Pracujące dziewczynki

W Dzielnicy Rozkoszy wrzało jak w ulu. Choć były tu tylko dwa burdele, plac między Śmiertelnym Nokturnem a Pokątną stał się najchętniej uczęszczanym miejscem w Londynie. Przyciągał głównie ciekawskich, którzy chcieli zobaczyć prostytuujące się goblinki, skrzatki domowe czy elfki, przy których zwykłe czarownice wypadały dosyć przeciętnie, choć i tak nie brakowało im klientów. Były przecież całkiem młode.

Od Drugiej Bitwy o Hogwart, która zakończyła się śmiercią Harry’ego Pottera, minął zaledwie rok, a ulica Pokątna zmieniła się nie do poznania. Gdyby nie podrdzewiałe tabliczki nad drzwiami kamienic, można byłoby pomyśleć, że zabłądziło się na Śmiertelnym Nokturnie. Zaraz po wojnie prawie wszystkie witryny zabito deskami, ale wystarczyło kilka tygodni, aby sklepy przejęli nowi właściciele — pasujący do nowego porządku świata. I znów na ulicach zrobiło się gwarno, wesoło i tłoczno, z tym że ową radość przynosił zupełnie inny sort ludzi, w tej chwili zwany „lepszym”.

Ale dla tych gorszych w nowym świecie też znalazło się miejsce, Czarny Pan ostatecznie okazał wielką łaskę, wzbudzając w swoich poplecznikach jeszcze większy szacunek. Życie mogło być nawet całkiem proste, wystarczyło nie zwracać uwagi na propagandowe hasła krzyczące z każdego muru i oczywiście przestrzegać zasad. Były proste i krótkie, aczkolwiek wygrani i tak zgodnie twierdzili, że większość ich nie zrozumie — przecież oni nie umieją czytać. Dlatego w każdym radiu co pół godziny głos Rity Skeeter recytował nowe przykazania, które miały zapisać się w każdym sercu.

Po pierwsze: Czarny Pan jest naszym Panem.

Po drugie: Jego imię jest tabu dla nas niegodnych.

Po trzecie: posiadanie różdżki karane jest śmiercią.

Po czwarte: czcimy czystą krew i tych, w których żyłach płynie.

Po piąte: nie pojmujemy, więc nie mamy prawa do edukacji.

Po szóste: żyjemy i rozmnażamy się tylko we własnych gatunkach.

Po siódme: przebywamy poza gettem — skazujemy na śmierć całą rodzinę.

Pierwsza wiosna złotej ery rozwinęła się na dobre, wolne od szlam ulice jeszcze nigdy nie były tak czyste, a element już dawno zdążył się zaaklimatyzować w nowym świecie. Na Pokątnej powoli ciemniało, ale ze sklepów przez witryny przebijało ciepłe światło, które zachęcało do wieczornych spacerów równym brukiem. Gdyby ktoś wyjęty z rzeczywistości spojrzał na ten obrazek, nie dostrzegłby niczego budzącego podejrzenia — czarownice plotkujące o najmodniejszych w tym sezonie rondach tiar, radosny harmider i wszędzie uśmiechnięte i odprężone gęby. Ale wystarczy trochę zwolnić, zerknąć na niektóre oczy — tylko dyskretnie, bo te oczy szybko odpowiadają na spojrzenia — i już się wie, że tamtemu lepiej nie zaleźć za skórę. Racja, czasami lepiej się nie przyglądać. Było już kilku takich, którzy zajrzeli zbyt głęboko w jedne z oczu, sprzed których lepiej schodzić, pomyśleli zbyt dużo, a kilka słów później getto nieznacznie się uszczupliło.

Nieznacznie.

Tym lepiej, będzie więcej miejsca.

Ale takie problemy nie zaprzątały myśli Dracona i Blaise’a. Chłopcy wybrali się na symboliczny kufel kawalerskiego kremowego piwa, który szybko zmienił się w dwa, trzy, a potem w jeszcze coś mocniejszego. Zadowoleni i lekko podchmieleni wyszli z Dziurawego Kotła i ruszyli — Zabini standardowo krokiem węża — krawężnikiem wzdłuż kolorowych witryn. Nocne życie kwitło, choć do łamania immanentnych zasad nikogo nie korciło. W każdym miejscu spotykali znajome twarze, ale już dawno przestało ich to dziwić — w końcu czuli się tutaj jak ryby w wodzie, a takich ryb w tym wyjątkowo małym stawie pływało całkiem sporo.

— Upiłem się — stwierdził Malfoy, kiedy mijali sklep Ollivandera. Mimo że mężczyzna od niedawna znów prowadził interes, o tej porze wąska witryna była przysłonięta grubą okiennicą.

— Ty nawet nie stałeś koło upicia. — Zabini zaczął gadać od rzeczy. — Czy jakoś tak. To wszystko wina tej dziewczyny, całkowicie cię zmieniła, normalnie nie poznaję kumpla…

— Astoria jest w Hogwarcie i nie ma pojęcia o tym, co robię — odparł Draco, ale i tak poczuł się dotknięty symulacjami przyjaciela. — Poza tym mówisz to dzisiaj już trzeci raz.

Ale Zabini i tak wiedział swoje.

