najgorszego sposobu umierania, ale nawet gdybym sobie je przypomniało, w tej chwili perspektywa śmierci z głodu przeraża mnie bardziej niż wszystkie inne śmierci razem wzięte. Jest mi zimno ze strachu. Wytrzeszczam oczy i mrugam powiekami, ale uparta biel nie ustępuje. Wytężam słuch, ale dociera do mnie tylko ciche brzęczenie. Za plecami mam coś twardego i płaskiego, pewnie ścianę. Próbuję wierzgnąć, ale to na nic, bo przecież nie czuję nóg. Mam ochotę płakać, ale nie mogę się skrzywić ani wydać z siebie najlżejszego dźwięku. Jakby ktoś zamroził mi twarz.

Coś mignęło dokładnie naprzeciwko mnie. Tak! Jakiś delikatnie ciemniejszy kształt, jakaś szarość na tle wyprasowanej bieli! Poruszyłam się lekko, ale wiem, że i bez tego „dobre ręce” zaraz przy mnie będą, zaraz mnie nakarmią. To nic, że znów przestanę myśleć, ważne, żeby napełnić żołądek, żeby na chwilę zabić ten ból. I nie pomyliłam się, zimne palce spoczęły na moim policzku, dotknęły… prawie się uśmiechnęłam… Ale zaraz. To nie są „dobre ręce”. Dotyk właśnie się urwał, potrwał zaledwie momencik, ale to nie to, poznałam! Albo raczej… nie poznałam.

Zaczęłam poruszać się niespokojnie, przerażona, że nie mogę umiejscowić osoby, do której należą dłonie. Chcę wiedzieć. Tylko wiedzieć! Od dziewięciu dni ani raz tak bardzo nie pragnęłam przejrzeć! Obecność nie zniknęła, nie, ona nadal tu jest, widzę falującą szarość załamującą inne szarości, których wcześniej tu nie było.

I dopadła do mnie raz, zdecydowanie.

Odwracam głowę, chcąc na oślep unikać zetknięcia z tą postacią, ale od początku byłam na przegranej pozycji. Dłonie są wszędzie na moim ciele, jakby były ich dziesiątki, a ja nie mogę się ruszyć, bo ten dotyk jest znajomy, choć nie pamiętam go sprzed dziewięciu dni. To są „złe ręce”. Natarczywe. Zimne. Nie błądzą jak te dobre, one doskonale wiedzą, gdzie i w jakim celu się udać. Szarpią, popychają na ścianę, a ja co chwilę odbijam się od niej i natrafiam na jakiś pofałdowany, żywy mur. Dłonie chwytają każdą część mojego ciała, parzą swoim dotykiem, a ja właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że jestem naga. W głowie mi zaszumiało i to był pierwszy dźwięk, który usłyszałam.

Pojawiło się coś jeszcze. „Złe ręce” trzymają mnie mocno, są niecierpliwe, jedna z nich chyba na chwilę zniknęła, ale tylko na chwileczkę. I po to, żeby sprowadzić kolejne nieszczęście. Coś mnie przeszyło. Fizycznie, boleśnie, cholernie boleśnie! To… a ja nigdy… Chcę krzyczeć, żeby to znalazło ujście!

W tej chwili jestem tym miejscem, które mam między nogami, jestem jednym nieznanym dotąd typem bólu, który rozdziera, wwierca się prawie do wnętrzności. Nóż — do tego to podobne.

…regularne fale gorącego powietrza…

To się nie skończy.

Dzień dziesiąty

Skończyło się. Czuję, jak coś ze mnie wypływa. Nie ma już głodu i bolesnych skurczy żołądka, bo ja cała jestem bólem. Ten ból jest największy na dole, w środku, ale rozchodzi się na plecy. Ale najgorzej jest z myśleniem — myślę. I muszę znosić obojętność, choć cały czas mam wrażenie, że powinnam być przerażona. Zhańbiona. To brzmi naturalnie, a ja od tego odstaję. Jestem przerażona. Straciłam resztki człowieczeństwa. „Złe ręce” wciąż są tak realne.

Bez przerwy próbuję zasnąć, żeby nie musieć się znosić.

Za dużo czasu na myślenie. Zdecydowanie za dużo czasu. Mój umysł chyba robi to złośliwie. Pełno słów, urwanych frazesów… byle nie dopuścić do siebie tego, że chyba jestem nienormalna, skoro potrafię tak wisieć i być spokojna.

Kątem oka dostrzegłam, jak plamka szarości drgnęła i zaciemniła się.

Zmroziło mnie.

Drży mi cała twarz, ale ja nie mogę się ruszyć, nie mogę się cofnąć, choć najchętniej stałabym się częścią ściany. Automatycznie strzelam oczami we wszystkie strony, byle tylko mieć wzrok poza zasięgiem twarzy tego kogoś. Zaskakująco silne palce wepchnęły mi do ust słomkę — natychmiast poznałam jej kształt i zaczęłam ssać. Po tylu dniach. Tyle czekania…

Mam ochotę się rozpłakać.

„Dobre ręce” wróciły. Po czterech…? Po pięciu…? Ciągnie mnie na wymioty, ale łapczywie piję, wszystko skupia się na ssaniu, jakbym sama stała się ustami. Kilka ogromnych łyków i już po wszystkim, jeszcze na koniec zakrztusiłam się ostatnim łykiem i przez dobrą chwilę kaszlałam, a „dobre ręce” odsunęły się i pozwoliły mi dojść do siebie.

Sapię, a w głowie mi się kręci, ale raczej od nadmiaru tlenu. Szara, bezkształtna plama, którą są „dobre ręce”, jest teraz trzema szarymi, bezkształtnymi plamami. Chyba lepsza była ta biel, chociaż widzenie cieni znaczy jedno — nadal mam swoje oczy.

Wciąż nie mogę przeboleć zębów.