— Tak? Zapomniałem…

Próbował iść po wąskim krawężniku, stawiając stopę za stopą, lecz nierówny bruk troił mu się w oczach, więc co chwilę lądował to na ulicy, ale nie wyróżniał się z tłumu, bo w piątkowy wieczór na Pokątnej roiło się od lekko wstawionych czarodziejów. Za to Draco czuł się jak jego ojciec. Od wyjścia z baru Blaise zdziecinniał, strugał kozaka i mówił dużo głośniej, co Malfoyowi powoli zaczęło działać na nerwy. Wydawało mu się, że wszyscy im się przyglądali.

— Myślałem, żeby dać sobie spokój z…

— Ty, Malfoy, zobacz! — przerwał mu chłopak i wskazał palcem w bliżej nieokreślonym kierunku.

Draco musiał przez chwilę wytężać wzrok, żeby zobaczyć, co takiego podnieciło jego kumpla, ale kiedy już to dojrzał, coś nieprzyjemnie przewróciło mu się w żołądku. Od razu się domyślił, że Zabiniemu zaraz przyjdzie do głowy coś głupiego, w czym Draco nie do końca chciałby brać udział. Choć okrągły placyk pełny był czarownic, czarodziejów i innych magicznych istot, kiedy Malfoy już zobaczył grupkę dziewcząt stłoczonych pod odrapaną ścianą sklepu z używanymi szatami, nie mógł od nich oderwać wzroku. Czarownice wyglądały na trochę starsze, ale domyślił się, że musiały być mniej więcej w jego wieku. Nie, nie domyślił się. On to wiedział, bo od razu poznał dwie z trzech wyzywająco ubranych dziewczyn. Blaise najwyraźniej też, bo szybko dodał:

— Zaraz, momencik… Czy to nie jest ta Weasley? Ta ruda… A tamta to… cholercia, to Granger! No popatrz, ale się nam trafiło!

Malfoy już wiedział, co Zabini sobie ubzdurał, i przeklął się w duchu, że pozwolił mu zamówić ostatnią szklaneczkę Ognistej Whisky. Lecz nie było możliwości, żeby odwieść go od pomysłu, bo chłopak prawie biegiem pokonał plac, całkiem pewnie lawirując między ludźmi, więc Draco niechętnie ruszył za nim. Kątem oka zobaczył tandetny, krzykliwy szyld z napisem Błękitna Laguna przytwierdzony nad wejściem do wysokiej kamienicy. Okna były od wewnątrz dokładnie zasłonięte grubymi, czerwonymi kotarami, a przy głównych drzwiach stali dwaj mężczyźni ubrani w czarne płaszcze. Chłopcom zrobiło się gorąco, ale każdemu z zupełnie innego powodu. Malfoy zdecydował, że to ostatnia chwila, żeby wyperswadować przyjacielowi ten głupi zamiar, więc w ostatnim rozpaczliwym ruchu szarpnął Blaise’a za ramię i mruknął:

— Daj spokój, idziemy stąd… Nie jesteśmy tacy.

Zabiniego wcale to nie zdziwiło. Przystanął w połowie drogi do upatrzonego celu, a na jego ciemnej twarzy pojawił się zaczepny uśmieszek. Było mu przyjemnie wesoło, w głowie lekko się kręciło, ale nie na tyle, żeby czuł mdłości, a widok znajomych dziewcząt stojących pod przysłowiową latarnią wzniecił w nim chęć do żartów. A później może do czegoś jeszcze.

— Malfoy, jeszcze sobie pomyślę, że jesteś z tych „miętkich” — zaśmiał się, choć Draco dosłyszał też nutkę groźby. — No zobacz, taka okazja! Nie mów, że nigdy sobie nie myślałeś, żeby…

— Nie. Nie myślałem — przerwał mu stanowczo i wzdrygnął się na sam przebłysk wizji, że miałby spółkować ze szlamą albo ze zdrajczynią krwi.

Ale Zabini nie zamierzał dać za wygraną, bo doskonale znał kumpla i wiedział, że ten tylko się z nim droczył. Klepnął go przyjacielsko po ramieniu i rzekł uroczyście:

— Rozumiem stary, ale nie przejmuj się. Ja stawiam.

Jego wielkie, białe zęby błysnęły w półmroku rozpraszanym przez latarnie, a Zabini chwycił Malfoya za ramię i pociągnął lekko w kierunku dziewcząt. Z zaskoczeniem zauważył, że nie spotkał się z uporem. Oboje podeszli śmiało do trzech czarownic (Blaise prowadził), zgrywając ważniaków, i nawet Draco trochę się rozluźnił pod wpływem myśli, że przecież nic go nie kosztuje chwila podrażnienia się z dziewczynami.

Kolejna okazja, żeby udowodnić, kto teraz rządzi, pomyślał.

A Zabini na koniec pewnie stchórzy, tak przynajmniej wmawiał sobie Malfoy. Kiedy znaleźli się już naprawdę blisko, ostentacyjnie kierując się w stronę czarownic, po ich twarzach, choć ukrytych za imponującą warstwą makijażu, od razu poznali, że nie były zachwycone. Wszystkie trzy stały w małej grupce i rozmawiały, ale na widok zmierzających ku nim mężczyzn urwały i odwróciły się, aby móc się lepiej zaprezentować. Hermiona Granger wyraźnie zbladła i spuściła wzrok, ale posłusznie wysunęła się do przodu, starając się ukryć za przyjaciółką, co wprawiło Dracona w zakłopotanie. Pierwszy raz widział na jej twarzy taką uległość. Włosy miała spięte w rozlatujący się kok, a oczy obwiedzione czarną kredką. Choć była starsza od Ginny, która w szkole zawsze uchodziła za młodszą niż w rzeczywistości, teraz Weasley wyglądała na kobietę przynajmniej trzydziestoletnią. Długie, rude włosy miała starannie wygładzone, usta umalowane czerwoną szminką wydawały się znacznie większe, pod grubą warstwą makijażu starała się — niezbyt precyzyjnie — ukryć zmęczenie. Blaise zajrzał prowokacyjnie w jej wyeksponowany dekolt odsłaniający trochę już sflaczałe piersi. Obdarzył mało znaczącym spojrzeniem trzecią jasnowłosą dziewczynę, która musiała być starsza od Granger i Weasley przynajmniej o siedem lat, po czym natarł na Ginny.

— Tak? — zapytała zajadle i taksowała go spojrzeniem, dopóki Blaise jej nie odpowiedział.

— Nieźle się urządziłyście — odparł, kiwając się nonszalancko na krawężniku. Draco nadal czaił się z tyłu. — Ciebie, Weasley, jeszcze rozumiem, ale ty, Granger, nie masz chyba zbyt wielkiego wzięcia, co?

I tak już różowa twarz młodszej Gryfonki poczerwieniała, a oczy błysnęły charakternie, co najwyraźniej bardzo spodobało się Zabiniemu, ale dziewczyna nie śmiała odpyskować. Przygryzała przez chwilę wargi, wyraźnie bijąc się z myślami, po czym podjęła:

— A co, może chciałbyś to zmienić?

Chłopcy wymienili znaczące spojrzenia, a Blaise wydał z siebie pomruk i uniósł z zadowoleniem brwi. Nie było wątpliwości, która z dziewcząt lepiej poradziła sobie z sytuacją, w którą wrzucił je los. Ginny nie dość, że była znacznie odważniej ubrana, zachowała resztkę dawnego temperamentu, za to Hermiona całkowicie się poddała. Jej twarz wyglądała na skostniałą, jakby od miesięcy nie zaznała uśmiechu, Granger trzymała się też jakoś tak pokracznie, a Malfoy przez moment był przekonany, że jej oczy zaszkliły się, zanim znów wbiła wzrok w swoje stopy. W pewnym momencie wydawało mu się nawet, że poczuł do niej coś na kształt współczucia, ale tylko przez krótką chwilę, bo Blaise szturchnął go lekko w żebra i zapytał:

— To co, Malfoy, damy dziewczynkom trochę zarobić?

Draco jeszcze raz przyjrzał się każdej z nich, tym razem trochę krócej, zrobił krok naprzód i uśmiechnął się, ale nie wyszło mu z tego nic poza koślawym grymasem. Granie złośliwego dupka znacznie lepiej szło mu w szkole, co również zauważył, ale postanowił ciągnąć scenkę. Miał powyżej uszu tych głupkowatych komentarzy Zabiniego. Spojrzał na szlamę — patrzyła tak, jakby wolała znaleźć się w tej sytuacji z każdym, nawet z martwym Dumbledore’em, byle nie z nimi. W Malfoyu wezbrała złość, która zaskoczyła nawet jego samego; to wszystko jej wina. Gdyby się tu nie pojawiła… Gdyby umarła jak reszta… Gdyby jej nie było… Draco zignorował natłok absurdalnych tłumaczeń, ogłuchł też na głosiki z jego głowy, które wypominały brak asertywności.

— Przygotuj się na najlepszą godzinę swojego życia, złotko. — Malfoy wyciągnął rękę i poklepał Ginny po policzku, podczas gdy Blaise grzebał w wypchanej sakiewce w poszukiwaniu drobnych.

Dziewczyna z godnością zniosła zaloty Dracona, co dało chłopakowi do myślenia, że najprawdopodobniej musiała się zgadzać na gorsze traktowanie, ale tym razem nie poczuł ani odrobiny współczucia. W żołądku przewracała mu się pustka, choć pół godziny temu wlał w siebie kilka kufli kremowego piwa. Z jednej strony miał ochotę pokazać tym wywłokom, z kim mają do czynienia, ale z drugiej ogarnęła go panika, zwłaszcza w momencie, kiedy Zabini zapytał o cenę.

— Płaci się przed — odparła po tym, jak szepnęła mu coś na ucho, po czym dodała, widząc, jak Blaise wyszczerzył się głupio: — Tylko nie próbuj sztuczek, Zabini.

Ta uwaga tylko pogłębiła jego uśmiech, kiedy objął ją stanowczo i posesywnie, a dziewczyna skierowała się ku żelaznej bramce, za którą najprawdopodobniej znajdowało się boczne wejście do burdelu. 

— Dla ciebie pan Zabini, ale nie martw się, skarbie, mamy pieniądze. Jesteśmy u siebie, nie potrzebujemy oszukiwać — odparł i odwrócił się do Malfoya, żeby puścić mu oczko.