Kolejny dotyk mnie sparaliżował. Tym razem nie było miłego głaskania ani słomki, ale wilgotne wargi na policzku, później niżej, niżej… w kąciku moich ust… I spocone palce na szyi, na piersiach, biodrach… czuję je przez cienką warstwę ubrania… Serce chce mi się wcisnąć do gardła. Czuję ten znajomy zapach słodkiej lemoniady — tak, to są „dobre ręce”, ale robią mi to samo, co te złe. Tamte cuchnęły cygarami, czystą szatą… a później jeszcze czymś. Krwią i czymś mdłym, co później ze mnie wyciekło. I do tej pory ja tak cuchnęłam, właśnie to sobie uświadomiłam. „Dobre ręce” chyba też, bo oderwały się ode mnie, owionęły zimnym powietrzem, a przeraźliwie letnie, obojętne macanko się skończyło.

Jak i skończył się ten dzień, ale ja nadal wiszę i myślę. Powtarzam sobie, że to już dziesięć dni. A ile jeszcze przede mną?

DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ. DZIESIĘĆ.

Dziesięć.

Po kilkunastu powtórzeniach to słowo przestaje cokolwiek znaczyć.

Dzień jedenasty

Jasność, która rozeszła się po moim umyśle, na moment mnie zamroczyła. Obudziłam się i od razu spostrzegłam szarość, nie biel, jak to było na początku każdego poprzedniego dnia. Szarość jest od jakiegoś czasu trochę ciemniejsza, co pewnie znaczy, że w pokoju jest zgaszone światło. No tak, przecież jestem tu sama, nie potrzebuję wiele, bo przecież nie myślę. Przynajmniej oni tak sądzą, inaczej nie pozwoliliby mi tutaj siedzieć samej. Myślenie jest niebezpieczne, a ja myślę coraz sprawniej. Albo smoła nie jest już tak gęsta, albo ja nauczyłam się w niej poruszać.

Tak, mój umysł jest dziś zdecydowanie sprawniejszy, choć ja wolałabym powrócić do prostej, błogiej tępoty. Na ciele nadal czuję „złe ręce”. Naprawdę zdarzenie sprzed prawie dwóch dni wydaje mi się prawie nieinwazyjne, prawie tak normalne, jak jedzenie czy wiszenie pod ścianą, ale coraz bardziej mnie to przeraża. Jestem nienormalna, skoro tak myślę! Albo to myślenie nie jest normalne, dlatego tak o sobie myślę… Za dużo myślenia o samym myśleniu, żeby tylko nie myśleć o „złych rękach”.

O tym, że to tylko konsternacja. Nic więcej.

Cień jest tym razem dużo mniejszy i o wiele bardziej ruchliwy, ręce też ma mniejsze, kościste i długopalczaste. Dosyć przyjemne i neutralne, ale bardzo suche. Jedna dłoń ostrożnie musnęła moje usta, które posłusznie otworzyłam, bo wiedziałam, że to oznacza karmienie. Nakładka odkleiła się od moich dziąseł z wilgotnym plaśnięciem. Prawie je usłyszałam. Słomka bardzo delikatnie dotknęła moich warg i tkwiła tak, dopóki sama jej nie pochwyciłam. Stworzenie, które przyszło mnie nakarmić, jest chyba całkiem uprzejme. Albo po prostu się wstydzi. Wydaje mi się, że skądś znam ten eskapizm, to musi być jakieś odbicie mojego życia sprzed tej cudacznej rzeczywistości.

Ostatni łyk, a słomka wysunęła mi się z ust. Jak poprzedniego dnia — zero wirowania, a żołądek wypełniony na kilka godzin.

Dzień dwunasty

Teraz już jestem pewna, że nie umieszczono mnie tutaj przez przypadek. Otworzyłam oczy i po prostu to wiedziałam, wiem, że do pewnego momentu pojono mnie jakąś odurzającą miksturą i albo przestano mi ją podawać, albo ja stałam się na nią coraz bardziej odporna. Przypuszczam, że raczej to drugie, bo czuję… naprawdę czuję, że jestem silna. Staram się nie myśleć o „złych rękach” i dość dobrze mi to wychodzi, aczkolwiek przypuszczam, że moment konfrontacji z prawdą jest dopiero przede mną. Chcę to jak najbardziej odwlec, ponieważ zaczęłam widzieć dla siebie szansę na całkowite odzyskanie zmysłów.

Dzień trzynasty

Pechowy. Skądś to wiem, a to znaczy, że BYĆ MOŻE wraca mi pamięć. Nadal nie mogę wywnioskować, dlaczego niektóre sprawy są dla mnie całkiem oczywiste, a niektóre znajdują się poza tą powoli zapisywaną kartką. Pojawiła się taka myśl… całkiem prawdopodobna… że może ktoś zmodyfikował mi postrzeganie świata. Skoro mógł wymazać pamięć, zatrzymać myślenie, to musiał doskonale władać magią.

Ech, cały czas zapominam, że moje życie toczy się w społeczności czarodziejów. To upokarzające, że jako czarownica jestem skazana na to powolne, mugolskie… nawet nie mogę tego nazwać życiem.

Nakarmiono mnie w dokładnie taki sam neutralny i płochliwy sposób, jak dzień wcześniej, choć nadal za każdym razem, kiedy ten ktoś wchodzi do pokoju, drżę, że tym razem przyjdą „złe ręce” i znów to zrobią. Ale one przyszły tylko raz i już więcej się nie pokazały. Niepokoi mnie jedno. „Dobre ręce” też przestały przychodzić. Od chwili, kiedy próbowały posunąć się dalej, nawet się nie pojawiły. Przez zdecydowaną większość czasu nie czułam żadnej obecności — ani tej krzywdzącej, ani tej przynoszącej ulgę. To śmieszne, ale zaczęłam… mam jakieś absurdalne wyrzuty sumienia.

Dzień czternasty

Dostałam pić zaraz po przebudzeniu i już to wydało mi się złowieszcze. Mały cień przyniósł ze sobą strach i zaraził mnie nim, więc wiszę i boję się, oczekując najgorszego. Wiem, że „złe ręce” dzisiaj przyjdą. Wiem to. Albo będzie to jeszcze coś gorszego, o czym przecież nie mogę pamiętać. Te czternaście dni ciągnie się jak wieczność, największą udręką jest czekanie. Nie, ja się na to nie godzę! Myślę już tak logicznie, żeby to wiedzieć! To nieludzkie, nikt nie zasłużył na to, żeby go uwięzić, pozbawić zmysłów i bawić się jak lalką, zapomniawszy, że ta lalka czuje i myśli. Przede wszystkim myśli, i to całkiem trzeźwo!

Ja zaraz oszaleję.

Coś mignęło.

Zastygłam w bezruchu. Nie mogę się ruszyć, choć ciało podpowiada mi: uciekaj. Czuję serce w gardle, jeszcze chwila, a je zwymiotuję. Już czuję ten zapach czystej szaty, cygara… a teraz jeszcze wody po goleniu. A więc jest ranek.

Na ciele zjeżyły mi się wszystkie włoski, a ja próbuję przylgnąć do ściany, żeby zwiększyć dystans między mną a „złymi rękami”.

Teraz robi to powoli, czuję, jak każda warstwa moich ubrań zsuwa się ze mnie i opada gdzieś w nicość. Na podłogę. Dotknął mnie lodowatym palcem tam, gdzie za pierwszym razem czułam nóż, a mieszanka dreszczy o różnych nasileniach obrzydliwości przebiegła przeze mnie we wszystkich kierunkach. Nie mogę na to pozwolić! Do jasnej kurwy, nie mogę, żeby to się znowu stało! Ty… pieprzony… kurwa… pierdolonyskurwyjebany!

I rozdziera mnie raz za razem, język jest wszędzie na mojej twarzy, a to centrum, „złe dłonie”, na piersiach, wszędzie, na pośladkach, wszędzie, wszędzie, nie odsunę się, bo jestem między ścianą a tym, co porusza się tak… obleśnie… zwierzęco…

Kiedy ten język był wystarczająco blisko, pochwyciłam go między gumowe nakładki. Zacisnęłam ze wszystkich sił, ale to na nic, bo wyślizgnął się bez większego problemu…

Zapiekło.

Powieka, oko i chyba część policzka. „Zła ręka” uderzyła tylko raz, bo „złe coś” dalej rozdziera. Jakieś sensacje dzieją się między moimi nogami, coś łaskocze, szaleje… sama już nie wiem, co to jest! Boję się reakcji mojego ciała, „złe ręce” nie są już tak istotne, bo są jedynie albo AŻ sprawcą, podjudzaczem… To jest złe do granic możliwości, mam ochotę się wyrzygać, byle tylko ten ode mnie odstąpił! Ryczę bezgłośnie w rytm tego.

I wszystko gwałtownie ustało, na koniec jeszcze tylko wypełnił mnie ogień.

Dzień piętnasty

Albo jakiś inny. Walić to.

Walić, walić, walić, walić, walić, walić, walić.

Wszystko, byle znów nie przyszły. Mogę zdechnąć z głodu, byle tylko nie przyszły! Skoro to jest cena za wolne myślenie, to ja nie chcę myśleć! Merlinie, Jezu, Allahu, Jahwe, Buddo, Zeusie, Ra czy ki…

Coś się poruszyło.

Nie…

Dzień szesnasty

Już wiem, po co tu jestem. Nie dopuszczałam do siebie tej myśli, ale… to… prawda.

Jestem lalką. Nie mam prawa myśleć. Przeżywać. Istnieję, by służyć.

Dzień siedemnasty

Może… może to… eksperyment…? Eksperyment. Eksperyment. Eksperyment.

Dzień osiemnasty

Nie może być inaczej. Za dobrze mi szło.

Dzień dziewiętnasty

Ile razy jeszcze przyjdziecie?!

Dzień dwudziesty

Pierdol się.

PIERDOL.

PIER-DOL.

Możecie sobie przychodzić.

Dzień dwudziesty trzeci

Już dwa dni nic. Ale to tylko chwila. Dziura w paśmie gwałtów, które nie mają prawa się tak nazywać, bo przecież ja nie myślę, nie żyję, nie mam prawa do siebie samej. To jednostronna aktywność. Zanim jeszcze otworzyłam oczy, pytam tylko o jedno: czy „złe ręce” mnie… kupiły? Czy to możliwe?

Chłodny, sztywny dotyk. Nawet nie zauważyłam, żeby cokolwiek się ruszało, nic, żadnej ciemniejszej plamki. To „dobre ręce”, ale nie są już takie dobre, skoro pozwalają, aby „złe ręce” robiły mi to wszystko. Posłusznie wypiłam swoją porcję soku, ale w środku wszystko mam ściśnięte, nie jestem głodna, mimo że nie jadłam od… nie pamiętam. Nie czuję, żebym miała ciało. Nie ma granicy między mną z tej ślepej, głuchej głowy a mną gwałconą, wiszącą. Chyba przestanę pić. Zdychanie z pragnienia to zawsze jakiś cel. A teraz zasnę.

Pierwszy raz czuję ból w karku.

Dzień dwudziesty czwarty

Obudziło mnie jakieś dudnienie. Głosy jak spod wody.

I ten sakramencki ból w całym ciele… no wszędzie, wszędzie, każda kostka pali, jakby mnie rozciągano… To nie do zniesienia! Próbuję jakoś się przesunąć, zmienić pozycję, ale nie ma w moim ciele cząsteczki, która zniosłaby dodatkowe obciążenie. Boli. Za bardzo. Nawet myślenie.

Otwieram oczy. Raz. Drugi. Jeszcze raz. Albo raczej próbuję, bo widzę ciemność.

Zaraz, moment… Ciemność. Ciemność.