W tym czasie Draco, nie za bardzo wiedząc, jak się zachować, szarpnął Hermionę i mruknął coś nieprzyjemnego, ale dziewczyna usłyszała tylko wyrwane z kontekstu szlamo. To słowo powtarzane jak mantra przez klientów kilkadziesiąt razy dziennie przestało robić na niej wrażenie. Odbierała je jako przerywnik, którym się do niej zwracano, a swoje imię słyszała już tylko od Ginny. Była jedyną szlamą w burdelu i nawet inne dziewczyny nią gardziły — propaganda poprzewracała w głowach nawet im, choć same w większości były jej ofiarami.

Zabini był zachwycony Ginny. Kiedy wchodzili po krętych, skrzypiących schodach na drugie piętro, z przyjemnością podszczypywał ją i szturchał w kibić, ale dziewczyna ignorowała jego zaczepki. Draco wiedział, że podobała mu się jeszcze w szkole, ale dopiero teraz mógł uzewnętrznić swoje uczucia: pożądanie i jednoczesny wstręt, nic więcej. Blaise po prostu taki był. Pragnął jedynie mieć.

Na drugim piętrze były dwa wolne pokoje, a na małym korytarzu pod ścianą — jak zresztą na pierwszym i trzecim — siedział ubrany na czarno mężczyzna. W ręku ściskał przygotowaną różdżkę, ale skinął uprzejmie głową, kiedy pojawili się kolejni klienci. Kiedy Blaise wyciągnął ku niemu rękę z odliczonymi monetami, Dracona sparaliżowała świadomość, że zaraz naprawdę zerżnie szlamę. Hermionę Granger, tę samą szlamę, która działała mu na nerwy przez sześć lat, która umknęła śmierci w Malfoy Manor. Mokrą od potu dłonią sięgnął do kieszeni po swoją sakiewkę, ale Zabini zaśmiał się głośno i rzucił, że przecież to jego ostatni kawalerski wyskok, że wszystko już opłacone, a on ma iść i dobrze się bawić.

Na drugim piętrze były cztery pomieszczenia, ale dwa z nich musiały być zajęte, bo muskularny czarodziej wskazał im dwa konkretne pomieszczenia po tej samej stronie korytarza. Blaise nawet się nie obejrzał, tylko wszedł pewnie za Ginny, więc Draco powielił jego ruch. Hermiona spłoszyła się na głośne trzaśnięcie drzwi, ale chłopak tego nie zauważył — był zbyt zestresowany czekającym go wyzwaniem, żeby myśleć o tym, jak Granger mogła się czuć. Interesowało go tylko udowodnienie po części jej, ale przede wszystkim samemu sobie, że był tym silnym, stanowczym mężczyzną, na jakiego kreował go Lucjusz.

Pokój okazał się naprawdę maleńki; pod zasłoniętym czerwoną kotarą oknem stało krzesło, na środku znajdowało się duże łóżko nakryte patchworkową kołdrą, a w brudnym palenisku leżało kilka tlących się węgielków. Hermiona podsyciła ogień jednym szturchnięciem zardzewiałego pogrzebacza, podczas gdy Malfoy stał plecami do niej i przyglądał się niewidzącym wzrokiem ładnej, staroświeckiej tapecie. Dźwięk odkładanego pręta wybił go z transu. Natychmiast się odwrócił, zdjął wierzchnią część szaty i cisnął ją na podłogę; zacisnął wargi, żeby ukryć drżenie szczęki, ale nie uszło to uwadze dziewczyny, która w jego zestresowaniu zobaczyła swoją szansę.

Pracowała tu od dawna. Myślała, że zmierzyła się już ze wszystkim, czasami pozwalała sobie nawet na momencik podziwu — że jest taka silna i tak zaskakująco dobrze sobie z tym radzi. Niewystarczające, żeby wywołać uśmiech, ale dość, by wymościć sobie przed snem miejsce w myślach na jakieś dzikie marzenia — coś o białym koniu i księciu o twarzy Rona. Już prawie zapomniała o dawnym świecie, a tu nagle zjawia się Draco Malfoy ze starym kumplem Zabinim i wywracają jej ustabilizowany świat do góry nogami.

Jakby przez ostatni rok jej stabilność miała jakiekolwiek znaczenie.

Malfoy myślał dokładnie tak samo.

— Rozbieraj się — rzucił krótko i sam zaczął rozpinać białą koszulę; w pewnym momencie szarpnął trochę za mocno i jeden z guzików odprysnął gdzieś w stronę drzwi.

Granger przez sekundę lub dwie rozmyślała, jak miała zachować się w tej sytuacji. Udać, że się nie znają? Zagadnąć go? Liczyć na łagodniejsze traktowanie? Draco nie wyglądał ani na odprężonego, ani na zadowolonego z towarzystwa, jakie mu przypadło. Hermiona postanowiła to wykorzystać.

— Nie słyszałaś?

— Co się zmieniło? — zapytała ochrypłym od milczenia głosem.

— Co?!

Odetchnęła, żeby uspokoić drżenie ciała, ale niewiele to pomogło. Zakasłała dwukrotnie, przypomniawszy sobie absurdalnie o Umbridge, i powtórzyła, tym razem trochę wyraźniej:

— Co się zmieniło? Jestem tą samą szlamą co kiedyś. Dawniej byś mnie nie dotknął, a teraz… Więc co się zmieniło?

Malfoy skrzywił się mimowolnie na brzmienie jej głosu. Był dokładnie taki, jak przed laty, może trochę bardziej ochrypły i całkowicie wyzuty z przemądrzałego tembru, który tak dobrze pamiętał. Zaskoczyło go też, że powiedziała tak dużo, bo przecież na korytarzu wciąż wyglądała jak zbita suka. Znów poczuł uderzenie litości, ale tym razem natychmiast zamaskował to gniewem — był wściekły, że znów kazała sobie współczuć.

— Nadal się brzydzę, nie wyobrażaj sobie nie wiadomo czego! — warknął i jednym machnięciem różdżki przyprawił sobie guzik z powrotem do koszuli. — Zrobię, co do mnie należy, i wracam… co mi tam, skoro Zabini płaci.

Złożył koszulę na szacie i podszedł do Hermiony, której znów zaczęły się szklić oczy. Westchnął ciężko, aby zrzucić z sumienia ciążące zniecierpliwienie, zastanawiając się, jak żałosną dziwką musi być ta dziewczyna, skoro zbierało jej się na płacz przy takim kliencie. Bo przecież teraz nie mogła narzekać, w końcu nie codziennie trafiają tu tacy wypachnieni i przystojni klienci. Draco powiedział to sobie w myślach i nawet byłby zdolny w to uwierzyć, gdyby nie ten rozpaczliwy grymas, który pociągnął za sobą kolejny, tym razem na twarzy Malfoya.

Brzydziły go jej łzy, brzydziło przerażenie. Brzydziła go cała. Stała się jednym trzęsącym się zaprzeczeniem, kręciła głową, kiedy do niej dopadł i rozpuścił jej włosy. Drżącymi — wmawiał sobie, że ze złości — rękami rozwiązywał wstążki mugolskiej bluzki, ciągnąc je tak, że na chudej szyi pojawiły się czerwone ślady od sztywnego kołnierza. Nie opierała się. Po prostu stała koślawo w skórzanych kozakach na wysokim obcasie i miętoliła w dłoniach spódniczkę, która i bez tego prawie odsłaniała jej pośladki. Czarne kabaretki niewiele zasłaniały, ale Granger już dawno przestała o tym myśleć. Ważne, żeby po prostu nie myśleć, lecz w tym momencie się nie dało, kiedy dzieliło ich tak wiele niedobrych wspomnień.

Kiedy odsłonił beżowy, koronkowy stanik, przez który prześwitywały jej piersi, myślała, że za chwile zapadnie się ze wstydu pod ziemię, a nadal wściekły Draco walczył z absurdem, który go ogarnął. To wszystko wyglądało jak jakiś sen, Hermiona Granger w niczym nie przypominała tej Hermiony Granger, której obraz nosił w głowie — zapłakana, zahukana, stojąca przed nim w tak niepasującym do niej stroju, bez tego zadziornego błysku w oczach. I sytuacji daleko było do normalnej. Ale on nadal w to brnął, zdarł z niej bluzkę i odrzucił od siebie, martwiąc się jednocześnie brakiem fizycznej reakcji na widok szlamiastego, lecz — bądź co bądź — ładnego ciała dziewczyny. Pierwszy raz zmroziło go przerażenie na myśl: czy podoła?

— Proszę… nie chcesz tego… — wyjąkała łamiącym się głosem.

Widziała, że Draco wcale nie chciał tego robić. Mało tego, wiedziała, że nie chciał tego prawdopodobnie z tych samych przyczyn co ona. Czuła, że gdyby między nimi do czegoś doszło, runąłby ten codziennie odbudowywany świat, papierowy szkielet zawaliłby się pod ciężarem nonsensu, do którego właśnie dochodziło. Co więcej, wiedziała, że zawaliłby się też świat Malfoya.

— Nie przypominam sobie, żebym ci płacił za mielenie ozorem — wycedził, usiłując rozpiąć jej biustonosz, lecz trzęsące się i spocone ręce nie ułatwiały mu sprawy. — A jednak nic się nie zmieniłaś…

— Draco, proszę. Nie musisz taki być… Nie jesteś złym człowiekiem.

Powiedziała to gładko i cicho, głos nie odzwierciedlał emocji, które wykrzywiały jej twarz w coraz dziwniejszych grymasach, co chłopakiem trochę wstrząsnęło. Miał ochotę wymierzyć jej policzek, przy okazji odpłacając jej za incydent z końca trzeciej klasy, ale zachował w sobie odrobinę samokontroli. Jednocześnie czuł coraz większą ochotę na opuszczenie tego miejsca. Słowa Hermiony rozjuszyły go jeszcze bardziej — oceniali go wszyscy, nawet tania dziwka, za którą Zabini zapłacił resztą z ich kawalerskiej popijawy.

— Nie masz pojęcia, do czego jestem zdolny! Nie masz pojęcia… Nie wiesz, co robiłem…

Głos mu się załamał, a Malfoy odskoczył od dziewczyny, przerażony, że naprawdę zwerbalizował to w ten sposób. Płaczliwie i żałośnie, jakby znów miał dwanaście lat i żalił się ojcu na Ślizgonów ze starszych klas. Odwrócił głowę, nie mogąc znieść myśli, że ta szlama mogła znowu spojrzeć na niego w ten przemądrzały, oceniający sposób. Nie ona, nie w tej sytuacji. Skrzypienie materaca i dźwięki, które wydawał za ścianą Blaise, wcale mu nie pomagały.