Otworzyłam, tym razem naprawdę. I widzę to — jakiś wąski, długi pokój… Jest ciemno, a moje oczy nie są przyzwyczajone do takiego mroku, ale widzę! Nieregularności przede mną, niskie, czarne sklepienie, a na końcu chyba zamazane schody…

Coś podskoczyło mi w żołądku, a serce bije jak szalone… chyba z podniecenia. Od dawna… od początku aż do tej chwili towarzyszyła mi jedynie neutralność. Ta cholernie przerażająca neutralność, znieczulica, a potem regularna beznamiętność na ból, głód, upokorzenie i strach. A teraz, kiedy nareszcie widzę… widzę! I myślę całkiem czysto… coś dudni. I chyba słyszę, to musi być to! Wiem, że to, co teraz wypełnia mi uszy, nie pochodzi z mojej głowy, a gdzieś z zewnątrz. Z… pokoju nad moim? Jakby… kroki? Ale nie całkiem wyraźne kroki, takie bardziej stłumione, jakbym faktycznie była pod wodą.

Ale nadal nie mam zębów. Ani nóg. Ani rąk. Ani… honoru.

Nie mam już swojej tożsamości. Jestem jak wydrążona skorupa.

I to się już nie zmieni, bo moja sytuacja się nie zmieni.

Chwila radosnego uniesienia się skończyła.

Skończyła się… wraz z ciszą! Choć szum w moich uszach nadal poważnie zakłóca odbiór, wyraźnie słyszę kroki. Ten dźwięk jest coraz wyraźniejszy, nie może być inaczej! Ktoś tu idzie.

Pierwsza myśl — „złe ręce”.

Nie jestem pewna, czy chcę zobaczyć, co znajduje się za dłońmi, które spieprzyły we mnie wszystko… i to dosłownie. Ale nie mogę nic na to poradzić, bo faktycznie powieszono mnie pod ścianą. To uczucie okazało się całkiem trafne. Pytanie — ZA CO?

Kroki narastają. Poznałam, że właściciel skradających się stóp nie należy do najcięższych. Odetchnęłam z ulgą. „Złe ręce” od zawsze były dla mnie uosobieniem tężyzny i ogromnej siły.

Oślepiający blask… a zaraz po nim znowu mrok i łagodne, ciepłe światło. To zapłonęły kandelabry pod niskim sufitem. Choć i to światło trochę mnie razi, bez problemu mogę odróżnić sylwetkę jakiegoś wysokiego, chudego chłopaka od kanciastych mebli, którymi zawalona była… chyba piwnica. Ściany są ciemne, a ja na plecach już dawno wyczułam nierówną, chropowatą fakturę kamienia.

— Słyszysz mnie?

Z gardła wyrwał mi się niemy okrzyk, który… nie okazał się tak wcale… niemy! W jedną noc odzyskałam wszystkie zmysły! Wczoraj nie było niczego, a dziś jest już… nie, wszystko nie chce się tak gładko pomyśleć.

Ledwo to usłyszałam. Słowa były mocno stłumione, zniekształcone, brzmiały śmiesznie wibrująco, ale zrozumiałam. Zrozumiałam ten słodki angielski wypowiedziany na głos, a nie brzmiący symbolicznie tylko w moich myślach! Nie dałam rady odpowiedzieć. Kiwnęłam głową.

— To słuchaj — powiedział jeszcze ciszej i mniej wyraźnie. — Nic nie mów. Ty nadal nie widzisz, nie słyszysz, nie mówisz. Rozumiesz? Mój ojciec wyjechał na jakiś czas… poczekaj chwilę…

Podszedł na tyle blisko, że mogę patrzeć na jego bladą twarz i rozpoznać zarys oczu, nosa i nawet kształt wąskich warg. Ma chyba bardzo jasne włosy, bo nad jego czołem zauważyłam coś na kształt prawie białej grzywy. Mrużę oczy, ale nie jestem w stanie dostrzec więcej.

Chyba zauważył, jak się krzywię i próbuję ułożyć się w pozycji, która sprawiałaby jak najmniej bólu, bo bez słowa objął mnie jedną ręką, a drugą zaczął majstrować za moimi plecami. Wystarczył jeden dotyk. Zwyczajne muśnięcie bez znaczenia, ale ja poznałam. On był tymi rękami, które mnie karmiły. Które były moim jedynym oparciem, kiedy pozostawałam sama sobie. To był… jest. To jest mój anioł. Doświadczyłam najprawdziwszego cudu.

Przeniósł mnie na najbliższy mebel (po dotyku i rozmazanym kształcie poznałam, że to jakaś kanapa obleczona jakimś chropowatym i sztywnym materiałem), mamrocząc coś o fatalnych warunkach, ale to jest najwygodniejsze, najbardziej kojące dla obolałego ciała miejsce. Ta twarda kanapa. Odchyliłam na moment głowę i zamknęłam oczy. Oddałam się temu rozkosznemu uczuciu mijającego bólu.

Bardzo chcę werbalizacji.

— Dziękuję.

Mój głos nie brzmi tak, jak sobie to wyobrażałam. Jest ciężki i niski, o wiele za niski w porównaniu do jego głosu. I te nakładki… Powietrze między nimi furkocze. Świszczy.

— Ty? Ty dziękujesz?

Te słowa zapadły mi w pamięci tak głęboko, że jeszcze przez chwile brzmiały.

Ty dziękujesz? Ty? TY? Dziękujesz?

Ironia w najczystszej postaci. To nie pasuje do dobroci, którą mnie obdarowywał. I nagle poczułam, że wcale tak bardzo go nie lubię, bo przecież mógł zrobić dla mnie więcej. Na przykład powstrzymać tego potwora, mógł przyjść do mnie dużo wcześniej, mógł powstrzymać… nawet nie wiem, kogo powstrzymać, ale mógł nie dopuścić do tego, że się tu znalazłam!

— Niczego nie pamiętasz, prawda? — zapytał mniej więcej w ten sposób. — To dlatego, że wyczyszczono ci pamięć.