— Masz rację, nie mam.

Słowa, które wypowiedziała Granger, zabrzmiały cicho i spokojnie. Prawie kojąco. Kątem oka, które notabene zaczęło go nieznośnie piec, zauważył, jak szybko doprowadza się do porządku. Zasznurowała koszulę aż pod samą szyję i automatycznie obciągnęła spódniczkę, zanim usiadła na kraju materaca. Obok niego.

Zdał sobie sprawę, że siedzi przy wezgłowiu łóżka.

Choć oboje trochę się uspokoili, w Draconie wciąż szalała wściekłość. Już dawno nie wpadł w taką furię, którą jednocześnie musiał hamować, żeby nie ściągnąć do pokoju koczującego na korytarzu czarodzieja. Wystarczyło mu, że szlama zobaczyła go w takim stanie.

— No właśnie! Gówno wiesz! Co dziwka może wiedzieć… — ulało mu się, choć wcale nie chciał tego powiedzieć. — Siedzisz tu sobie… zamknięta… Nie masz pojęcia, jak jest na zewnątrz! Dalej trzeba się pakować w te wszystkie machlojki, w te szemrane… interesy, w te… mroczne szachrajstwa… Niby jest bezpiecznie, ale jeśli komuś z góry nie podpasujesz, wylatujesz na zbity pysk!

Wylewał z siebie te nieskładne żale, jakby zapomniał, że jego słuchaczką jest obecna prostytutka, jego eks-koleżanka ze szkoły i nadal szlama, lecz pozwolił sobie na chwilę słabości właśnie dlatego, że to była ona. Od kiedy wszystko się przesądziło, wiedział, że nikomu ze swoich nie może na tyle zaufać, aby się poskarżyć. A skarżyć się było na co. Hermiona nawet nie skinęła głową, tylko siedziała i wpatrywała się w niego, jakby przybył tu z innej planety.

— Chrzanisz od rzeczy, Draco — powiedziała cicho, kiedy zamilkł, żeby nabrać powietrza.

— Chrzanię…! Bo tak tam właśnie jest — odparł już nieco spokojniej, ale nadal był zbyt rozemocjonowany, żeby poskładać myśli do kupy. — Jest od rzeczy.

Odetchnął głęboko.

Kiedy po chwili przeanalizował to, co powiedział, wydał się sam sobie idiotycznie zabawny. Nawet zaśmiał się nerwowo pod nosem, ale szybko na powrót spoważniał, bo spostrzegł wzrok dziewczyny. Bez wątpienia słuchający, ale pusty i nieobecny. To sprowadziło go z powrotem na ziemię. Przez kilka minut milczeli, studiując swoje twarze ukryte po części w sztucznym, czerwonym półmroku, a ciszę przerywało rytmiczne stukanie łóżka o ścianę.

— A ty… — zaczął niepewnie Malfoy. — Zmieniłaś się. Dawniej… wybacz, działałaś mi na nerwy tym swoim Ja-Wiem-Wszystko, a teraz jesteś taka… Długo już tak pracujesz?

Zmieszał się zaraz po tym, jak zadał to pytanie, ale Hermiona nie wyglądała na urażoną. Ba, spod ociężałych powiek patrzyła tak, jakby już żadne słowa nie mogły jej urazić — chłodno i obojętnie. Na twarzy wciąż miała resztki starych łez, i choć oczy nie szkliły się już w ten płaczliwy sposób, Malfoyowi wydawało się, że bez przerwy mają ten sam wyraz zaszczucia.

— Prawie pół roku — odparła lakonicznie, ale po krótkiej chwili dodała: — Nie taką przyszłość sobie wyobrażałam… Ginny też. Ona to znosi trochę lepiej, zawsze była silniejsza. Jest lepsza w niemyśleniu. Na początku wydawało mi się, że takie życie będzie niemożliwe, ale — wzruszyła ramionami — nie jest tak źle. W Azkabanie było gorzej… na swój sposób.

Powoli miękło mu sumienie, gdy tego słuchał, choć Hermiona mówiła spokojnie i bez grama emocji w głosie, a może właśnie dlatego, że opowiadała o tym w ten sposób. Przez cały czas jej twarz przypominała maskę, gdy wspomniała o Azkabanie, zdawało mu się, że dostrzegł jakieś drgnięcie w okolicy jej warg. Był tak zaciekawiony i jednocześnie osłupiały, że kolejne pytanie wyszło z jego ust, zanim zdążył przemyśleć, czy wypada ciągnąć tę rozmowę.

— A co z twoją rodziną? Z bliskimi? Czy oni…?

— Nie żyją.

Dokończyła za niego tak gładko, jakby mówiła o pogodzie, a Draco przeżył kolejny mały wstrząs, mimo że chodziło o mugoli. MUGOLI, których w dodatku nie znał. Granger ani na chwilę nie odwróciła od niego wzroku, jej sposób patrzenia się nie zmienił, ale Malfoy i tak się speszył. Dziewczyna najwyraźniej nie miała już nic więcej do powiedzenia, bo mijały minuty, a ona milczała, oddalając się o kolejne mile od wizerunku Hermiony Granger, który zapadł chłopakowi w pamięci. Hermiona Granger, która nic nie mówi — gdyby to wydarzyło się kilka lat wcześniej, wszyscy jej znajomi byliby pod ogromnym wrażeniem.

Podczas gdy oni walczyli z niezręcznością, w drugim pokoju nie było miejsca na żadne faux pas. Pociskane na podłodze ubrania tworzyły krótką ścieżkę do łóżka, a zwichrowana pościel pod dwójką nastolatków mogła zaświadczyć, że poczynali sobie w różnych pozycjach, bez myślenia o wstydzie. Kiedy za ścianą Draco wyłaził ze skóry, żeby jakoś przetrwać w towarzystwie Hermiony opłaconą godzinę, Ginny klęczała na czworaka między poduszkami, licząc po raz tysięczny paski na tapecie, którą miała przed nosem, ale jej beznamiętność wcale nie przeszkadzała Blaise’owi, wręcz przeciwnie, był zadowolony z długich, płomiennorudych włosów Weasley, które od dawna mu się podobały, i skupiony na własnej przyjemności.

Hermiona nabrała trochę odwagi, zrozumiawszy, że jej towarzysz się zmieszał. Po chwili zdała sobie sprawę, że to był chyba pierwszy raz, kiedy zobaczyła go tak zbitego z tropu i jednocześnie zasmuconego. Minęło dużo czasu, zanim zdobył się na te słowa.

— Przykro mi.

W tej samej chwili zobaczył na jej twarzy uśmiech — szorstki i nieporadny, jakby nie robiła tego od dawna — i pomyślał naprawdę szczerze, że warto było to powiedzieć, choć była przecież zwykłą ulicznicą, a jej dni prędzej czy później policzy jakiś nadgorliwy klient.

— Może zostało w tobie coś z człowieka — powiedziała cicho, a jej oczy błysły po staremu, jakby pierwszy raz od trafienia tutaj zebrało się jej na wspominki. — Kiedy chodziliśmy do szkoły, nie za bardzo cię lubiłam. Im dłużej się znaliśmy, tym bardziej cię nie lubiłam, ale jednocześnie… widzisz, zaczęłam dostrzegać, jaki jesteś samotny, jak bardzo ci nie pasuje rola śmierciożercy… Nigdy nie miałam cię za złego człowieka, Draco.

Pozwoliła sobie zdecydowanie na zbyt wiele, niż kiedykolwiek od miesięcy mogła, ale poczuła, że właśnie mogła. Właśnie teraz, choć twarz Malfoya sflaczała i przestała wyrażać emocje, i tak naprawdę Hermiona do końca nie wiedziała, czego mogła się po nim spodziewać. A Draco był jej słowami zażenowany, gdyż zdał sobie sprawę, że ta szlama, którą przez lata gardził tak dobrze go rozumiała. Był zły na siebie i na nią, że to właśnie ona, ona wykrzesała z siebie odrobinę empatii, choć była w nieporównywalnie gorszej sytuacji, a nie on. Już kilkanaście minut temu dał sobie spokój z odstawianiem bonzy, ale Hermiona i tak go przejrzała. Ona również przygasła; nawet teraz, kiedy na jej codzienność składało się okrucieństwo i lekceważenie, nie chciała sprawiać ludziom przykrości. Ostrożnie wyciągnęła rękę, sunąc palcami po zimnej kołdrze, aż napotkała dłoń — ciepłą, zadbaną i niespracowaną, taką, jakie rzadko tutaj widywała. Draco o dziwo nie odtrącił jej, lecz Granger poczuła, że znowu się spiął. Tkwili w takim bezruchu przez kolejne minuty, każde wpatrzone tym samym niewidzącym wzrokiem w inny punkt pokoju, głusi na dzikie skrzypienie łóżka w sąsiednim pokoju. Choć cisza między nimi nie była już specjalnie niezręczna, żadne nie chciało odezwać się pierwsze. A czas, który im pozostał, powoli się kończył.

Nagle Draco uświadomił sobie, że wcale nie chce opuszczać tego pomieszczenia. Nie chce jej zostawiać, choć nie potrafił sobie wyobrazić, że miałby zagrozić swemu dotychczasowemu życiu, żeby jej pomóc. Hermiona Granger tkwiła na straconej pozycji — tak było mu przyjemnie myśleć.

— A inne dziewczyny… no wiesz… z przeszłości… Też tutaj są? — zapytał nieśmiało.

Jej twarz straciła ostatnie ślady uśmiechu, z którego Draco był taki zadowolony, ale kiedy Hermiona odpowiedziała, znowu miała ten spokojny i ciepły głos:

— Nie. Tylko ja i Ginny. Była jeszcze Luna, ale…

— Ale?

— Zabiła się.