Tak wiele przewidziałam. Ale to nie było trudne. Teraz, kiedy już prawie nic nie hamuje moich myśli, wydaje mi się to całkiem oczywiste. Zapytałam go, czy można to cofnąć, ale on chyba tego nie wie. Nie odpowiedział, a ja zobaczyłam tylko niedbały ruch ramionami.

Milczymy. Teraz, kiedy nareszcie zobaczyłam twarz „dobrych rąk”, teraz, kiedy możemy o wszystkim pomówić… Milczymy. Jemu chyba jest głupio. Jest zmieszany. Nie widzę, gdzie patrzą jego oczy, ale on sam ma zwieszoną głowę. Czuję, że nie chce na mnie patrzeć. Irytuje mnie. A ja chcę już, już coś zrobić, cokolwiek! Poinformował mnie o nieobecności swojego ojca, to musi coś znaczyć!

Ale po chwili powiedział, że nie wie, jak można przywrócić mi pamięć. I czy w ogóle. Coś jeszcze mamrotał, coś o eliksirach, ale znów zakręciło mi się w głowie. Tego jest za dużo. Zbyt dużo bodźców na raz. A ja głupia chcę uciekać… Nie mam dokąd. Nie znam nikogo. Nie znam nawet siebie, ale ubzdurałam sobie wielką ucieczkę, kiedy tylko zauważyłam pierwsze kształty.

Moje oczy już całkiem przyzwyczaiły się do ciepłego półmroku. Powoli odzyskiwałam ostrość, ale dzieje się to zbyt ociężale. Ospale. Moje oczy dopiero się budzą, choć ja nie śpię już od dwudziestu czterech dni. Zadrżałam na samą myśl, że nareszcie mogę zobaczyć… I znów wiruje mi w głowie. Ale nie mogę być dalej nieświadoma, bo zaraz zwariuję, o ile już nie zwariowałam.

Wychyliłam się lekko, czując każdy kręg i każdy mięsień w plecach. Setki, tysiące noży wbitych w każdą jedną komórkę mojego ciała. Ale spojrzałam.

I zapowietrzyłam się z podniecenia, przerażenia czy jakiejkolwiek innej emocji, ale to nieważne, bo mam nogi! Merlinie, mam obie nogi! I ręce! Leżą na kanapie jak plastikowe części manekina, ale są na swoim miejscu! I tylko, TYLKO nic nie czują!

Zapytałam go o to, ale on powiedział coś w stylu:

— Dam ci na to eliksir. I przejdzie.

Eliksir dobry na wszystko. Dobry na to, żeby odebrać zmysły, pamięć i tożsamość, dobry na to, żeby zastąpić posiłek, naprawić zepsute kończyny… ale nie dość dobry, żeby oddać mi siebie. Wciąż jestem pusta. Nie znam siebie, bo nie zdążyłam siebie poznać przez te dwadzieścia cztery dni.

Chłopak kuca przy mnie. Głowę nadal ma spuszczoną, ale czuję, że mi się przygląda. Powiedział, że ma na imię Draco. Nawet zawiesił na chwilę głos, chyba oczekuje jakiejś odpowiedzi… Ale ja się nie przedstawię. Nie mam już imienia. Jestem zupełnie kimś innym, ale jeśli jest inaczej, to on o tym wie. I wie, jak się nazywam. Nazywałam.

Obiecał, że skrzat przyjdzie… ale kiedy… tego już nie dosłyszałam. Ważne, że przyjdzie. Kazał mi być cicho, po czym wyszedł, a światła same pogasły. Znów prawie niczego nie widzę, ale teraz zamiast bieli jest czerń. To taka miła odmiana.

Dzień dwudziesty ósmy

Jest w nim coś odpychającego, a ja nie mogę oprzeć się temu wrażeniu, że skądś go znam. I wcale się nie mylę. Draco. To imię z trudem przechodzi mi przez myśli. Draco przychodzi do mnie codziennie, ale o nieregularnych porach. Wczoraj był dwa razy. Dziś tylko raz, ale sporo powiedział. Ja jak zwykle milczałam. Wydaje mi się, że on też nie chce, żebym mówiła. Widzę już na tyle dobrze, że mogę spostrzec, gdzie patrzy. Ma szare oczy. Dzisiaj zauważyłam kilka piegów na jasnych policzkach. Jego szczurza uroda pasuje do tego, co robi — kryje się ze mną w piwnicy. On przed czymś ucieka. I naprawdę nie mam zielonego pojęcia, dlaczego mi pomaga, ale wiem, że pytanie go o to nie ma najmniejszego sensu. I tak nie odpowie.

Ale odważyłam się na jedno pytanie. Przed wyjściem znów poprosił, bym była cicho — to już nasza niepisana tradycja trwająca od pięciu dni. Ale tym razem dodał, że jego matka o mnie nie wie. Nieświadomie codziennie po troszku się przede mną otwiera. A ja spytałam, dlaczego nie uciszy mnie zaklęciem. Jak się spodziewałam — nie odpowiedział.

Dzień dwudziesty dziewiąty

Mam czuć. Albo raczej… miałam. Nic więcej. I czuję. Moje ciało dochodzi do siebie, z dnia na dzień jest lepiej. I nie boli tak koszmarnie. Powoli odzyskuję czucie w nogach, a palcami u prawej ręki już prawie poruszam. Draco to widzi i coraz bardziej się boi, bo to oznacza podjęcie decyzji. Ja wiem, że „złe ręce” to jego ojciec. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że to naprawdę jakiś test, a oni wszyscy tylko czekają, żeby zadać mi nowy ból, upokorzyć, a na koniec odebrać to, co udało mi się odbudować w tym więzieniu.

Staram się nie myśleć za dużo, o ile nie mam konkretów. I — jak wcześniej — dużo spać. Byle nie myśleć. Nie przypominać sobie, jak to się… Całe szczęście, że nie mam snów. Wtedy nie byłoby ucieczki już nigdy i nigdzie. A tak — mogę uciec od myśli do swojej głowy.

Dzień trzydziesty

Za dużo tego wszystkiego. Obudziłam się na kanapie, wczoraj nie mogłam znieść samej siebie, a dziś rozpiera mnie energia — pierwszy raz pozytywna. Chyba noc poukładała mi w głowie niektóre sprawy, aczkolwiek wolę myśleć, że to ja mam kontrolę przynajmniej nad swoimi emocjami. Czuję się już prawie pewnie. Wydaje mi się… wiem, że jeśli Draco się nie wycofa, wszystko się uda. Ufam mu, choć czuję, że chyba nie powinnam. Ze spotkania na spotkanie utwierdzam się w przekonaniu, że jest w nim coś takiego… Nienawiść do szlam? To za proste, a Draco z pewnością prosty nie jest, ale widzę to — on ma potworne wyrzuty sumienia. Myśli, że widzę zbyt słabo, żeby to zauważyć, a i on sam o to nie pyta, więc milczę. Milczę i przyglądam mu się, jak unika patrzenia mi w oczy, jak blednie, gdy udaje mi się poruszyć kolejnym palcem, jak jest zażenowany, kiedy wymienia mi cewnik… Nie, ostatnia sytuacja odpada, każdy byłby zażenowany. Ale teraz jestem już prawie pewna, że w przeszłości się znaliśmy… znamy. Z tym że ja tego nie pamiętam. Osiągnęłam już pierwszy podstawowy cel, nie potrafię myśleć o niczym innym — chcę znów pamiętać. Na wszystkich bogów, skręca mnie na samą myśl, że nie wiem, dlaczego to wszystko… jak… i skąd ja tutaj?! Mam ochotę już zerwać się z tej kanapy, choć ledwo poruszam palcami u stóp, i pobiec. Po prostu. Chcę, żeby moim światem przestała być ta piwnica!

Ciche, regularne dudnienie…

Idzie Draco.

Nauczyłam się rozpoznawać go po krokach, choć nikt poza nim i skrzatem domowym nie zapuszcza się tu. Draco budzi we mnie mieszane uczucia, już dawno przestał być po prostu „dobrymi rękami”, nie idealizuję go jak wcześniej. Ale skrzat to co innego. Jest milczący, dokładny i nigdy nie podnosi wzroku. Choć z niecierpliwością czekam na każdą wizytę Dracona, obecność skrzata zawsze sprawia mi tę tylko moją małą radość. Ten mały człowieczek budzi współczucie, a ja za każdym razem myślę, że nie powinien być tak zapatrzony w swoich panów, powinien sam o sobie decydować, skoro ma sprawne ręce. Za każdym razem próbuję się do niego odezwać, ale on udaje, że nie słyszy.

Ech, gdybym tylko miała zęby…

Draco ma tego dnia dobry humor. Tuż przed wejściem chyba nawet się uśmiechał, tak, być może, widzę, jak kąciki jego ust opadają. Z oczu ucieka światło. Z przyjemnością dostrzegłam te detale. Od dwóch dni uświadamiam sobie, jak to miło odzyskać coś, co przeciętny człowiek postrzega jako dane mu na wieczność. Ot, wzrok. Takie nic, a jednak coś.

W końcu zdobyłam się na odwagę.

— My sę znalysmy, tak?

Chłopak powoli odłożył dzbanek na wieko ogromnego kufra, który do połowy zastawiał dojście do mojej kanapy. Mojej kanapy.

No i dobry humor Dracona właśnie się ulotnił, ale ja o to nie dbam. Muszę w końcu poznać prawdę. Draco patrzy na mnie, a ja patrzę na niego. I tak to już trwa jakąś dłuższą chwilę, nic się nie zmienia, tylko pomiędzy jego lekko wygiętymi brwiami pojawia się pionowa zmarszczka. Oboje wiemy, że tak.

Odpowiedział:

— Chodziliśmy razem do szkoły, ale raczej się nie lubiliśmy. Wiesz, mieliśmy… trochę inne poglądy.

Czy coś podobnego.

A ja po prostu nie mogłam się powstrzymać.

— Moje poglądy okazaly sę chyba mnej oplacalne.

Nie chciałam zabrzmieć ironicznie. Po prostu tak wyszło. Wbrew wszystkiemu byłam Draconowi wdzięczna za to, co dla mnie zrobił i robi nadal, innym razem… On naprawdę nie jest złym człowiekiem.

— Przepraszam.

Musiałam to dodać. Czuję, że to właśnie jest po mojemu.

Ale on chyba się trochę na mnie obraził, bo nic już nie powiedział, tylko dał mi pić i poszedł sobie, jak zwykle nie obiecując, że jutro się zjawi, ale ja wiem, że przyjdzie. Zawsze przychodzi. W głowie wykluło mi się kolejne pytanie, ale obiecuję sobie, że nigdy mu go nie zadam.

Kiedy przychodził do mnie i głaskał mnie po twarzy, chciał zrobić to samo, co jego ojciec?

Dzień trzydziesty pierwszy

Odważyłam się na kolejną rzecz.

Draco przyniósł lusterko.

Siedzę z zamkniętymi oczami i czekam, aż nadejdzie odpowiednia chwila. Wydaje mi się, że to już, już teraz, ale coś mnie powstrzymuje. Żołądek skręca mi się boleśnie, a ja drżę przed ujrzeniem swojego odbicia, choć wiem… po prostu wiem, że wygląd… to nie jest najistotniejsze. Ale jednak się boję.

Otworzyłam oczy.

I widzę przerażoną, pociągłą twarz, masę gęstych, brązowych włosów, które nie mieszczą się w lustrze, upstrzonych kolorowymi spineczkami… Oczy okolone ciemną kredką, rzęsy mocno uczernione, policzki pokryte różem. Czerwone usta. Choć przez trzydzieści jeden dni makijażu nikt nie odświeżał, wyglądał perfekcyjnie, jakby wymalowano go… na twarzy lalki.