Malfoy wytrzeszczył oczy. Po prostu nie mógł się powstrzymać, choć przecież już od dawna się domyślał, że wszyscy powiązani z Zakonem Feniksa albo od miesięcy gryzą ziemię, albo siedzą w Azkabanie. I choć nigdy nie myślał o Lunie Lovegood, założyłby raczej tę drugą opcję. Był zbyt zszokowany, żeby zadać kolejne pytanie, a Hermiona zdawała się wiedzieć znacznie więcej, niż Draco się spodziewał. Ale ona kontynuowała:

— Rzuciła się z dachu. Nie mogła znieść pierwszego typa, który do niej przyszedł. I ja po tym myślałam, żeby ze sobą skończyć, ale stchórzyłam. — Wydała z siebie dźwięk przypominający śmiech, ale jej twarz wciąż była skostniała. — Nawet Ginny o tym nie wie. Od kiedy tu jestem, nic mi się nie śni. Zanim zasnę, myślę sobie o bliskich, próbuję sobie przypomnieć, jak wyglądają…

Brzmiała tak, jakby mówiła do siebie, przeciągając dziecinnie sylaby, a jej oczy zaszły mgłą, kiedy wpatrywała się w dłoń Malfoya, którą nadal bezwiednie ściskała, Dracona zaś przeszył prawdziwy strach. Hermiona łypała na niego naprawdę niepokojąco, a kiedy zapytała cicho o to, czy jest zadowolony ze swojego życia, pomyślał, że musiało jej się pomieszać w głowie. Miał ochotę wybiec z pokoju, nie bacząc na stan ubrania.

Mimo to odważył się na odpowiedź.

— Nie jest do końca tak, jak to sobie wyobrażałem — odparł lakonicznie. — Posłuchaj… Gdybyś chciała, mógłbym spróbować… Nie musisz już tego robić, mogłabyś uciec gdzieś za granicę. Jestem pewien, że ci, którzy przeżyli…

Dziewczyna kręciła głową, dopóki nie zamilkł. Zauważył, że znów się uśmiechała, tym razem trochę pusto i przerażająco, ale kiedy spojrzała mu w oczy, wzrok miała naprawdę silny. Pierwszy raz, od kiedy znów się spotkali.

— Nie. To nie ma sensu.

W tym samym momencie do drzwi ktoś załomotał, a Malfoy poznał stłumiony głos Blaise’a:

— Stary, ale z ciebie długodystansowiec! Zamówić drugą godzinę?

— Już idę! — Malfoy zerwał się z łóżka i rzucił się po ubrania, obserwowany przez Hermionę, która teraz uśmiechała się już prawie na pewno ciepło. — Przemyśl to jeszcze. Chcesz do końca życia obciągać starym dziadom fiuty? Może jesteś szlamą, ale ja też nigdy nie chciałem… nigdy nie miałem cię za…

— Wiem, Draco — przerwała mu cicho i również wstała. — Nie musisz się tłumaczyć. Od kiedy zginął Harry, wierzę, że któregoś dnia znajdzie się ktoś, kto to wszystko naprawi. Może właśnie dlatego się nie zabiłam. Wierzę, że jest ktoś taki, kto przywróci normalny porządek, wszyscy będziemy równi, nie będzie podziałów na szlamy i czarodziejów czystej krwi, na lepszych i gorszych.

Chłopak był już ubrany, czuł presję ze strony czekającego za drzwiami Zabiniego, ale słowa Granger i spokój, z jakim je wypowiedziała, wywarły na nim kolejne małe wrażenie. Ale trzeba było wrócić na scenę, do odgrywanej roli, z którą zrósł się tak bardzo, że stała się niczym druga skóra. Wzruszył tylko ramionami, obiecał Hermionie, że spróbuje się z nią jakoś skontaktować, ale ona znów pokręciła głową.

— Ten dzień jest bliżej, niż ci się wydaje, Draco.

Zanim to wyszeptała, chłopak przekroczył próg. Dla zachowania pozorów nawet się nie obejrzał, choć oczami wyobraźni widział, jak czarownica stoi koślawo w za dużych kozakach i wpatruje się w niego tymi rozmarzonymi, zamglonymi oczami. Szybko przywołał na twarz zawadiacki uśmiech, poklepał kumpla po plecach w podzięce za prezent, po czym oboje zniknęli na wąskiej klatce schodowej.

Mężczyzna filujący na korytarzu usiadł z powrotem na kulawym krześle i w dwóch słowach kazał dziewczynom ogarnąć się i zapierdalać do roboty. Hermiona dostrzegła stojącą w progu Ginny — była zmęczona i zlana potem, a ubrania miała potargane, jakby Zabini sam postanowił je z niej zedrzeć. Wyciągnęła papierosa i odpaliła od zapałki.

— Wszystko gra? — mruknęła, oparłszy się o framugę.

Hermiona posłała jej kolejne zaskakująco spokojne spojrzenie.

— Chodźmy już.

~ koniec ~

Proszę mi wybaczyć kilkudniową obsuwę.
Sesja powoli wypływa na pierwszy plan, chociaż do egzaminów jeszcze sporo ponad miesiąc. Smutne życia studenta. ;_;
Z tą miniaturką poszło mi zadziwiająco gładko, chociaż chyba nie potrafię myśleć o Dramiona inaczej niż w taki czysty sposób, nawet mimo burdelowej tematyki.
* Tytuł miniaturki zawdzięczam pierwszej części Wiedźmina
(jestem zapaloną fanką gry), a konkretniej
jednemu z pobocznych zadań.