Zadrżałam, a wraz ze mną moje odbicie. Odwróciłam głowę. Nie mogę na siebie patrzeć, choć tak naprawdę wyglądałam… nieznajomo. Obco. Nie mogłabym powiedzieć, że dziewczyna, która przed chwilą wpatrywała się we mnie z tego małego lusterka, jest mną. Nawet przez myśl mi nie przyszło, aby rozchylić usta. Na samo wyobrażenie gumowej nakładki na dziąsła ściska mnie w gardle.

Nie przypuszczałam, że tak bardzo przeżyję widok swojego odbicia. Ta cała charakteryzacja, te sparaliżowane kończyny, pozbawienie zmysłów… to wszystko spadło na mnie i przytłoczyło, tak że nie jestem w stanie pojąć, jak bardzo trzeba być chorym, żeby wpaść na coś takiego! Żywa lalka! Na dodatek znajoma lalka, którą miało się gwałcić, dopóki się nie znudzi, a wtedy… wtedy cisnąć w kąt… niech zdycha z głodu…!

Grzecznie poprosiłam Dracona, żeby mnie zostawił. I zostawił, o dziwo. A ja staram się zasnąć, choć pierwszy raz to mi nie wychodzi.

Chyba zaklęcia na dobre przestały działać. Albo zostały sprytnie wyłączone. Tak, Draco wygląda na takiego… niepozorny, ale musi być zdolnym czarodziejem. Jest tyle rzeczy, o które chciałabym go zapytać, gdyby wszystko wyglądało inaczej. Ale nie wygląda i już nie będzie.

Straciłam ducha walki. Wiem to.

Niepotrzebnie poprosiłam Dracona o to lusterko…

Dzień trzydziesty drugi

A może jeszcze nie… Krótko spałam. Obudziło mnie coś głośnego… jakby… trzaśnięcie? I ostre światło. A ja jestem jeszcze śpiąca… Spać…

— Gran… Hermiono?

Dźwięk mojego imienia jest jak kubeł zimnej wody.

Natychmiast otworzyłam oczy, i choć obraz nadal jest nieco zamazany, spostrzegłam zarys sylwetki Dracona. Idzie ku mnie raczej nerwowo, jakby nie było dość czasu… Zaraz… moment…

— Wrócił ojciec…

Z początku nie miałam pojęcia, co te dwa słowa znaczą, ale kiedy do mnie dotarły…

„Złe ręce”… a ja głupia uwierzyłam, że to może się udać! I znów… Sinusoida. Skończyło się dobre, więc muszę odcierpieć swoje!

Głos uwiązł mi w gardle. Coś ciepłego piecze pod powiekami. Łzy — pierwszy raz. Chciałam wykrzyczeć Draconowi tyle pytań… Co teraz? Czy on tu przyjdzie? Gdzie jest? I, do cholery jasnej, dlaczego? Dlaczego akurat teraz? Teraz, kiedy już prawie wszystko jest gotowe, kiedy nadzieja urosła na tyle, że nie mogę się pogodzić z utratą…?

Chyba uderzył mnie w twarz, nie wiem, bo musiałam wpaść w panikę. Na moment mnie zamroczyło, w uszach na nowo zabrzmiało znajome dźwięczenie.

Mówił, że to nic, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, ale ja mam być silna. Że on wie, że jestem silna i odważna, że to udźwignę, tylko muszę o tym pamiętać. Widzę jedynie urywki tego, co robi Draco, słyszę tylko fragmenty zdań… On chyba też jest przerażony. Obiecał, że wszystko będzie dobrze, byle bym mu zaufała.

No i zaufałam.

Mam inne wyjście?

To jedyny przebłysk rozsądku, bo już, już teraz wrzucono mnie na głęboką wodę. Już brzmią nad nami kroki… ale nie jednej osoby, a kilku… Dwóch? Nie, więcej… Raz, dwa, trzy… i jeszcze jakieś krótkie, urywane… kobiece?

Drzwi trzasnęły, a Draco już gładzi mnie po twarzy. Jak wcześniej, ale ręce strasznie mu się trzęsą. Twarz ma spiętą, ale oczy spokojne. A ja… ja cała drżę, serce chce wyrwać mi się z piersi…

Nie widzę.

Jestem ślepa.

Na miłość boską, przypomnij sobie, jak to jest nie widzieć!

I nie słyszeć…

Wchodzą.

„Złe ręce” poznałam od razu, wparowały do piwnicy jako pierwsze. I wcale nie ukrywają się ze swoim zadowoleniem, coś głośno komentują… Kątem oka go dostrzegłam. Mignęły mi tylko prawie białe włosy, bo na moment znowu praktycznie straciłam wzrok, kiedy tylko poczułam znajomy smród cygar i świeżutkiej szaty. Krew… i krew! Chcę uciec, ale Draco mocno trzyma mnie za nadgarstek. Chyba poczuł lekkie szarpnięcie.

Salwa śmiechu. Komentarze silnie przeciągającego sylaby głosu… to ojciec Dracona, on też mówi w ten sposób… Jakiś nerwowy chichot… wzięłam te kroki za kobiece, ale to jakiś niski mężczyzna… I jeszcze dwóch wysokich… jeden z nich rudy…

Błądzę wzrokiem po ścianach, żeby to wyglądało naturalnie, ale wiem, że nie wygląda. Jestem cała spięta. To dziwne, że oni wciąż się śmieją, że nie wyczuli smrodu mojego strachu… Pocę się, cienki materiał przykleja mi się do skóry…

On przyprowadził tu tych wszystkich mężczyzn…

Na miłość boską… Nie wierzę, że to się tak skończy…

— Draco, a cóż to? Widzę, że nie możesz się odkleić od naszej uroczej laleczki…

Zwymiotuję. Zarzygam kanapę, Dracona, wszystko się wyda i to będzie koniec mojej ucieczki. Koniec. Koniec wszystkiego. Ja tego nie przeżyję.

Znów śmiechy. Słyszę je jak przez mgłę, ale rozróżniam głosy.

— O, przyjaciółeczka Pottera? — Jazgoczący, nieprzyjemny. — Myślałby kto… Ładniutka.

— Draco, pozwól, Lestrange jest naszym gościem, ty dokończysz później. — Znudzony. Przeciągający sylaby. „Złe ręce”.

Draco puścił moją rękę, ale się nie odsunął.

— Zwariowałeś, Malfoy! — Ostry. Tyle w nim nienawiści! — Nie tknę szlamy, choćby była nie wiem jak gorącą laską. A to-to raczej nie powala urodą… Ile byś za to nie dał, powiem ci, przepłaciłeś.

— Szkoda, że Potter gryzie ziemię, chętnie bym go sobie powiesił w swojej piwnicy. — Głęboki. Jadowity. Kurwa… to jest chore!

Coś mocno ścisnęło mój policzek. Zaleciało ciężkimi perfumami, chyba jakimś alkoholem… Szarpnęłam się do tyłu, z przerażeniem odkrywszy, że Dracona już przy mnie nie ma, ale jest mężczyzna… Boże kochany… Mignęły mi rude włosy…

— Jak mówiłem, nic specjalnego. Mogłeś sobie sprawić czystokrwistą, doprawdy nie mam pojęcia, co ty sobie ubzdurałeś, Malfoy.

Kolejny chichot, gardłowy śmiech ojca Dracona… Cyrk. A ja jestem na jakiejś cholernej karuzeli, która nie przestaje się kręcić, wręcz przeciwnie, nabiera rozpędu… Naprawdę niczego już nie widzę, jest tylko mieszanina barw. Jest mi od niej niedobrze, a to wirowanie wcale nie pomaga. Wszystkie granice zostały już przekroczone.

Ale mężczyzna cofnął rękę i wstał.

— Na wolności masz jeszcze jednego z naszej Upadłej Trójcy, jestem pewien, że Czarny Pan pozwoli ci go powiesić w piwnicy, jeśli tylko go złapiesz, Yaxley.

Chore… Zboczone… Pojebane…

— Nie popisałeś się, Malfoy.

— Lestrange, daj już spokój… Zapraszam na partyjkę i coś mocniejszego. A ty, Draco…

Śmiech. Śmiech narastający, ale zaraz potem słabnący, cichnący… Mieszający się z krokami. Aż ustał.

Dookoła nadal tylko barwy.

A on jest już przy mnie, równie trzęsący się i przerażony, ale z o wiele jaśniejszym umysłem. Rozsądniejszy. Silniejszy. Nie, nie dam rady, nie zaufam mu, coś z niego wylazło… coś takiego… jestem tu sama, choć on stara się mnie tulić. Jego ramiona mnie parzą, parzą jego dłonie, wszystko, czym mnie dotyka. Coś szepcze… Że wszystko jest już dobrze, ale to gówno prawda, bo w domu jestem tylko ja przeciwko czterem mężczyznom, którzy mnie znowu skrzywdzą. Napiją się alkoholu i przyjdą tu… wtoczą się, cuchnący tymi drogimi cygarami, perfumami i pożądaniem, chcący znów się zabawić… jeden po drugim, a Draco będzie na to patrzył, będzie słyszał, jak się za mnie zabierają, a potem mnie opatrzy, on i skrzat, da mi nadzieję, że to wszystko może się skończyć, a potem znowu do mnie przyjdą… I znowu. Sinusoida. Karuzela nigdy nie przestanie się kręcić.

Nie myślę. Kiedyś może myślałam, ale nie teraz.

Jestem zwierzęciem.

Uciekam.

Chwyciłam coś twardego i zimnego, moja ręka zachowała się tak, jakby była czymś odrębnym. Zadźwięczało, a jakiś ciężar zwalił się na mnie, przygniótł, ale wyślizgnęłam się spod niego… jakaś lalka opadła na kanapę, na miejsce, na którym wcześniej leżałam. Poderwałam się na nogi, a piwnica zawirowała mi przed oczami.

Rozdzierający ból w kolanach, coś wilgotnego na nich… Trzeba opuścić piwnicę. Trzeba opuścić… Biec, biec jak najdalej…

Przewracam się, nogi mam jak z drewna, znów upadłam, a panika odebrała mi rozum, bo zjechałam po schodach z powrotem na dół. Jak tonący — rozpaczliwie macham rękami, czując potworny ból w każdym palcu, włamując paznokcie…

Ale wydostałam się! Światło i lżejsze powietrze… Pode mną jakaś śliska powierzchnia… Udało się stanąć na nogach, chociaż dalej ślizgam się prawie na czworakach, pełznę w kierunku światła, w kierunku zarysowanych drzwi… Wypluję serce… Ten bieg nie przypomina biegu… ale nie szkodzi… tak blisko celu… już prawie… prawie… ju…

Kurwa! Dałem za nią prawie pięć tysięcy galeonów!

~ koniec ~

Więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie serdecznie żałuję i postanawiam się poprawić.
Uwielbiam creepypasty, to zdecydowanie mój temat numer jeden, a kiedy usłyszałam Lolita Slave Toy, miałam już w głowie wszystko nakreślone. Musiałam to napisać.

To był dość ciężki tekst, ponieważ nigdy w życiu nie pisałam opowiadania w takiej formie. Czas teraźniejszy, mieszany z trzecim plus narracja pierwszoosobowa (i jeszcze z punktu widzenia Hermiony Granger), która tak naprawdę nie jest klasyczną narracją pierwszoosobową, a bardziej pamiętniko-myślami. Cholera, ciężki temat.

Jeśli ktoś chciałby zapoznać się z creepypastą, która podkusiła mnie do popełnienia tego, zapraszam na tę stronę.